Terugblik op ‘Gebroken hart’, de Landelijke Ontmoetingsdag voor ouders van een overleden kind

Waar het hart van vol is …

Op 19 november 2016 was er de Landelijke Ontmoetingsdag ‘Gebroken hart’ voor ouders van een overleden kind aan kanker of een andere ziekte. Achttien kostbare kinderen brachten ouders samen. En harten vol liefde deden monden overlopen. Ongedwongen praten over je kind – over hoe hij/zij was, de grappen en grollen, de ziekteperiode met moeilijke, maar ook mooie momenten, het afscheid, het overlijden, de hemel. Vaak moest er zelfs niets gezegd worden. Er was woordeloze herkenning.

Carien Hempel-Flipse, klinisch psychologe en gezinstherapeute, deelde over ‘Leven na verlies.’ Ze reikte een aantal praktische handvatten aan waarmee ouders op weg kunnen, individueel maar ook als koppel en binnen het gezin. Het woord ‘verwerken’ werd vervangen door ‘verweven’. Je overleden kind zal altijd met je leven verweven zijn. Het verlies en gemis zijn een onderdeel van wie je zelf bent.

Tijdens een korte viering werden alle namen van de kinderen genoemd. Het moment van gedenken bracht verbondenheid. Maar ook het geworstel met God kwam ter sprake. Als ouders zitten we met zoveel vragen. Dat bleek tijdens de overdenking van Ds. Jitse van der Wal die ons toesprak als vader van Joanne. Zijn woord bevestigde dat geworstel contact inhoudt. In het worstelen grijp je God vast omdat je wil begrijpen. Hij is dan dicht bij je, ook al ervaar je dat niet altijd zo.

Gerald Troost zong een paar liederen, waaronder zijn lied De clown – op verzoek van een vader. Zo voelen we ons soms (jaren) na het overlijden van ons kind: lachend met van binnen stil en vaak ongekend verdriet.

Een moeder schreef na afloop: ‘Omdat het voor ons het kortst geleden was, gaf het ook hoop om de ouders te zien, die al langere tijd hun kind moeten missen en hoe zij in het leven staan. Dat het mogelijk is om verder te kunnen leven met zo’n intens gemis. En wat heel belangrijk voor ons was, dat er hoop is, zelfs in dit enorme verdriet. Geen hopeloos einde, maar eindeloze hoop!’

Moge we binnen de stichting Als kanker je raakt als ouders-lotgenoten blijvend naar elkaar uitreiken en elkaar bemoedigen. Dan wordt onze weg wat minder stil en eenzaam, maar warmer en lichter.

Kristien Rocha