Lang zal ze leven in de gloria… 

Mam morgen he, nog 1 nachtje slapen. Mam wat krijg ik nou voor mijn verjaardag? Ik wil graag een fiets mam, krijg ik die? Mam en ik wil chocoladetaart he, want die vind ik het lekkerst.
Of dat laatste zo is, weet ik niet eens, want dat heb je mij nooit meer kunnen vertellen. 

Morgen is de geboortedag van Esmee, 11 jaar had ze geworden. Een grote meid. Bijna allemaal tieners in huis. Met twee meiden is het vaak al onstuimig, stel je voor als het er drie waren geweest. Was het dan rustiger geweest, omdat Lotte ook een zus van haar eigen leeftijd had en er niet zo’n leeftijdsverschil was? Maar morgen dus. Welk gevoel heb ik hierbij?

Ik weet het niet precies. Ik heb vakantie genomen deze week en na ons Corona avontuur van de afgelopen weken, is dat niet verkeerd. Het voelt wel of alles tegelijk komt. Want Chris heeft weer koorts en mag nog niet naar buiten en morgen is het al. Normaal gesproken (tja wat is normaal) zouden we uit eten gaan en opa en oma op visite vragen, maar dat is nu anders.
Want weten mensen eigenlijk nog wel dat het morgen de geboortedag is van Esmee? Begrijpen ze welke impact dat heeft. En als het niet begrepen wordt, mag ik dan wel de ruimte krijgen om het uit te leggen? Dat de dag dat ze is geboren en haar laatste verjaardag in mijn geheugen staan gegrift? Dat ik heen en weer geslingerd word tussen dankbaarheid en gemis. Gemis van mijn mooie meisje, haar niet lijfelijk meer vast kunnen houden. Ze was nog zo zwak haar laatste verjaardag, ze was de dag voor haar verjaardag uit het ziekenhuis gekomen. Ze genoot zo van alle aandacht, dat ze niet wilde dat we naar huis gingen, terwijl ze kuis versleten was.

Ik had haar zo graag beter willen kennen. Had chocoladetaart inderdaad haar lievelingstaart geweest of toch appeltaart? O en wat had ik haar nog graag willen knuffelen, naar school bonjouren, omdat ze staat te treuzelen. Want ja wat moet je nou trakteren in deze tijd? Gemis zit hem in de kleine dingen, de gewone dingen.

Dankbaarheid is er ook, dat ik haar heb leren kennen, al was het maar heel kort. Dat zij mijn blij spookje is, die kan giechelen om de kleinste dingen. Maar ook moppert als het haar niet zint of wanneer ze zich niet lekker voelt. Lieve, lieve Esmee. Fijne verjaardag daarboven en gauw tot ziens.

Hieperdepiep, hoera!

Geschreven door Mariëlle de Ron. Ze is getrouwd en moeder van vier prachtige kinderen, Youri, Inge Esmee* en Lotte, waarvan één bij God mag wonen en ze nog mag zorgen voor haar andere drie kinderen