We hadden elkaar niet gesproken dat weekend. Alleen even onze naam genoemd en waar we vandaan kwamen. We waren samen met een groep mensen vanuit het hele land naar het klooster gekomen voor een stilteretraite. Voor mij al een vertrouwde plek, voor haar voor het eerst, had ze me nog verteld.

Ze kwam met een bepaald verlangen, maar kon haar draai niet vinden. De stilte was moeilijk, ongemakkelijk soms. Na alles wat ze had meegemaakt, had ze het verlangen naar troost en geborgenheid. Ze kon zich echter niet ontspannen en bleef alert. Er waren verschillende vertrekken in het klooster waar ze zich mocht terugtrekken en kon bidden, maar ze bleef het liefst op haar eigen kamer.

Aan het eind van de retraite had ze het gevoel dat het een gemiste kans was geweest. Datgene waarop ze hoopte, vond ze niet. Haar begeleider had in het begin gezegd dat ze niet voor niets was gekomen, maar waarop ze nog wachtte, wist ze niet. Totdat ze voor haar laatste persoonlijke gebed een kamer opzocht waarin een volle boekenkast stond. Een van de boeken trok in het bijzonder haar aandacht door de kleur paars en het woord ‘Vertrouwen’, wat ze op de rug las. Ze trok het boek eruit. De omslag zag er mooi en verzorgd uit. Paars was ook de favoriete kleur van haar dochter geweest. Toen ze op de achterkant van het boek keek, zag ze mijn foto op het boek staan. Verbaasd realiseerde ze zich dat ik één van de deelnemers van de retraite was. Ze las dat dit boek ‘Kwetsbaar Vertrouwen’ over mijn man ging die aan kanker was overleden.

Ze had het als een teken van God ervaren. Een aanmoediging. Hij wist van haar verlangen om een boek uit te geven over het leven van haar dochter, die twee jaar geleden op16-jarige leeftijd aan kanker overleed. Vier jaar had ze alles bijgehouden, alles lag klaar, maar waar moest ze beginnen? Hoe pak je zoiets aan? Moest ze zelf een uitgever zoeken? Waar moest ze heen? Wat wilde ze precies? Met deze vragen liep ze al langer rond. Ze bleef erin hangen. Niemand in haar omgeving kon haar verder helpen. Het vinden van mijn boek voelde als een cadeautje. Ze mocht het meenemen naar huis.

Tijdens het lezen herkende ze veel, zoals de hoop en de verwachting van Jan dat God zou kunnen ingrijpen. Het telkens weer bidden en hopen. Een rotsvast vertrouwen dat het kon gebeuren. Dit had haar gezin ook kracht gegeven om vol te houden. Ze had het als enorm troostend ervaren om precies hierover te lezen in mijn boek. Het gaf haar inzicht om te lezen hoe wij hiermee zijn omgegaan.

Haar indrukwekkende verhaal over het vinden van mijn boek las ik later die week in een brief die ze stuurde. Mijn verrassing was groot. Nooit heb ik mijn boek gepromoot, nooit beveel ik het zomaar aan. Ik heb het aan God opgedragen. Het komt op plekken terecht waar het nodig is. Zo ook nu weer.

We maakten een afspraak en ze vertelde van haar prachtige dochter die na een zeer aangrijpend ziekbed overleden is. We deelden onze ervaringen. Ik deelde mijn schrijfproces en hoe ik tot het zelf uitgeven van mijn boek ben gekomen. Gaf haar informatie om weer een stapje verder te komen. Ik gaf haar het boek van de stichting Als kanker je raakt en vertelde van de ontmoetingsdag voor ouders van een overleden kind. Voor ons allebei voelde dit als een zeer bijzondere ontmoeting.

Zo veel dingen in het leven zijn niet te begrijpen, of lopen anders dan verwacht. Maar soms gebeurt er iets wat geen mens kan verzinnen, maar wat direct als speciaal voelt. Wij weten allebei dat dit zo’n gebeurtenis was.

Inmiddels heb ik stukjes van hun verhaal gelezen en films van haar dochter gezien op YouTube. Ik weet zeker dat het een heel indrukwekkend boek zal worden. Een boek waarin dwars door alle pijn en gebrokenheid heen hoop zal doorklinken.

Haar dochter wist dat haar moeder alle ervaringen beschreef en heeft haar moeder op het hart gedrukt dat het beslist een hoopvol boek moest worden. Dat zal het worden. Ik zag het in haar ogen. Het zal een erfenis zijn van hun sprankelende dochter die als een licht in hun leven was gekomen en voor altijd hen zal inspireren.

Het kan zomaar gebeuren dat iemand later aangetrokken wordt door de rug van haar boek en het uit een boekenkast pakt. En dat het precies het verhaal is wat diegene op dat moment nodig heeft.

Lies Nijman

Zaterdag 14 april was ik voor het eerst op de landelijke ontmoetingsdag in Doorn. Daar werd ik enorm geraakt, dat er zoveel mensen te maken hebben met kanker. Zelf of als partner. Zelf ben ik slechtziend geworden na het verwijderen van een tumor in mijn hoofd (september 2016) en dat kost me veel energie. Het gevolg is dat ik mijn werk als apothekersassistente niet meer kan uitvoeren. Bij Visio ben ik nu in behandeling om een andere baan te kunnen vinden. Inmiddels verdien ik nu 70% van mijn salaris.

Mijn man ging ook mee, en werd erg geraakt door de lezing van de psycholoog en predikant Marjan Riedijk. We hebben het boekje ‘Als kanker je raakt’ meegenomen en het brengt bij hem meer begrip op wat ik allemaal heb doorstaan. We zijn tot de conclusie gekomen dat we veel te weinig dingen samendoen! Dus ons streven is om meer tijd samen door te brengen.

Al met al staat mijn hele leven op de kop en ook het leven van ons gezin. Het is niet fijn om als moeder een heleboel dingen niet meer te kunnen of je laat nog wel eens iets liggen of slingeren. Natuurlijk zijn er ook vragen waarom God dit mij laat overkomen. Is alleen een tumor niet genoeg en blijf ik nu mijn hele leven slechtziend? Dit zijn vragen waar ik op dit moment mee rondloop en die maken me op zijn tijd erg somber. Ik kan er met mijn man over praten en dat geeft dan weer ruimte, maar het blijft moeilijk. Ik wacht nog op een afspraak bij Visio, waarna ik dit weer een plekje kan geven. Maar Visio is geen christelijke organisatie dus daar kan ik geen antwoord krijgen op de vragen waarom God dit laat gebeuren! De mensen van Als kanker je raakt hebben vast meer begrip voor mijn omstandigheden.

Lena Knibbe