Terugblik ontmoetingsdag 27 januari in Veendam

/0 Reacties/in /door

 

Mij werd na afloop van de ontmoetingsdag ‘Als kanker je raakt’ in Veendam gevraagd om een kort stukje te schrijven. Deze dag werd gehouden op 27 januari 2024 en we waren daar met ongeveer 16 personen. We werden welkom geheten door Leo Vroegindeweij. Voor mij was het de eerste keer dat ik naar deze ontmoetingsdag gekomen ben. Waarom? Om uiteenlopende redenen. Dit laat ik even in het midden. De spreker was Marieke van Lierop en de muzikale bijdrage werd verzorgd door Arnold Wienen.

 

Marieke van Lierop gaf in haar presentatie de volgende punten mee waar we iets mee zouden kunnen doen.

1) Ga er niet omheen, maar er doorheen

2) Broodje Sesam

3) Een geuite emotie is een dalende emotie

4) Help

5) Hoe eet je een olifant?

 

Deze onderwerpen legde Marieke op een boeiende manier uit. Wat mij met name raakte, is dat je je niet groter moet houden dan nodig is. Je mag om hulp vragen. Het proces wat je doormaakt als patiënt of als nabestaande van iemand die is overleden aan kanker gaat met vallen en opstaan. Je mag je emoties tonen. En de belangrijkste van deze punten is wel: je moet door het proces heen gaan, je moet er niet omheen draaien.

Zoals ik al vertelde, werd de muziek verzorgd door Arnold Wienen. De liedjes die hij ten gehore bracht waren Friends, Als het leven soms pijn doet en Kom tot de Vader.

Wat mij hierin raakte was dat je mag terugvallen op God onze Vader die een vriend voor je is tijdens het ziekteproces of als je iemand hebt verloren aan kanker. En dit geldt eigenlijk ook voor het lied Als het leven soms pijn doet. En dan mag je altijd weten dat je naar je Hemelse Vader mag komen in het lied Kom tot de Vader.

 

Na de lunch gingen we uiteen om of een workshop te volgen over omgaan met kanker of over rouw. Voor mij was het best lastig, omdat ik zelf getroffen ben door kanker, maar ook mijn vader en mijn schoonvader verloren heb als gevolg van kanker. Ik zit in feite middenin beide processen.

Wat ik persoonlijk mooi vond aan deze dag was het delen van elkaars emoties, het samenzijn en het luisteren naar elkaars verhaal. Waar ik tot slot aan moest denken, is het lied van Sela: Ik zal er zijn.

Met name de regel ‘In tijden van vreugde, maar ook van verdriet, ben ik bij U veilig, U die mij ziet’.

Tot slot wil ik iedereen bedanken die deze dag tot een goed einde heeft gebracht en wellicht tot ziens.

Bert Geuchies

Terugblik Ontmoetingsdag ‘Als kanker je raakt’ en benefietconcert in Middelharnis d.d. 13 mei 2023

/0 Reacties/in /door

Mijn naam is Hans en ik ben 62 jaar. Een coronabesmetting in mei 2021 mondde uit in long covid.

In 2022 ben ik gediagnostiseerd met prostaatkanker en heb ik als gevolg daarvan een operatie ondergaan. Omdat de operatie niet het gewenste resultaat had, blijf ik onder behandeling. Toen ik in ons kerkblad las over de ontmoetingsdag was mijn interesse direct gewekt, want ook ik heb mijn vragen, onzekerheden en angsten. Maar omdat ik mezelf relatief kort kankerpatiënt vind en er zeker nog meer behandelmogelijkheden zijn, voelde ik er weinig voor om me na de ontmoetingsdag gedeprimeerder te gaan voelen. Nee, in tranen had ik geen zin. Eén telefoontje naar de organiserende stichting leerde me echter dat dit niet de ervaring was.

