Opruimen alsof de dood me op de hielen zit

De laatste tijd ben ik als een dolle aan het opruimen. Alsof de dood me op de hielen zit. Misschien is dat ook wel zo, maar dat weet ik gelukkig nu nog niet. Waarom dan toch die haast en hoe pakt dat uit?

Don’t kill your darlings
Ze zeggen wel eens ‘don’t kill your darlings’. Maar één voor één ben ik dat nu toch aan het doen. Met pijn in mijn hart heb ik begin dit jaar het lidmaatschap van mijn prachtige beroepsvereniging opgezegd. Vervolgens heb ik met spijtige gevoelens het bijbehorende officiële predicaat ‘Noloc erkend loopbaanprofessional’ van mijn social media verwijderd. Want wanneer je geen lid meer bent van de club, mag je die ‘titel’ niet meer dragen. Extra spijtig omdat ik vorig voorjaar hard heb gewerkt aan mijn hercertificering. Beretrots was ik om dit officiële kwaliteitskeurmerk, na een geslaagde comeback van mijn 1e ronde kanker, opnieuw te verwerven. Door terugkerende ziekte en opnieuw 2 chemo-trajecten heb ik de afgelopen 1,5 jaar echter helaas weinig op mijn vakgebied kunnen doen. Echt heel jammer.

Ook heb ik me recent afgemeld bij mijn regionale Noloc-intervisiegroep. Door behandelingen en fysieke beperkingen nam ik weliswaar al 1,5 jaar niet meer deel aan bijeenkomsten maar voor mijn gevoel hoorde ik er toch nog een beetje bij. Nu niet meer. Einde van een tijdperk. Definitief professioneel niet meer mee kunnen doen is verdrietig en pijnlijk.

Dieper, droever, definitiever
Vorig jaar heb ik al een begin gemaakt met het grote opschonen: mijn beroeps-en bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering opgezegd, mijn zakelijke bankrekening opgeheven en diverse werkgerelateerde abonnementen stopgezet. Toen was mijn praktische redenatie: ‘Waarom zou ik allerlei verzekeringen, lidmaatschappen en abonnementen aanhouden waar ik geen gebruik meer van maak?’. Nu voelt het anders. Dieper, droever en definitiever. Want na 2 recidieven heb ik nu echt de hoop opgegeven op een succesvolle, volwaardige, professionele rentree op de arbeidsmarkt. That sucks!

Weemoed
Nu is mijn zakelijke account aan de beurt. Mijn zakelijke mailadres houdt binnenkort op te bestaan. Inwendig stilletjes huilend loop ik één voor één alle digitale mapjes in mijn werkmailbox na. Ik bewaar wat fiscaal nog van belang is en delete daarna de rest. Ook mijn prachtige, professionele website ChristaVersterkt gaat binnenkort uit de lucht. Met weemoed denk ik terug aan alle uurtjes die ik daar destijds samen met mijn broer als websitebouwer in heb gestoken. Dat het opheffen van mijn bedrijf er zo in hakt, overvalt me toch. Opheffen doet pijn.

Uitputtend
Al dat opschonen en opheffen is behalve verdrietig ook uitputtend. Al deze shitty administratieve klusjes vereisen namelijk elke keer energie en geconcentreerde aandacht. Voor een ‘normaal gezond’ persoon misschien een klusje wat je ‘even’ tussendoor doet, maar voor mij een flinke klus. Sinds mijn chemo’s is mijn dagelijkse portie energie en concentratie beperkt. Of komt die uitputting ook door alle emoties die hiermee gepaard gaan? Mijn hele werkzame leven, met alle ups en downs, komt nu immers voorbij. Ik dacht dat ik door eerdere werkverlies ervaringen inmiddels voldoende gehard was, maar niet dus. Noodgedwongen, onvrijwillig afscheid nemen van 35 jaar actief werkend leven is zwaarder dan ik dacht. Hoe graag had ik mijzelf als 62-jarige immers een latere, andere, meer succesvolle afronding van mijn werkende bestaan gegund!

