Tegenwind, chaos, je kunt zomaar van het ene op het andere moment in een storm terechtkomen. Als je de diagnose kanker hebt gekregen of er overlijd een dierbare aan de gevolgen ervan. Dan voel je echt de tegenwind en weet je vaak niet hoe je er tegenop moet boksen. Wat gaat er dan allemaal door je heen, je hele toekomst staat op z’n kop, alles ligt letterlijk en figuurlijk overhoop, je weet niet meer waar je het zoeken moet. Dit gevoel, deze ervaring ken ik zelf en hoor ik nog weleens van anderen en wat doe je er dan mee, hoe kan je daarmee omgaan. Soms moet je het maar gewoon over je heen laten komen en eens flink huilen of je boosheid uiten door het uit te roepen naar God: hoe moet dit verder gaan, helpt U mij alstublieft!

Afgelopen week las ik in Marcus 4 vers 37: ‘Er stak een hevige storm op en de golven beukten tegen de boot, zodat die vol water kwam te staan’.

Een boot waarin je zit die volledig is losgeslagen, een windhoos die de boot bijna laat omslaan, je wordt opgetild en weer weggesmeten, alles valt in stukken neer. Het lijkt alsof alles van je afgenomen wordt. Zo kun je je voelen, je lichaam is van slag, je bent in de war, alles wat je had, daar is niets meer van over, je ziet alleen nog maar de brokstukken.

En dan kom je Marcus 4 vers 37 tegen en als je daar dan verder leest staat er dat de leerlingen Jezus wakker maakten omdat ze zo bang waren en zeiden: ‘Meester, kan het u niet schelen dat we vergaan?’ Want Jezus, lag gewoon te slapen ondanks de hevige storm die er was. Hoe is het mogelijk dat Jezus  rustig lag te slapen terwijl de storm vreselijk tekeer ging. Als er zoveel onrust om Jezus heen is en HIJ ondanks dat toch rustig slaapt, hoe kan dat?

Dat kan, omdat Jezus volledig vertrouwde op Gods aanwezigheid en macht, waardoor hij in slaap kon vallen op een kussen. Dat vertrouwen van Jezus en het onbegrip van de leerlingen, is dat bij ons ook niet zo, het ene moment vertrouw je volledig op God en vind je die rust die Jezus uitspreekt over het meer: ‘Zwijg! Wees stil!’ Maar soms herken je je meer in een situatie van ziekte en rouw in de leerlingen die onrustig worden en bang zijn voor wat er gaat gebeuren?

Daarom zegt Marcus tegen ons in dit gedeelte: kom op, maak Jezus wakker, bid tot God in je angst en woede. En wees dan niet verbaasd als Hij zich tot je richt, terwijl de storm op de achtergrond gaat liggen en je daardoor op Hem durft te vertrouwen. Want als je in paniek bent en je weet het echt niet meer, bedenk dan dit: als God het water van de zee tot rust kan brengen, dan kan Hij ons ook helpen in onze onmacht en verdriet.

Dit weten geeft mij rust en vooral, dat u, jij en ik, altijd bij Hem terecht kunnen hoe we ons ook voelen op dat moment, God is er en luistert naar alles wat wij Hem toevertrouwen, ook als de storm rondom onze hoofden waait, misschien juist dan nog wel het meest, zoek Hem op, maak Jezus wakker en vind je rust.

Joke Pennewaard

Heb je nooit eens dat je in je slechtste momenten denkt: “Geweldig hoor dat geloof, maar zou het eigenlijk niet gewoon een mooie fantasie zijn waar mensen zich bij troosten?” Voor die gedachte hoef je je niet te schamen, want de vrienden van Jezus hadden dat ook. Dat waren geen helden, maar twijfelaars en bangeriken. Dat komt zo mooi naar voren in het verhaal van de storm op het meer. Ze zitten letterlijk in het schip. En als Jezus dan naar ze toekomt, raken ze nog meer in paniek en roepen: “Help, een spook!” Dat woordje dat wij vertalen met spook, komt van het Griekse woordje ‘fantasma”. Dus je hoort het al: fantasie.. 