Mijn vrouw en ik besloten samen naar de ontmoetingsdag te gaan en i.v.m. het geringere aantal aanmeldingen dan verwacht, wisten we al van een aangepast programma. Dit vond ik eigenlijk al heel bijzonder, ik bedoel: wat gaat er tegenwoordig nog door bij geringe deelname? Blijkbaar vonden de organisatoren hun missie te belangrijk om af te gelasten. Het zei mij in ieder geval iets over hun betrokkenheid.

 

Om 10.45 uur was er de inloop voor bezoekers en werden we onthaald met koffie/thee en een lekkernij van de bakker. Leo Vroegindeweij opende de ontmoetingsdag, heette iedereen welkom, las hij een stukje uit de bijbel en ging voor in gebed. Na een korte voorstelronde was het woord aan Marinus van den Berg. Hij vertelde o.a. dat het hebben van kanker niet alleen lichamelijk en geestelijk de boel in de war schopt, maar dat het ook invloed heeft op het netwerk rondom de patiënt, zoals partner, kinderen, familie, werk etc. Zo wordt voor de partner het leven eveneens ontwricht en als er al sprake is van zorg en verdriet, is het hebben van een partner met kanker een extra moeilijke emotionele belasting.

In een open, veilige, respectvolle, opbouwende sfeer werd er verder gesproken en putte Marinus uit zijn hoorbaar lange ervaring als geestelijk verzorger. Bijzonder boeiend! Voordat ik het wist, was het al lunchtijd en verscheen er een heerlijke lunch.

Na de lunch waren er de workshops ‘Voor jou met kanker’ en ‘Rouw’. Mijn vrouw en ik namen deel aan de eerste. Onder leiding van Ad Schalk werden meerdere aspecten rondom het hebben van kanker besproken. Bijvoorbeeld kwam aan de orde: hoe om te gaan met moeheid, wat kun je er zelf tegen doen, maar ook durf je je kanker in de ogen te kijken, hoe moeilijk of lastig dat ook is? Ik vond het fijn om hierover met Ad van gedachten te wisselen in de reeds genoemde sfeer. Ook nu vloog de tijd voorbij en na een gezamenlijke kop koffie werd de ontmoetingsdag om 14.30 uur afgesloten.

 

Toen mijn vrouw en ik thuis kwamen, had ik mijn ‘energiekruit’ voor een groot deel verschoten, maar ik vond met een aantal mooie treffers. Omdat ik graag die avond het benefietconcert wilde bijwonen, ben ik vervolgens gaan rusten. Ik ging alleen naar het concert, mijn vrouw kon er niet bij zijn omdat onze kleinkinderen een

Het benefietconcert had als thema: Schuilen onder Gods vleugels en medewerking werd verleend door Christelijk gemengd koor ‘Jeduthun’ uit Middelharnis. Samenzang en koorzang wisselden elkaar af en de liederenkeuze vond ik met zorg gekozen. De liederen spraken van hoop, troost, nabijheid en rust: dat is toch waar ik en (niet alleen) mensen met kanker zo’n behoefte aan hebben? Maar ook het verhaal van Marieke Meerkerk kwam bij mij diep binnen. In mijn woorden zei ze: ‘Wist je dat kenmerken van de dood zoals onomkeerbaar, onherroepelijk en onvoorwaardelijk dezelfde kenmerken zijn die God gebruikt in Zijn liefde voor mensen?’ Ik moest er even over nadenken, want de rauwe kenmerken/betekenis van de dood kende ik maar al te goed. Maar oké, nu hoor ik: Gods liefde is onomkeerbaar, Gods liefde is onherroepelijk, Gods liefde is onvoorwaardelijk. Ik realiseerde mij de onverbiddelijkheid van de kracht van Gods kenmerken en Zijn belofte voor de wereld en voor mij kreeg dit een nog diepere betekenis….

 

Geraakt, maar nu door God, zong ik later, met een brok in mijn keel:

“Ik bouw op U, mijn Schild en mijn Verlosser, niet eenzaam ga ik op de vijand aan.”

 

Aan het begin van dit verslag schreef ik: ‘In tranen had ik geen zin’. Toen ik weer naar huis reed, waren ze er wel. Nee, niet van verdriet, maar van ontzag en blijdschap.

