Voor eventjes bevrijd
Het is al jaren geleden, maar ik herinner me haar nog goed. Ze droeg vier oorbellen per oor en haar haren waren fel rood gekleurd. Soms vroeg ik me af of ze onder haar witte uniform ook zwarte kleding zou dragen. In dat geval was ze op de fiets naar huis niet te onderscheiden van een gothic. Ze was duidelijk anders dan de rest. En al met al is deze verpleegkundige niet bepaald het type waarmee ik meestal omga.
Ze werkte in het ziekenhuis toen ik daar lag voor mijn behandelingen. In die tijd voelde ik me een gevangene. Opgesloten in mijn eigen lichaam. De weken in het ziekenhuis waren dan ook loodzwaar. Eten kon ik niet binnenhouden en het slapen ging slecht. Mijn armen en benen deden niet meer wat ik wilde. Na een paar dagen kuren was ik zo verzwakt dat ik met een rolstoel door het ziekenhuis gereden moest worden. Mijn moeder duwde me meestal. Dat vond ik maar gek. Ik was nog geen dertig en dan hoor je toch juist je moeder te duwen? Als het bezoek weg was, liep ik alleen nog van het bed naar de wc. Het ziekenhuis was mijn gevangenis geworden. Mijn lichaam was mijn cel.
En toch was juist deze verpleegkundige de enige die me ‘s avonds af en toe mee naar buiten nam. Dat was niet volgens het protocol en dus vond ik het prachtig dat ze dit deed. Ze duwde mijn rolstoel dan heel hard over de paadjes. Eén keer gingen we zelfs zo hard dat ik bijna in de vijver belandde. Ik heb in het ziekenhuis nooit zo hard gelachen als op dat moment. Voor even was ik uit die gevangenis ontsnapt. Een paar minuten lang was ik vrij in mijn hoofd.
De kuren zijn voor mij al vijf jaar geleden en nog steeds vraag ik me weleens af hoe het nu met haar zou zijn. Zou ze nog steeds op die afdeling oncologie werken? En zou ze dan ook nu nog van gevangenen weer vrije mensen maken?
Sijbrand Alblas
Wow, mooi verhaal. Dank daarvoor.
Af en toe heb je iemand nodig die op een leuke manier over de lijntjes gaat. Die humor heeft, iets geks doet. Het relativeert. Even de ellende vergeten waar je in zit. Ik ervaar dat het steeds moeilijker wordt om niet heel de tijd met je kanker bezig te zijn. De energie, de aandacht en de veerkracht om aan andere dingen te denken, met ander dingen bezig te zijn, sijpelen langzaam uit je lijf. Alles kost moeite en degene die je nog af kan leiden, je laten lachen, moet met goeie ideeën en van goeie huize komen. Hetzelfde geldt voor boeken, films en televisieprogramma’s. Het moet goed zijn, wil het je boeien, wil je de moeite nemen om je te kunnen concentreren, om te kunnen ontsnappen uit de narigheid. Fijn dat er mensen zijn, die dit kunnen. Gelukkig ken ik er ook een paar. Ze weten wel wie ik bedoel.
Ha Jos,
Fijn dat je reageert. Humor kan zeker enorm helpen. Wat naar om te lezen dat je merkt dat de wereld van kanker je steeds meer in beslag neemt. Soms ervoer ik de ziekte als een moeras waar ik steeds verder ingetrokken werd. Mooi dat je mensen in je omgeving hebt die je er af en toe even uittrekken en waar je mee kunt lachen. Als je het leuk vind om door te praten kun je mijn mailadres opvragen via het contactformulier. Het ga je goed!
Groet, Sijbrand