Maar het kan ook zo tegen zitten in het leven, dat je de draad en de verbinding kwijt raakt. Toch waagt Petrus een poging om midden in de ellende naar Jezus toe te gaan. 

Hij ziet Jezus en roept voordat hij het zelf in de gaten heeft: “Als U het bent, zeg me dan dat ik over het water naar u toe moet komen!”. En dan zegt Jezus: “Kom maar”. En Petrus doet het. En het gaat goed. 

Maar…opeens kijkt hij om zich heen en denkt bij zichzelf: “Waar ben ik nu toch mee bezig? Ik doe iets wat helemaal niet kan. En er staat nog steeds een heleboel wind en de golven komen op me af! ”. God is bij je, maar je zult maar van de dokter het slechtste nieuws te horen krijgen. Dan kun je zomaar verlammen en verdrinken in de ellende. Het heeft bij Petrus te maken met waar hij naar kijkt. Zo lang hij zijn ogen gericht heeft op Jezus, blijft hij overeind te midden van de golven. Maar op het moment dat hij naar zichzelf en om zich heen gaat kijken, gaat het fout. Hij wordt opgeslokt door wat hij meemaakt. Heel begrijpelijk. Daar ben je een mens voor. 

Maar het geheim van dit verhaal zit in het moment dat Petrus, als hij ontdekt dat hij het niet gaat halen om positief te blijven en dreigt te verzuipen, luidkeels uitroept: “Heer, redt me!” En dan steekt Jezus zijn hand uit en grijpt hem vast. Het gaat er niet om dat Petrus maar eens een beetje meer geloof moet hebben of zich eens wat flinker moet gedragen of niet zo moet zeuren. Nee, het gaat er om dat je Hem, met al je twijfels, verdriet en ongeloof, mag roepen als het fout gaat. Ook al snap je er allemaal niks van. Maar dan is Hij er wel en Hij laat je niet aan je lot over. Jezus grijpt je hand vast, net als toen je net leerde lopen. Weet je dat nog? En elke keer als je ging vallen, greep je vader of moeder je net op tijd beet. 

En het gaat hier over een God Die je zo stevig vast pakt dat Hij nooit meer loslaat. 

Het Bijbelverhaal staat in Mattheus 14:22-33 

Rob Favier 

Corrie ten Boom hield ooit in Tokio een toespraak. Ze gebruikte als voorbeeld een zware koffer en vertelde hoe zwaar de last van alles vaak drukte. Maar toen ging ze uitpakken. Eén voor één haalde ze de spullen eruit, die steeds een beeld vormden voor een bepaalde zorg. ‘Hier is mijn reis, die ik volgende week moet maken. Ik werp de zorg daarvoor op U. Hier zijn mijn vrienden thuis. Wilt U met hen zijn? En dit hier is mijn ongeloof. Vergeef het mij Heere.’ Net zolang tot de zorgenkoffer leeg was. Toen zei Corrie ‘amen’, en ze zwaaide met de koffer alsof hij van papier was.

Jaren later ontmoette Corrie iemand die haar presentatie had bijgewoond. Juist wat na de toespraak gebeurde, had hij onthouden. Corrie had alles ingepakt en verliet de zaal met een even zware koffer als toen ze kwam.

Petrus roept op om onze zorgen op God te werpen. Een zin om ter harte te nemen én te doen! Hij wijst in zijn brief steeds op de weg die Christus gegaan is. Hij ging voorop: heel de weg naar het kruis. Hij voor mij. En daarom hoeven we onze weg niet alleen te gaan. Bemoedigend: er gaat Iemand met je mee! Er is Iemand die alles voor je heeft overgehad. Gooi daarom alles wat je bezwaart van je af, leg het bij de voet van het kruis.