Mijn vrouw en ik kijken dankbaar terug op deze ontmoetingsdag. We vonden herkenning en konden ons verhaal kwijt. Ondanks het verkorte dagprogramma vonden we alles goed georganiseerd en hebben we gezien met hoeveel passie de vrijwilligers hun steentje bijdroegen voor dit, in onze ogen, zo belangrijke werk.

 

Nogmaals onze hartelijke dank.

Hans en Harmke Doornhof

 

Terugblik lunch-ontmoetingsbijeenkomst in Strijen op 9 mei 2023: ‘Waar haal jij je kracht vandaan?’

/0 Reacties/in /door

Op 9 mei jl. zijn we met een groepje lotgenoten uit de Hoeksche Waard die geraakt zijn door kanker en/of verlies weer bij elkaar gekomen. Dit doen we nu een aantal keren per jaar. Er zijn mensen die altijd proberen te komen en de rest van de groep zijn vaak nieuwe mensen. We houden een ontmoetingsbijeenkomst, gaan wandelen of houden een combi. Helaas waren er een paar afzeggingen vanwege bijwerkingen na een behandeling en omdat het minder goed gaat met één van de deelnemers.

Dit keer zijn we met elkaar gaan lunchen als afsluiting voor de zomer. Helaas niet in de tuin en ook geen wandeling daarna vanwege de regen. Wel gezellig in de woonkeuken. Ook hierin zijn wij flexibel en passen wij ons aan, net zoals dat gaat als je ziek bent of je dag niet hebt.

Met woorden uit Psalm 46 dat God kracht wil geven en dat wij naar Hem mogen gaan met al onze vragen, ziekte en verlies. En ook dat mensen uit allerlei bronnen putten om om te gaan met hun situatie.

Na gebed heeft Helena de maaltijd geopend. Met elkaar konden we genieten van de soep en het brood en delen hoe onze situatie is en waar wij onze kracht vandaan halen. Voor de een is het geloof daarin tot grote steun. Een ander heeft daar weer vragen bij. Steun van familie of vrienden. Of daarin teleurgesteld te zijn. Een hobby of wandelen in de natuur. Op zoek zijn naar iets dat kan helpen. Al deze dingen kunnen uitgesproken worden naar elkaar.

Vanuit het spel kaarten op tafel konden wij hier verder woorden aan geven. Door dat plaatje uit te kiezen wat jou helpt in jouw situatie. Mooi om dit met elkaar te doen en kunnen delen en om elkaar te ontmoeten.

Ook zin om de volgende keer hierbij te zijn? In de agenda van de stichting wordt deze activiteit vermeld. En ook welkom als je buiten de Hoeksche Waard woont.

 

Jouke en Helena Telgenhof

Strijen

 

Column Rob Favier n.a.v. de Ontmoetingsdag in Ermelo op zaterdag 22 april

/0 Reacties/in , /door

‘Floris, kun jij al aan tafel zitten?’ We lopen samen door de hal van de Immanuëlkerk. Hij bij mij op mijn arm. We hebben heel snel vriendschap gesloten, want hij voelde wel aan dat ik ergens ook nog een kind ben. Misschien niet meer zo jong als hij, maar ik ben zeker in de puberteit wel ergens blijven steken. Gelukkig zijn er wel meer bejaarde pubers, maar als volwassen worden betekent dat je alles maar moet accepteren zoals het gaat, al die ellende op de wereld, dan blijf ik maar liever een puber.

 

Maar op de vraag of hij al aan tafel kan zitten, geeft Floris geen antwoord. Misschien is hij bang om iets verkeerds te zeggen op deze dag. Of hij heeft nu al in de gaten hoe wij vaak aan tafel zitten. Als hij al zijn eten op de grond gooit, kijkt niemand daarvan op. Maar als wij volwassenen de boel onder tafel vegen en het komt aan het licht, moet de rechter er soms aan te pas komen. Als Floris vraagt om meer, zegt iedereen: ‘Wat een eetlust heeft dat jongetje!’. Als wij vragen om meer, is het meestal zo dat we iets van onze naaste inpikken, omdat we vinden dat wij recht hebben op een groter aandeel dan hij.

