Meditatie ‘Toen Hij hún geloof zag…’

Toen Hij hún geloof zag…

Een spreekwoord ontstaat niet vanzelf. Er zit altijd wel iets van waarheid in. En de opmerking ‘In nood leert men vrienden kennen’ is er een die veel zieke mensen kunnen nazeggen. Als het erop aan komt, gebeuren er soms verrassende dingen. Mensen, waarvan je zeker dacht te weten dat die naast je zouden komen staan, hebben geen tijd en juist diegenen van wie je een lage pet op hebt, zijn er opeens voor je. Van je vrienden moet je het hebben. Ook alweer zo’n uitroep.

Er staat een verhaal in de bijbel waarin de vrienden als het ware plaatsvervangend geloven voor de zieke. Geweldig om te lezen. Ze laten zich door niets en niemand tegenhouden als ze met hem naar Jezus willen. Uiteindelijk laten ze hem door het dak zakken voor Zijn voeten. Er wordt helemaal niet verteld wat de verlamde man zelf wilde. Natuurlijk, hij wilde weer lopen, maar of hij vertrouwen had dat Jezus zoiets zou kunnen bewerkstelligen, wordt niet genoemd. Wél die opmerking die voorafgaat aan Jezus’ reactie: ‘Toen Hij hun geloof zag’. Hún geloof. Dus het ging helemaal niet om het geloof van de zieke en al helemaal niet om de vraag of hij wel genoeg geloof had. Nee, zijn vrienden stonden voor hem in.

Als je ernstig ziek bent, is het erg troostrijk om te ontdekken hoeveel mensen er eigenlijk van je houden. Dat heb je nodig en je mag het ook met volle teugen tot je nemen. Je mag het koesteren en beleven, want het schept kracht om te dragen wat er op je bord is gekomen. Juist in een tijd waarin het individualisme meer dan ooit hoogtij viert en iedereen vooral bezig is met ik, mij en mezelf, is het superbelangrijk om dwars tegen de draad in te roepen dat het niet gaat om ‘ik’, maar om ‘wij’. Dat mensen geroepen zijn om elkaar te dragen. Niet alleen als ze elkaar aardig vinden, maar omdat ze mensen zijn. En dat hoeft niet altijd met prachtige woorden en mooie gedichten. Ik weet niet of die vrienden uit het bijbelverhaal eigenlijk wel iets gezegd hebben toen ze de stunt uithaalden om hun maatje voor de voeten van Jezus te laten zakken. Maar ze wáren er wel voor hem en hoe! Als je sámen de weg loopt die niemand wil lopen, besef je soms zo maar dat in die ander wellicht God naast je loopt.

Het bijbelverhaal staat in Marcus 2:1-12.

Rob Favier