Onder de paraplu: Leo Vroegindeweij

Onder de paraplu dit keer Leo Vroegindeweij, als vrijwillger betrokken bij de organisantie van de benefietconcerten.

Op welke manier ben jij door kanker geraakt?
Bij mijn vrouw Tiny werd in 1984 melanoomkanker geconstateerd. In 2006 kwam de ziekte terug en had zij metastasen van de eerdere melanoom. Na een periode van ruim twee jaar, waarin wij samen nog een heel goede tijd mochten hebben en ons geloof werd versterkt, overleed zij in november 2008. Sinds 2019 heb ik zelf prostaatkanker, waarbij gelukkig geen uitzaaiingen zijn geconstateerd.

Hoe ben je met de stichting Als kanker je raakt in aanraking gekomen?
Ik ben in 2012 in aanraking gekomen met de stichting doordat ik werd benaderd voor de functie van penningmeester. Als kanker je raakt bestond toen 1,5 jaar. Toen ik voor deze functie werd gevraagd, heb ik wel even getwijfeld en mezelf de vraag gesteld of ik wel telkens geconfronteerd wilde worden met kanker.

Wat heeft de stichting voor jou betekend? Hoe heeft het jou geholpen?
De focus van de stichting ‘Wat doet het krijgen van kanker met je geloof?’ en ‘Hoe kan het geloof helpend zijn in tijden van ziekte en rouw?’ heeft mij getriggerd en vind ik één van de meest waardevolle aspecten van Als kanker je raakt. Tijdens één van de landelijke ontmoetingsdagen waarbij ik aanwezig was, hield Manu Keirse een lezing die mij zeer heeft aangesproken.

Wat is jouw rol bij de stichting?
Na een aantal jaren penningmeester te zijn geweest, heb ik eind 2016 besloten hiermee te stoppen. Sinds 2015 organiseer ik, samen met Mathilde, de benefietconcerten en dit geeft veel voldoening. Vaak verzorg ik tijdens deze concerten de opening en sluiting en probeer ik onze bezoekers een boodschap mee te geven. Tijdens het laatste concert op 1 november 2019 in de Breepleinkerk in Rotterdam stond ik er opeens zelf als patiënt, dat was aangrijpend. Inmiddels hebben we door het land heen 13 benefietconcerten mogen organiseren en we hopen dat, als de Covid-19 maatregelen dit weer toelaten, er nog vele mogen volgen.

Vind je dat de stichting voldoende doet voor mannen?
In eerste instantie vind ik dat de stichting er is voor iedereen. Maar we zouden bijvoorbeeld wel een bijeenkomst enkel voor mannen met kanker kunnen organiseren. Misschien is dit voor sommige mannen iets laagdrempeliger en vindt men gemakkelijker (h)erkenning bij elkaar.

Waarom zou je mensen aanraden om contact op te nemen met de stichting?
De stichting kan zeker helpend zijn in de verwerking van je ziekte of rouw. Persoonlijk heb ik ervaren dat je niet in je verdriet moet wegkwijnen, maar dat je een boodschap hebt te verkondigen. Als vrijwilliger vind ik het waardevol om iets voor ‘je reisgenoten onderweg’ te kunnen betekenen. Het belang van de stichting is voor mij: ‘Ondanks alles, verlies niet je vertrouwen!’