 

Floris lijkt me wel een tevreden manneke. Totdat ik hem vraag hoeveel zakgeld hij krijgt. Op dat moment begint hij te huilen, wat natuurlijk genoeg zegt. Als hij weer bedaard is, leg ik hem snel uit dat ik vroeger al heel snel moest leren eten met vork en mes, omdat dat netjes staat. Floris haalt zijn schouders op en zegt: ‘Wanneer staat iets netjes? Als je leert om jezelf in het keurslijf te persen van hoe het nu eenmaal hoort volgens sommigen? Of dat je dan maar allerlei antwoorden en adviezen geeft aan anderen omdat je daar iets over gelezen hebt? Of dat je maar altijd iets bedenkt om diegene die ziek is een hart onder de riem te steken?’. ‘Is dat allemaal netjes?’, vraagt hij nogmaals.

Ik val stil en weet niet zo goed iets te zeggen. Wat voor woorden moet ik bijvoorbeeld spreken tegen iemand die al op het witte papiertje staat en het zwarte wil ontkennen? En hoe moet ik reageren als mijn tafelgenoot van alles op haar bord krijgt dat niemand lust? En moet ik iemand die heel boos is, tot kalmte manen of juist een honkbalknuppel geven? Het leven als volwassene is zo ontzettend ingewikkeld.

 

Zou dat te maken kunnen hebben met dat wij het pure zijn, het pure bestaan verleerd hebben? Floris kan dat nog heel goed. Floris is zoals hij is en hij verbergt het niet. Hij heeft nog geen filters ingebouwd, geen schilden gehesen om zijn hart te verstoppen. Het bijzondere van gesprekken met ernstig zieke mensen is vaak dat ze die filters ook niet nodig hebben om tot een gesprek te komen. Je hoeft niet eerst over het weer te beginnen als je in het ziekenhuis ligt. Dat kun je overslaan omdat je in de overlevingsmodus zit.

Ik vraag wat Floris zoal eet en wat hij lekker vindt en biedt hem een pilsje aan als mannen onder elkaar. Hij begint meteen over de moeder-/babymelk die hem zo goed heeft gedaan. En ik moet opeens denken aan Petrus die in zijn eerste brief zegt dat wij ook maar eens wat meer moeten verlangen als pasgeboren zuigelingen naar de zuivere melk van het woord. Gewoon terug naar de bron. Gewoon samen mens zijn in je basis, want pas dan kun je samen liefdevol met elkaar oplopen om te delen wat jou vernielt. En om te delen wat jou bezielt.

Rob Favier

Terugblik ontmoetingsdag ‘Als kanker je raakt’ in Ermelo d.d. 22 april 2023

/0 Reacties/in /door

Zaterdag 22 april jl. ging ik op weg naar de Ontmoetingsdag met een dubbel gevoel. Wat gaat het worden vandaag? Een fijne dag met erkenning en herkenning? Of kom ik terug met een bezwaard gevoel omdat ik de lasten van de andere bezoekers ook ga dragen? Die zorg had ik mezelf niet hoeven maken… Heel verrassend was de start met humor. Niet zomaar een grapje, maar humor als kracht, die je helpt te overleven in moeilijke situaties.

 

In de ochtend konden we achter de tafel kruipen en twee lezingen aanhoren. Terwijl ik luisterde naar de boeiende dingen die verteld werden, bleven er een aantal dingen haken in mijn gedachten. Die heb ik gauw even opgeschreven om ze niet te vergeten.

Tussendoor was er ruimte voor ‘koffie met ontmoeting’. Ik kreeg meteen al een gesprekje met iemand van de organisatie en ik dacht: ‘Wat heerlijk dat ik mag ratelen…want ik wil vertellen, ook al heb ik het al meerdere keren verteld…Ik wil het steeds opnieuw vertellen en soms net even anders dan een andere keer’.

