Chemo
Langzaam
druppelt het gif in je lijf
je hebt geen keus
Langzaam
wordt je lijf vergiftigd
het protesteert, gaat vreselijk tekeer
Langzaam
raken bloedlichaampjes van slag
moeheid neemt toe, haar valt uit
Langzaam
wordt zichtbaar aan je lijf
dat er een strijd wordt gestreden
Langzaam
gaan de dagen, weken voorbij
komt het einde in zicht
Langzaam
groeit het verlangen dat de chemo
zijn uiteindelijke goede werk heeft gedaan
Langzaam
laat je los wat is geweest
de tijd moet leren hoe het verder zal gaan
Uit het boek ‘Als kanker je raakt’, geschreven door Rita Renema-Mentink
Vijf jaar geleden was het mijn beurt.zo herkenbaar. Maar God zij dank mag ik nog verder met mijn leven.?
wat moet ik na ruim 11 jaar nog zeggen!
Het is zoals ds M(arjan) Riedijk zei
op de landelijke contactdag 14 april j.l.
Er zijn hobbels en zijn oases op de pelgrimstocht
van een kankerpatiënt!
Er zijn dagen van vermoeidheid,moedeloosheid en nog veel meer
andere dingen!
|Er is ook een oase die ik tegen mag komen, m’n kleinkinderen!
Daar kan en mag ik van genieten en die van 2 dan zegt ‘kom opa’!
God zij dank, dat ik/wij dit nog mee mogen maken