Zeurkousen of steunkousen?

Naar aanleiding van de Ontmoetingsdag ‘Als kanker je raakt’ op 1 april jl. in Hardenberg heeft Rob Favier onderstaande column geschreven:

Hardenberg is voor iemand uit de Alblasserwaard niet echt naast de deur. Nu ben ik wel wat kilometers gewend, maar het voelt altijd verder om naar Hardenberg te rijden dan naar Friesland zoals afgelopen zondagochtend. Dat komt waarschijnlijk door dat laatste stuk vanaf Zwolle. Maar met de moed in mijn schoenen stapte ik rond acht uur in de auto en besloot eens te gaan letten op de gezichtsuitdrukkingen van mensen achter het stuur. Want het is lente en dan hoor je vrolijk te zijn. Maar met die regen en de kou moet je er wel een etiketje op plakken dat het lente is, anders zou je het niet weten. 

Mijn medebestuurders op de A28 hadden geen van allen hun lentegezicht aangetrokken bij het opstaan. Sommigen staarden uit de voorruit met een blik van ‘ik kan het ook allemaal niet meer helpen hoor’. Anderen waren volgens mij met ruzie van huis gegaan en er waren er ook die ongetwijfeld nog zaten na te denken over de mislukte date van gisteravond. De klaagzangen stonden op de gezichten en ik besloot eens wat beter in mijn eigen spiegels te kijken of dat bij mij ook het geval was. Natuurlijk, ik ben verkouden. Natuurlijk, ik ben een koukleum. Dus ik vond mezelf wel zielig.

Maar toen ik binnenstapte in de kerk met die moeilijke achternaam, werd alles anders. In de Randstad zouden ze al snel een r achter de naam van de kerk gezet hebben, maar hier was een warme en open sfeer. Er was hartelijkheid en toen Marinus begon te vertellen over zijn steunkousen, begreep ik opeens waar het eigenlijk om draait in het leven: ben je een steunkous of een zeurkous?

Qua zeuren doen we het in Nederland geweldig. Wij zeuren overal over en als we eens een keer niets te zeuren hebben, zeuren we daar weer over. Er is veel, ook vaak terechte, onvrede in de samenleving. Dat laten we dan bij verkiezingen eens even flink blijken door ons stemgedrag. Maar hoe doe je dat nu in het klein: zeurkous of steunkous zijn?

Ik ging eens zoeken op internet en las daar wat steunkousen zoal doen. De kleppen sluiten beter, je bloedsomloop wordt gestimuleerd en de afvoer van bloed en lymfevocht gaat beter. Dus de kleppen sluiten beter? Dat zal mijn vrouw fijn vinden, want mijn klep sluit nooit. Daar verdien ik zelfs mijn brood mee. Dat de bloedsomloop wordt gestimuleerd heb ik eigenlijk niet nodig, want dat draait wel rond daar vanbinnen.

Maar toen ik las dat steunkousen de oorzaak van de klachten niet kunnen wegnemen, maar wel kunnen verminderen tijdens het dragen, begreep ik nog beter wat de bedoeling is: gewoon een steunkous zijn voor je medemens in nood, pijn en verdriet. Maar wel op de goede manier, want ik lees ook dat hij niet te strak mag zitten. Dan knel je de boel af en hoeveel mensen zijn er niet die goedbedoeld als steunkous de bloedsomloop van iemand afknellen, omdat ze het beter weten en allerlei adviezen geven waar je niet op zit te wachten.

Wat kun je iemand zegenen als je meelijdt met het lijden dat iemand moet ondergaan. En als je dan zo’n positieve dame als Marieke ziet staan en hoort spreken, dan voel je: hier is een steunkous aan het woord. Haar positiviteit en vechtlust helpen mij ook om positiever tegen alles aan te kijken.

Dus ik begin mijn roeping steeds beter te begrijpen: steunkous zijn om iemand op de been te houden. Wat is dat mooi. Zeurkousen krimpen meestal elke keer als je ze wast, oftewel ze worden steeds bekrompener. Maar steunkousen? Je krijgt er geen lange tenen van, je kunt er niet goed mee tegen schenen schoppen, maar je kunt er wel zijn.  Dan weten we ons gedragen door elkaar. Wat prachtig dat ik vandaag een aantal steunkousen heb mogen ontmoeten.

En als je nog niet helemaal weet hoe het werkt, kun je ze altijd nog lenen van Marinus.