 

Vertellen mocht ook ’s middags tijdens de twee workshops. Er was er één voor mensen die kanker hebben en één voor nabestaanden waar ik bij hoor. Heel besloten en veilig was het, in een klein groepje. Vertellen over jezelf en luisteren naar elkaar. Iemand van de organisatie had de leiding, heel fijn. Ik hoefde niet zelf te reageren op wat anderen vertelden. Alleen als er iets in mijn gedachten kwam om te zeggen deed ik dat.

 

Wat me heel erg geraakt heeft, was dat we een gratis lunch kregen. Mij werd verteld dat er vorig jaar een actie is geweest van Groot Nieuws Radio en dat er een gift is gegeven om dit soort dagen te organiseren. Ik heb het ervaren als een troostmaaltijd…mensen die ik helemaal niet ken, zorgen deze dag dat ik te eten heb.

Tegen degene die overweegt naar een dag als deze te gaan zou ik willen zeggen: ‘doen!’

 

Frieda Weller

Terugblik Ontmoetingsdag ‘Gebroken Hart’

/0 Reacties/in /door

Het is bijzonder, spannend, mooi, herkenbaar, ook vermoeiend, maar vooral heel waardevol.

Op 15 april is het zover. De bijeenkomst van ‘Gebroken hart’. Een dag waar we naar uitzien om te organiseren, om ouders bij elkaar te brengen, ouders die niets liever willen dan spreken over hun kind dat zo gemist wordt. De naam noemen van hun overleden kind. De naam die soms verzwegen wordt door de omgeving uit angst voor tranen bij de ouders. De naam die bijna niet meer genoemd wordt omdat het al zolang geleden is, terwijl het vaak nog zo recent voelt. Herkenning vinden bij elkaar en begrip voelen voor elkaar.

We beginnen deze dag met een welkom en een voorstelrondje Tijdens het voorstellen noemen we de namen van onze kinderen en steken een kaarsje aan. Een kaarsje, een lichtje dat verwijst naar het grote Licht. Het wijst heen naar de plek waar onze kinderen mogen zijn en waar wij ze weer hopen te ontmoeten.
Nog een beetje afwachtend komen de verhalen over onze kinderen. Benoemen we de namen en raken we meer vertrouwd met elkaar.
Bjorn Visser geeft een lezing over rouw na het overlijden. Hij vergelijkt het rouwproces met goede vrijdag en Pasen.

Vorig weekend was het Pasen en daarin mogen we zien en herkennen dat we mogen rouwen en dat rouwen tijd kost. Het werd na goede vrijdag niet meteen Pasen. Hier zit een dag tussen. Er mag na het verlies gerouwd worden. Ieder doet dit op zijn eigen manier en in zijn eigen tijd, maar we mogen het gemis en verlies niet wegpoetsen. Ook Jezus weende om het verlies van Lazarus en het verdriet dat dit onder de mensen brengt. God weet van de pijn van ons verlies. God knows humanity! God was erbij en heeft gevoeld wat een ouder voelt bij het verlies van een kind. God weet wie we zijn en wil ons tot steun zijn en ons Zijn liefde geven, ook als wij dit niet zien, wanneer we boos zijn op Hem omdat we Hem niet snappen. Hij zorgt voor ons ondanks alles.

Bjorn sluit af met gebed en het is even tijd voor koffie om alle indrukken te laten bezinken. We maken voorzichtig meer contact met elkaar en delen onze verhalen. We benoemen wat ons geraakt heeft, maar kunnen ook vertellen over de troost die we mogen hebben. Troost waarin we wel iedere dag het gemis voelen.

 

Tussen de middag genieten we van een lekkere lunch met heerlijke soep en broodjes. Na de lunch is het middagprogramma. Het gebroken hart ritueel. Iedereen krijgt een aardewerken hart, dat gebroken mag worden. Op de stukken die zijn ontstaan, schrijf je de pijn, het verdriet, maar ook mooie dingen die je mag ervaren.
Met goudlijm lijm je de stukken weer aan elkaar. Dit symboliseert een beschadigd en gebroken hart dat alleen maar waardevoller wordt wanneer het geheeld is. De oorzaak van de littekens draag je binnen in je hart. De littekens zijn zichtbaar, maar zijn mooier dan voorheen.
En soms krijg je niet alle stukken meer op zijn plek en ontstaat er een gat in je hart… Dat gat dat je soms letterlijk voelt.

