Terugblik Ontmoetingsdag ‘Als kanker je raakt’ en benefietconcert in Middelharnis d.d. 13 mei 2023

Mijn naam is Hans en ik ben 62 jaar. Een coronabesmetting in mei 2021 mondde uit in long covid.

In 2022 ben ik gediagnostiseerd met prostaatkanker en heb ik als gevolg daarvan een operatie ondergaan. Omdat de operatie niet het gewenste resultaat had, blijf ik onder behandeling. Toen ik in ons kerkblad las over de ontmoetingsdag was mijn interesse direct gewekt, want ook ik heb mijn vragen, onzekerheden en angsten. Maar omdat ik mezelf relatief kort kankerpatiënt vind en er zeker nog meer behandelmogelijkheden zijn, voelde ik er weinig voor om me na de ontmoetingsdag gedeprimeerder te gaan voelen. Nee, in tranen had ik geen zin. Eén telefoontje naar de organiserende stichting leerde me echter dat dit niet de ervaring was.

Mijn vrouw en ik besloten samen naar de ontmoetingsdag te gaan en i.v.m. het geringere aantal aanmeldingen dan verwacht, wisten we al van een aangepast programma. Dit vond ik eigenlijk al heel bijzonder, ik bedoel: wat gaat er tegenwoordig nog door bij geringe deelname? Blijkbaar vonden de organisatoren hun missie te belangrijk om af te gelasten. Het zei mij in ieder geval iets over hun betrokkenheid.

Om 10.45 uur was er de inloop voor bezoekers en werden we onthaald met koffie/thee en een lekkernij van de bakker. Leo Vroegindeweij opende de ontmoetingsdag, heette iedereen welkom, las hij een stukje uit de bijbel en ging voor in gebed. Na een korte voorstelronde was het woord aan Marinus van den Berg. Hij vertelde o.a. dat het hebben van kanker niet alleen lichamelijk en geestelijk de boel in de war schopt, maar dat het ook invloed heeft op het netwerk rondom de patiënt, zoals partner, kinderen, familie, werk etc. Zo wordt voor de partner het leven eveneens ontwricht en als er al sprake is van zorg en verdriet, is het hebben van een partner met kanker een extra moeilijke emotionele belasting.

In een open, veilige, respectvolle, opbouwende sfeer werd er verder gesproken en putte Marinus uit zijn hoorbaar lange ervaring als geestelijk verzorger. Bijzonder boeiend! Voordat ik het wist, was het al lunchtijd en verscheen er een heerlijke lunch.

Na de lunch waren er de workshops ‘Voor jou met kanker’ en ‘Rouw’. Mijn vrouw en ik namen deel aan de eerste. Onder leiding van Ad Schalk werden meerdere aspecten rondom het hebben van kanker besproken. Bijvoorbeeld kwam aan de orde: hoe om te gaan met moeheid, wat kun je er zelf tegen doen, maar ook durf je je kanker in de ogen te kijken, hoe moeilijk of lastig dat ook is? Ik vond het fijn om hierover met Ad van gedachten te wisselen in de reeds genoemde sfeer. Ook nu vloog de tijd voorbij en na een gezamenlijke kop koffie werd de ontmoetingsdag om 14.30 uur afgesloten.

Toen mijn vrouw en ik thuis kwamen, had ik mijn ‘energiekruit’ voor een groot deel verschoten, maar ik vond met een aantal mooie treffers. Omdat ik graag die avond het benefietconcert wilde bijwonen, ben ik vervolgens gaan rusten. Ik ging alleen naar het concert, mijn vrouw kon er niet bij zijn omdat onze kleinkinderen een

Het benefietconcert had als thema: Schuilen onder Gods vleugels en medewerking werd verleend door Christelijk gemengd koor ‘Jeduthun’ uit Middelharnis. Samenzang en koorzang wisselden elkaar af en de liederenkeuze vond ik met zorg gekozen. De liederen spraken van hoop, troost, nabijheid en rust: dat is toch waar ik en (niet alleen) mensen met kanker zo’n behoefte aan hebben? Maar ook het verhaal van Marieke Meerkerk kwam bij mij diep binnen. In mijn woorden zei ze: ‘Wist je dat kenmerken van de dood zoals onomkeerbaar, onherroepelijk en onvoorwaardelijk dezelfde kenmerken zijn die God gebruikt in Zijn liefde voor mensen?’ Ik moest er even over nadenken, want de rauwe kenmerken/betekenis van de dood kende ik maar al te goed. Maar oké, nu hoor ik: Gods liefde is onomkeerbaar, Gods liefde is onherroepelijk, Gods liefde is onvoorwaardelijk. Ik realiseerde mij de onverbiddelijkheid van de kracht van Gods kenmerken en Zijn belofte voor de wereld en voor mij kreeg dit een nog diepere betekenis….

Geraakt, maar nu door God, zong ik later, met een brok in mijn keel:

“Ik bouw op U, mijn Schild en mijn Verlosser, niet eenzaam ga ik op de vijand aan.”

Aan het begin van dit verslag schreef ik: ‘In tranen had ik geen zin’. Toen ik weer naar huis reed, waren ze er wel. Nee, niet van verdriet, maar van ontzag en blijdschap.

Mijn vrouw en ik kijken dankbaar terug op deze ontmoetingsdag. We vonden herkenning en konden ons verhaal kwijt. Ondanks het verkorte dagprogramma vonden we alles goed georganiseerd en hebben we gezien met hoeveel passie de vrijwilligers hun steentje bijdroegen voor dit, in onze ogen, zo belangrijke werk.

Nogmaals onze hartelijke dank.

Hans en Harmke Doornhof