Want Hij zorgt voor u. Letterlijk staat er: u gaat Hem aan het hart! ‘Meer dan een moeder troost, troost Hij’, zegt de profeet Jesaja. Meer dan een vader dragen kan, draagt Hij. Er zijn geen grenzen aan Jezus macht. Om je te helpen, te zegenen, te bevrijden, gerust te stellen. Wij gaan Hem aan het hart. Hij zorgt voor ons!

Ds. Marco Batenburg

‘Ga je nog wat leuks doen, ga je nog ergens naar toe in de vakantie?’ Deze opmerking heb ik de afgelopen jaren nog weleens gekregen, goed bedoeld natuurlijk, maar zo komt het niet altijd over. We gaan de zomer tegemoet, de vakantie komt eraan, veel mensen verheugen zich erop, hebben een reis dichtbij of ver weg geboekt. Maar er zijn ook mensen die de reis moesten annuleren en helemaal niet op vakantie kunnen omdat ze in een traject rondom kanker zijn beland. Anderen hebben net een zwaar verlies geleden en dan sta je niet stil bij een (leuke) vakantie. Je moet alle zeilen bijzetten om te overleven. En als je alle behandelingen en operaties hebt doorstaan, is het ook niet vanzelfsprekend en ben je vaak nog niet in staat om te ontspannen, moet je bijkomen van alles wat je in de afgelopen tijd (soms jaren) hebt meegemaakt.

Hoe ga je dan om met je familie, vrienden en bekenden die wel weggaan en dat misschien wel moeilijk vinden om tegen jou/jullie te zeggen? Hoe houd je dan hoop en vertrouwen in en na zo’n moeilijke tijd? Kan en wil je dit dan vinden bij God? Durf en kan je de hoop en het vertrouwen nog uitspreken en om kracht vragen aan God? Kunnen woorden uit de Bijbel je daar dan nog bij helpen?

Zoals geschreven staat in Psalm 84 vers 4: ‘Zelfs de mus vindt een huis en de zwaluw een nest waarin ze haar jongen neerlegt, bij Uw altaren, Heer van de hemelse machten, mijn Koning en mijn God’.

Een warm nest waarin je wordt neergelegd, is dat niet wat je nodig hebt in moeilijke tijden? Een nest waaruit je kracht kunt putten om door te gaan, maar ook, om de ander hun vakantie te gunnen. Zelf zei ik vaak: ‘Ga lekker weg en geniet ervan, stuur af en toe een foto zodat we kunnen zien waar jullie zijn en jullie het fijn hebben met elkaar.’

En daarom kan deze psalm zo troostend zijn, de mus heeft de allerbeste plaats gekregen. De zwaluw ook, maar voor de zwaluw uit: de mus. Zij mogen in deze psalm het voorbeeld zijn van wat er gebeurt wanneer iemand naar God toe gaat. Je komt thuis! Echt thuis. Zoals zelfs het kleinste musje wel een klein nestje kan vinden en een zwaluw wel een plekje opzoekt ergens onder een dakgoot, zó vindt de pelgrim op weg naar Jeruzalem uiteindelijk een woonplaats in het heiligdom. Bij God kun je thuiskomen!

Soms denk je weleens: ben ik wel goed genoeg voor God? Je kunt jezelf dan net zo’n nietig musje voelen en denken: ‘Ziet Hij wel in wat voor moeilijkheden ik me nu bevind?’ Hoe groot of klein je zorgen, ziekte of andere problemen ook zijn, God vindt jou de moeite waard, bij Hem mag je schuilen, jij bent als mens heel kostbaar in Gods ogen, bij Hem kun je de kracht vinden die je nodig hebt en, net zoals dat musje en die zwaluw, je neerleggen in Zijn liefdevolle Vader armen.