Aan het einde van de dag dragen we ons hart mee als herinnering aan deze bijzondere dag.

 

Terugblik themadag ‘Rouw in mijn hart’ op 4 februari 2023

/0 Reacties/in , /door

Op zaterdag 4 februari, Wereldkankerdag, vond de themadag ‘Rouw in mijn hart’ plaats in de Zuiderkerk in Drachten. Deze dag was de eerste activiteit die (mede-)georganiseerd werd door het Regioteam Noord AKJR.

 

Na een kort welkom door regioteamlid Attie den Boer werd de leiding van deze dag overgedragen aan Bouwina de Haan, psychosociaal therapeut in haar praktijk ‘Langszij, coaching en therapie’ in Barneveld. Deze dag stond in het teken van (h)erkenning, bemoediging en inzicht in het rouwproces. Er waren zeven deelnemers aanwezig, ieder met een eigen verhaal en rouwproces.

 

Na de koffie met een echte Friese oranjekoek startte het programma. Allereerst was er een kennismakingsronde: de deelnemers werd gevraagd zichzelf kort voor te stellen met behulp van de vingers van de hand:

de duim                          –           waar ben je goed in?

de wijsvinger                 –           waar richt jij je aandacht op?

de middelvinger           –           waar heb je een hekel aan, wat irriteert jou?

de ringvinger                –           waar ben je trouw aan?

de pink                           –           waarin ben je klein, waar kun je in groeien?

 

Iedereen had het van tevoren wel spannend gevonden om te komen, maar er ontstond al snel een vertrouwde en veilige sfeer.

Bouwina hield een korte inleiding over ‘Rouw in mijn hart’. Daarna gingen we met z’n allen in een halve cirkel rond een tafel staan, waarop een symbolische schikking was gemaakt. Ieder kon een steen uitzoeken, deze op de tafel leggen en erbij vertellen waarom je juist déze steen op dié bepaalde plek op tafel neerlegde.

Na nog een korte Bijbellezing en gebed kon iedereen genieten van een voortreffelijke lunch, waarbij spontaan veel gesprekken ontstonden, soms met een lach, soms met een traan.

Na de lunch volgde het creatieve gedeelte. Alle zeven aanwezigen mochten zich uitleven in het maken van een moodboard met als thema: ‘Wat is voor jou hoopvol in het leven met rouw?‘ Er ontstonden verrassende creaties en onder het genot van koffie of thee werd uitgelegd waarom men juist op die manier het moodboard had gemaakt.

Tijdens de evaluatie kon iedereen terugkijken op een positieve, waardevolle dag, misschien wel voor herhaling vatbaar met een vervolgonderwerp. Rond 15.00 uur ging iedereen huiswaarts.

Esther Anne over de landelijke ontmoetingsdag: “Herkenning… kanker raakt.”

/0 Reacties/in , /door

Op zaterdag 9 oktober was Esther Anne op de landelijke ontmoetingsdag ‘Geraakt door kanker’. Lees hieronder de ervaring van Esther Anne. 

“Vandaag is het zover, de landelijke ontmoetingsdag van Als kanker je raakt. Iets voor negenen stap ik in de auto bij Marianne. We hebben er allebei zin in en zien uit naar een mooie, bemoedigende dag.

De hele rit praten we open en eerlijk. We herkennen elkaar in de dingen die we delen over kanker, het leven en ons geloof in God. Het is heel bijzonder om zo samen met Marianne op pad te gaan.

Zes weken geleden was ik in het ziekenhuis op de dagbehandeling voor mijn infuus met botversterkers. Ik was net klaar toen Marianne binnenkwam voor haar therapie. We kwamen elkaar tegen in het voorbijgaan. Ik ben teruggelopen om even een praatje met haar te maken.

