Wachten in de tussentijd

Het duurt nu al zo lang. Iedere keer worden er dingen beloofd die niet waargemaakt worden. Iedereen zegt wat anders. Zelfs de hoogleraren spreken elkaar tegen. Ik heb er geen vertrouwen meer in. Ze doen maar wat.

Een van de veelgehoorde geluiden in deze coronatijd is dat mensen het wachten zat zijn. Wachten lijkt zo zinloos, zo zonde van de tijd. ‘Het maakt meer kapot dan je lief is’. Het past helemaal niet meer in deze tijd waarin alles met een muisklik verkrijgbaar is. Wachten wordt steeds moeilijker als het beloofde steeds weer wordt veranderd en opgeschoven. Als de tussentijd lang duurt, begrijpen we het niet meer. We gaan ons misschien verongelijkt opstellen. We geven er de brui aan, of we maken het op onze eigen manier waar. In deze tijd, de 40-dagen tijd voorafgaand aan Pasen, komen al die beloften en teleurstellingen en het afhaken weer voorbij. De belofte van Jezus dat Hij zal sterven en weer zal opstaan. De teleurstelling en het wantrouwen van zijn volgelingen. Het verraad en het ongeloof. Veel verhalen in de Bijbel gaan over wachten: wachten op de Messias, wachten op kinderen, wachten op verlossing, wachten op genezing, wachten op gerechtigheid, wachten op vrede.

Actief
Wachten is geen afwachten. Wachten is een actief gebeuren. Om goed te kunnen wachten, heb je een aantal dingen nodig: vertrouwen, discipline en naastenliefde.
Voor wachten is vertrouwen nodig. Degene die belooft, moet betrouwbaar zijn. Als dit vertrouwen keer op keer wordt beschadigd, zal de discipline om het wachten vol te houden, verdwijnen. Een vader die keer op keer belooft om, na zijn vele reizen, iets mee te nemen voor zijn zoontje en dit niet doet, zal in de ogen van het kind onbetrouwbaar zijn. Het verwachten dooft uit. De hoop dat vader ooit nog iets meebrengt, verdwijnt. Voor wachten is discipline nodig. We blijven – tijdens het wachten – doorgaan om die dingen te doen die bijdragen aan het mogelijk maken van de belofte. We gaan door met dingen die we belangrijk vinden. We hebben in een tijd van wachten geen toestemming om niet langer naar onze waarden te leven. Waarden als veiligheid, trouw, vrijheid, rechtvaardigheid, naastenliefde enz. blijven gelden en gaan gewoon door. Voor wachten is naastenliefde nodig. Een goede graadmeter is al veel eerder aangereikt in de Bijbel: behandel andere mensen net zoals je zelf behandeld wilt worden. Of: alles wat je voor jezelf wenst, maak dat waar voor de ander. In een tussentijd is dat een grote oefening. Juist dan komen er krachten oppoppen die egoïstisch en destructief zijn. Krachten die maken dat je voor jezelf of je eigen groep kiest ten koste van het welzijn van anderen. Wachten heeft alles te maken met geduld of vertrouwen. Als alles in de winter kaal is, vraagt wachten op de lente geduld, maar het is geen oefening in vertrouwen, omdat de lente ons nog nooit heeft beschaamd. Niemand twijfelt eraan of de lente weer komt.

We hebben mensen nodig die geen valse, onmogelijke beloften doen. Die beseffen wat maakbaar is en wat niet. Die zich niet verantwoordelijk voelen voor zaken waar niemand macht over heeft. Die daarmee kunnen leven en desondanks blijven vertrouwen dat het leven overwint van de dood. Dit is een diep existentieel weten. Iemand die gelooft in God, zegt dit misschien met andere woorden dan iemand die niet gelooft. Maar het komt hierop neer: Wacht maar. Het komt goed. Het goede zal overwinnen van het kwade. De liefde zal winnen van de haat. Leven zal het winnen van de dood.

Pasen is daar voor altijd een bewijs van!

Lies Nijman (1955) is contextueel hulpverlener en relatietherapeut. Haar man Jan overleed toen zij 53 jaar was. Zij kregen 3 kinderen. In korte tijd verloor Lies meerdere dierbaren. Zij heeft zich daardoor steeds verdiept in alles rondom het omgaan met rouw en verdriet. Lies schreef het boek Kwetsbaar vertrouwen. Zij begeleidt mensen met diverse hulpvragen vanuit haar praktijk Langszij.