Joke Pennewaard

Wat kan het ongelooflijk pijn doen als we iemand moeten missen. Ik zal nooit de gezichten van het ouderpaar vergeten bij de dood van een veertienjarige leerling uit mijn klas. Op vrijdagmiddag bracht een van de docenten Marjan naar huis, omdat ze tijdens de les hevige buikpijn kreeg. Op maandagmorgen kregen we het ontstellende bericht te horen dat ze er niet meer was. Ze was in het ziekenhuis overleden aan buikvliesontsteking. De klas was verbijsterd. Hoe kon dit zomaar gebeuren…?

We spraken lang met elkaar. Veel vragen kwamen op. Vooral ‘waarom zo jong?’ Een vraag die ook door veel mensen met kanker en hun naasten wordt herkend. Het hield niet op…

Als klassendocent wist ik niets anders naar voren te brengen dan iets wat er in machteloze situaties over God staat geschreven. In de tiende psalm klinkt het ‘dat Hij moeite en verdriet ziet om het in Zijn hand te leggen’.

Om vlak na die verschrikkelijke mededeling dit te benoemen, leek me aanvankelijk wat kort door de bocht. Maar de inhoud trok me over de streep. Het woordje ‘om’ geeft een doel en daardoor richting aan. Plotseling waren we allemaal, en vooral de ouders van Marjan, in een totaal onbekend land aangekomen… In een land van groot verdriet. We horen hier dat God op de hoogte van ons lijden blijkt te zijn. Dat Hij ons in het oog heeft in onze moeite en verdriet en … er zo ook Zelf bij is. Daarom willen deze woorden ons een weg wijzen bij deze ongewilde transitie naar een onbekend land.

Het is nog niet zo eenvoudig om ons verdriet en onze pijn daadwerkelijk in Zijn hand te leggen. En als het ware onze toekomst aan God over te dragen. Het gaat vaak gepaard met een langdurig proces van rouwen. Rouwen is geen gemakkelijk proces. Het is een traject vol gevoelens van verdriet, pijn, gemis en wat niet al. De dood is zo definitief. Je mist elke dag je dierbare naaste: je lieve maatje, je goede gesprekspartner, je vrolijke kind en ga zo maar door. Door al je toekomstplannen wordt een streep gehaald. ‘Welk spoor moet je dan volgen, nu die ene ontbreekt?’ Er komt zoveel op je af in dit onbekende land…

Op termijn ga je misschien voetje voor voetje je nieuwe weg verder. In de hoop dat het een begaanbare weg zal zijn. Maar in de nacht, als de dag tot stilte is gekomen, word je soms nog door je verdriet overvallen. We kunnen niet slapen omdat we die geliefde ene zo missen. Allerlei aspecten uit het leven van die ander kunnen dan plotseling naar boven komen: wie diegene werkelijk was en wat hij of zij van ons verwachtte…

De dichter Sytze de Vries koos de vlucht naar voren toen hij het volgende gedicht schreef. Hij stelt ons voor een keuze:

Fluistering in de nacht

Je kunt huilen omdat iemand die je lief was er niet meer is

of blij zijn omdat diegene heeft geleefd.

Je kunt je ogen sluiten en hopen dat hij of zij terugkomt

of je kunt je ogen openen en zien wat diegene heeft achtergelaten.

Je hart kan leeg zijn omdat deze persoon er niet meer is

of je kunt vervuld zijn van de liefde die je kon delen.

Je kunt je afwenden van de toekomst en in het verleden leven

of je kunt proberen door te gaan vanwege gisteren.

Je kunt iemand alleen herinneren omdat die persoon er niet meer is

of je kunt haar of zijn gedachten koesteren en die laten voortleven.

Je kunt huilen, je leeg voelen of je omdraaien

of je kunt doen wat hij of zij wilde: Iets van jezelf maken en trots zijn op wie je bent.

Zo wil ook dit gedicht ons een weg wijzen in het onbekende land!

Gettie Kievit