Het was een bijzondere ontmoeting want hoe vaak kom je een dorpsgenote en tevens lotgenote tegen op dezelfde dag en tijdstip op een altijd drukke oncologische dagbehandeling? Toeval bestaat niet.

Enige tijd daarna wandelt ze met haar dochter langs ons huis. We praten even en we voelen beiden dat het klikt.

Een week voor de ontmoetingsdag, tijdens mijn stille tijd, dank ik de Heer opnieuw voor Marianne die zo “toevallig” op mijn pad gebracht werd. Ik zie het echt als een knipoog van Hem. Met die dankbaarheid in mijn hart krijg ik de moed om Marianne uit te nodigen voor de ontmoetingsdag. Ze is enthousiast en zegt dat ze graag mee wil gaan. En zo zitten we samen in de auto en lijkt het alsof we elkaar al jaren kennen.

In Soest worden we hartelijk ontvangen met koffie, thee en lekkers. We zijn met een kleine groep van jong naar ouder, allen geraakt door kanker. De kleine setting maakt het sfeervol, veilig en laagdrempel. De tafels zijn leuk aangekleed en op elke tafel staan mooie, door Wijnanda geboetseerde, lichtjes.

In de ochtend geeft Wijnanda (op de foto te zien hierboven) als ervaringsdeskundige haar lezing met als thema “hoopvol leven” Het geheel wordt afgewisseld met gedichten en enkele van haar mooie schilderijen. Het is mooi, maar zeker ook heel intens om naar te luisteren. Je eigen verhaal lijkt ineens verweven met de hare. Herkenning … kanker raakt.

Aansluitend gaan we in groepjes uiteen en praten we over hoop, angst en vertrouwen. Bijzonder hoe iedereen zich zo kwetsbaar opstelt. Heel fijn om met lotgenoten te praten over deze onderwerpen.

Daarna is er pauze met een heerlijke lunch. ’s Middags kun je kiezen uit hoopvol wandelen of hoopvol schrijven.

Om 14.00 uur wordt de dag afgesloten met een lied en gebed. We krijgen bij het afscheid 2 mooie boekjes van de stichting mee met daarnaast een prachtige kaart van een schilderij van Wijnanda voorzien van een gedicht.

Het was een hele fijne, bemoedigende dag die ik, maar zeker ook Marianne, niet hadden willen missen.”

Wil je ook een ontmoetingsdag bijwonen? Bekijk onze agenda.

In goed gezelschap

/2 Reacties/in , /door

Wie had ooit gedacht dat ik naar een bijeenkomst van een ‘kanker’-stichting (excusez-le-mot) zou gaan?  En dat ik daar ook heel blij van zou worden?  Ik in ieder geval niet. Tot dit jaar.  Wat vorig jaar begon met een K-diagnose en het fraaie boek ‘Als kanker je raakt’ is nu voor mij levende werkelijkheid: de landelijke ontmoetingsdag van de Stichting Als kanker je raakt. En ik was erbij!  Op die mooie zonnige, herfstige dag in Doorn.

Eerlijk gezegd vond ik het best spannend om te gaan. Want zo vaak heb ik nog niet ‘face2face’ lotgenoten en naastbetrokkenen ontmoet. Ik was vorig jaar  weliswaar regelmatig in het ziekenhuis voor medische gesprekjes, behandelingen en een operatie. Maar ja, wie spreek je dan? Vooral medisch personeel. Ook heb ik wel eens gebeld met een lotgenotenlijn en chat ik af en toe via social media met lotgenoten. Maar nu, met anderen ‘life’ en op veilige afstand in een zaal, voelde het allemaal wel een graadje intenser. Niet zozeer vanwege Corona-angst, maar omdat ik besefte: iedereen hier is geraakt door kanker èn we hebben allemaal ‘iets’ met God. Dat schept op een vreemde manier een band. Het voelde als een soort van thuis komen. In goed gezelschap.

