Immanuel

‘Dat wordt geen kaartje met Kerst…’ Deze bizarre gedachte dringt zich aan me op als we na de begrafenis van mijn schoonzus naar huis rijden. Ze was één van mijn meest trouwe schoonzussen in het sturen van kaartjes. Verjaardagen, bijzondere gelegenheden en natuurlijk de Kerst. Altijd was haar kaartje er als één van de eersten.

Kanker
Als kanker je raakt… Een paar jaar geleden werd ze ziek. Kanker. Een behandeling volgde. Het leek goed te zijn, maar toch bleven er zorgen. Uitslagen die niet helemaal goed waren hoewel er niets gevonden werd. En dan ergens in het voorjaar van 2020 het slechte nieuws. De kanker is terug, niet meer te genezen. Aan het begin van de eerste adventszondag overlijdt ze, 58 jaar is ze geworden. Kanker heeft ons geraakt, opnieuw.

De lichtjes verschijnen
We voelen ons stil en verslagen. Onze gedachten zijn bij haar man en kinderen. Bij haar moeder die nog leeft. Terwijl de wereld zich voorbereid op kerst, het huis gezellig maakt, bedenkt wat we gaan eten, er overal lichtjes verschijnen en de post elke dag kerstkaarten brengt missen we dit jaar die ene kaart.

Ik luister naar liederen van verlangen, van hoop, van verwondering en blijdschap. Straks zal het kerst zijn en dan het einde van het jaar. Een nieuw jaar dat voor ons ligt. Ik wil er eigenlijk niet heen. Het voelt alsof ik mijn passen vertraag. Wat brengt een nieuw jaar? Gaan we het nieuwe jaar uit met wie we hem ook ingaan? Of moet ik weer mensen achterlaten?

Kerst, Immanuel, God met ons. Hij is erbij, altijd. Zelfs al ga ik door een dal, zoals psalm 23 zegt. Hij draagt ons als wij niet meer kunnen. Zelfs dwars door de dood heen, naar Zijn heerlijkheid. Hij is erbij als we ziek zijn, als we afscheid moeten nemen, als we achterblijven. Gister, vandaag en morgen, Immanuel.

Dubbel
Er valt een kerstkaart op de mat. Het is een voor mij onbekend handschrift. ’s Avonds, als ik op de bank zit met een kop koffie, lees ik de post. Het is een kaartje van de zoon en zijn vrouw van mijn schoonzus. Om ons te bedanken voor onze steun. Het voelt dubbel… wat had ik zo veel liever een kaartje van haar zelf gehad. Ik bid in stilte voor de familie om troost en vrede bij zo’n groot gemis. Ik mis slechts een kaart, zij een vrouw en moeder… Op de achtergrond klinkt een lied. Ik luister:

In de stal van mijn hart is een kindje geboren
en het wordt licht en het geeft kleuren aan het donker om mij heen.
In de stal van mijn hart lijkt soms alles verloren,
maar iets beweegt, want er is liefde en het laat mij niet alleen.

Groot is Zijn liefde op de wegen die ik lopen zal,
ver van de kribbe naar een kruis.
Niets kan ons scheiden, ook al ga ik door het diepste dal:
altijd brengt Hij mij naar huis.

Mijn schoonzus is Thuis, wij zijn nog onderweg. Onderweg naar kerst, naar een nieuw jaar.

Immanuel – God met ons

NB: Het lied is ‘In de stal van mijn hart’ van Gerald Troost
https://www.youtube.com/watch?v=0hQj99lKUWc

Geschreven door Judith Stoker, een levenslustige, positief ingestelde, gelovige 40+ vrouw. Ze geniet van het leven en hoopt dat ze voor velen een inspirerend voorbeeld is. Lees meer van Judith op: https://www.judithstoker.nl