Het meisje met het bloemetjesbehang

Het naar bed gaan van de jongste wordt nogal eens afgetrapt met een wedstrijdje wie het eerste boven is. Een ongelijke strijd, omdat ze vaak wint met haar korte, rappe beentjes. Maar soms ben ik dusdanig strijdbaar dat ik ze gewoon even laat verliezen, met teleurstelling op haar gezichtje als gevolg. Mooi om te zien en dat bedoel ik niet slecht. Ze zal namelijk niet altijd winnen. Bij dit wedstrijdje niet, bij Mens-erger-je-niet niet en ook bij zoveel andere dingen in het leven niet. En vooral, van niet-winnen en verliezen weet ze al heel wat.

Als het weer bedtijd is raapt ze de knuffels bij elkaar en met de drempel van de kamerdeur als startlijn schieten we naar boven. Finish op bed. Wie er heeft gewonnen valt wel te raden, maar er is iets anders wat ik belangrijker vind. Al een hele dag wringt er iets in haar en het gaat er ongetwijfeld zo nog uitkomen, zo voel ik aan. Weer is het weefgetouw overuren aan het draaien.

Alle ritueeltjes zijn gedaan en ze ligt op bed. In alle rust komen we tot een wijs gesprek over verschillende onderwerpen en ook over het missen van mama. Het zijn diepe vragen, soms brok-in-de-keel-direct, vragen over details, waaruit blijkt dat ze al heel wat heeft nagedacht.

Het is even stil. Haar slaapkamer is gevuld met gedachten. Op haar rug liggend kan ze alleen wit, roze en veelkleurig bloemetjesbehang zien. Haar ogen schieten alle kanten op. Ze ziet meer, het kan niet anders. Dan: “Papa heeft u nog van dit bloemetjesbehang? Dan kan ik er wat mee knutselen.” Zomaar ineens, heel wat anders, zo lijkt het.

We praten daarna nog over nooit meer en over de bloemetjes op het behang. “Het zullen nooit echte worden, het is maar een plaatje. Ze kunnen ook nooit groeien en bloeien.” Hoe jong ze ook is, het zijn haar woorden. “Het zal altijd een plaatje blijven,” zo vervolgt ze. “Alleen maar het plaatje, maar de bloem is er wel.” We concluderen pijnlijk dat het zo met mama ook is. Alleen maar het plaatje. Gedachten schieten alle kanten op, een bloemlezing metaforen is mogelijk. Laat maar even. Ze gaat slapen.

Welterusten klein meisje met je levendige bloemetjesbehang.

Geschreven door Marcel Zandee. Marcel schrijft voornamelijk op onafgehecht.com. Door gedichten, gedachten en ervaringen te delen probeert hij een inkijk te geven in zijn leven waarin verdriet, rouw en gemis moesten worden verweven. Daarnaast deelt hij over het thema ‘rouwen’ als hij dat tegenkomt in boeken, tijdschriften of andere media.