Het hartelijke welkom van Pauline Aalbers  (coördinator) en Karin Smit (gespreksleider) stelde mij, en wellicht ook andere ‘nieuwkomers’ meteen op mijn gemak. Karin zei ‘geef je er maar gewoon aan over’. En dat heb ik inderdaad met volle teugen gedaan.

En keer op keer voelde ik me geraakt.  In positieve zin. Door mooie, inspirerende, bemoedigende teksten, verhalen, woorden èn gebeden. Door korte inkijkjes in het leven van andere deelnemers; lotgenoten, partners en professionals.  En door de inspirerende begeleiding en de gastspreker. Kortom, eigenlijk was het de hele dag wel ‘raak’.

Best lastig om in max. 750 woorden een korte sfeerimpressie van deze dag te geven. Maar ik doe een poging.

De inleiding van Inge Hidding (ervaringsdeskundige kanker, ervaren coach, schrijver en oprichter van de Academie coaching rondom Kanker) leverde bij mij en andere deelnemers veel herkenning op. Bijvoorbeeld over het belang van het verwelkomen van je eigen emoties en kwalen, hoe pijnlijk die soms ook zijn.  Over accepteren dat ziekte en angst bij het leven horen. En je daaraan overgeven.  En over het belang van het delen van je verhaal en emoties met anderen. Niet omdat je wil dat iemand daar iets mee doet, maar gewoon omdat het er mag zijn. Ook voor veel naasten trouwens best  wel een opgave, want die denken – zo weet ik uit ervaring- vaak dat ze iets moeten doen, terwijl ‘gewoon’ aandachtig luisteren al ruimschoots genoeg is.

En het ging over levenskunst. De kunst van het leven. Hoe doe je dat wanneer je geraakt bent door kanker? Waar vertrouw jij dan op? Inges’ persoonlijke leidraad, eigenlijk een soort gebed, sprak ons zeer aan. Vandaar dat ik ‘m graag met jullie deel:

  • De kracht die achter me staat is groter is dan de taak die voor me ligt
  • Degene die mij het leven heeft gegeven zal mij ook naar mijn bestemming leiden en
  • Niets of niemand kan mij scheiden van mijn bron van liefde.

En wat is levenskunst nog meer? In verbinding staan met jezelf, elkaar en met God. Daarover ging het ook.  Als mooie bekrachtiging daarvan hebben we met elkaar uitgewisseld over ons zelfbeeld, relaties, betekenisvol zijn voor anderen, werk, zingeving, vermoeidheid en angst.

Wat me daar, op die mooie bijeenkomst in Doorn, ook raakte was het diepgevoeld besef  ‘We zijn niet alleen’.  Want: ‘Waar twee of meer in mijn naam aanwezig zijn, ben Ik in uw midden’ (Mattheüs 18:20). En ik dacht aan het mooie Taize-lied ‘Ubi Caritas et amor, Deus ibi est’.

https://www.youtube.com/watch?v=TQzQEsRbDU4

En zo voelde het ook echt!

Over het algemeen voel ik enige schroom om in het openbaar over mijn geloof te praten, maar geïnspireerd door dit warme thuiskomen durf ik dat nu iets meer. Dit is mijn gebed: ‘Goede God, wees als een lamp die op ons schijnt en ons steunt en begeleidt op onze levensweg. Alle dagen en nachten van ons leven’.

Dat bid ik voor alle lotgenoten, naastbetrokkenen en alle mensen om ons heen. Of je nu in God gelooft of niet.

Tot slot een groot dankjewel aan iedereen die deze dag tot een waardevolle ervaring heeft gemaakt! Ik blij dat ik erbij mocht zijn en dankbaar dat ik vanaf binnenkort ook officieel voor ‘Als kanker je raakt’ mag bloggen.

Dus; graag tot ziens!

In het voorjaar van 2019 kreeg Christa van Werkum onverwachts de diagnose kanker. Een tijd is het goed gegaan, maar in het najaar van 2022 wordt Christa opnieuw behandeld, de kanker is weer actief in haar lichaam. De ziekte geeft haar veel waardevolle levenslessen. Die levenslessen deelt ze graag met anderen via haar blog.