Waarom dan toch?
‘Waarom doe ik al dit opruimen mezelf nu toch aan?’ vraag ik me af. Waarom stel ik dit niet uit tot na mijn dood? Dan bespaar ik mezelf immers een hoop verdrietige, vermoeiende taakjes. Waarom dan toch deze vreemde vorm van zelfkwelling, al die ophef-arbeid? Ik kan mijn tijd toch immers beter besteden aan vrolijkere dingen?

Wanneer ik nu niks opruim komen alle administratieve taakjes t.z.t. , na mijn overlijden, vanzelf op de actielijst van mijn dochters. Wie dan leeft, die dan zorgt. Eigenlijk wil ik ze dat niet aandoen. Een overleden moeder (houdbaarheidsdatum onbekend) zonder al die shitty administratieve klusjes is immers voor hen al verdrietig genoeg. Dus doe ik het nu toch maar zelf. Proactieve types zoals ik vinden het namelijk ook heel fijn om alles zo lang mogelijk zelf te regelen. En er is nog een andere reden.

Opschonen = onder ogen zien
Mijn opschoondrift, ik noem het gekscherend ‘mijn professionele suïcide’ komt wellicht wat masochistisch over, maar het helpt ook bij mijn verwerking. De feiten ogen zien, je verlies nemen en bewust rouwen hoort immers bij afscheid nemen. Al opschonend kies ik er nu dus bewust voor om ook deze draak vol in de bek te kijken. Net zoals ik dat eerder ook met andere ingrijpende gebeurtenissen heb gedaan. Partir c’est mourir un peu. Dat ontkennen, ontvluchten of wachten tot het overgaat past niet zo goed bij mij. Misschien schrijf ik er nog eens een vervolgblog over.

Troostende bijvangst
Opschonen van mijn professionele leven brengt me behalve weemoed en verdriet ook trots en dankbaarheid. Wauw, wat heb ik in mijn professionele leven ontzettend veel gedaan en mogen bijdragen! (zie mijn LI-profiel). Beste werkgevers, aardige collega’s, zeer gewaardeerde opdrachtgevers, lieve coachees, trainings-, workshop- en assessmentdeelnemers: Dank voor jullie vertrouwen. Dank dat ik op deze manier heb mogen bijdragen. Dat ik dat allemaal heb mogen en kunnen doen! Wat een rijke, troostende bijvangst! Goede herinneringen sterven nooit!

Achterdeurtje
En…. ik houd natuurlijk nog een klein achterdeurtje open. Wie weet ga ik als vrijwilliger redacteur bij mijn patiëntenvereniging binnenkort weer eens iemand interviewen en een artikel schrijven? Of komen er af en toe weer mensen met werk gerelateerde vragen zomaar mijn huiskamer binnenwandelen? Ik sta ik popelen om je te helpen! Een oude vos verleert immers nooit haar kunstjes! Opruimen betekent dus niet ‘opgeven’. Ik ben er nog!

Praktische tip: orde op zaken
Tot slot nog één praktische tip aan iedereen die net als ik te maken heeft met een chronische, voortschrijdende ziekte. Of eigenlijk ook aan gezonde, ouder wordende medemensen: Begin tijdig met administratief orde op zaken te stellen. Dat brengt niet alleen rust in je hoofd, maar is ook prettig voor je nabestaanden wanneer ze ooit, na jouw overlijden, al jouw financieel/administratieve zaken moeten afhandelen. Hiervoor zijn ook diverse goede, praktische hulpmiddelen beschikbaar, zoals bijvoorbeeld de digitale wegwijzer (via de site https://www.mijnzakenoporde.nl/) en de praktische gids voor mensen met kanker, geschreven door kankerlotgenoot Carolien Hovenier. Voor meer informatie zie onder.

En jij?
Zit jij in een vergelijkbaar schuitje als ik? Moe(s)t jij ook om gezondheidsredenen officieel afscheid nemen van je werkzame leven? Hoe is dat voor jou? En wat helpt jou hierbij? Fijn als je je ervaringen wilt delen! Als je hierover eens wil praten, stuur me ajb via het contactformulier een berichtje. Liefst inclusief telefoonnummer of email.

Hartegroet
Christa

Meer informatie?
• Hovenier, C. Dubbel verdriet is niet nodig. Praktische gids voor mensen met kanker. Uitgeverij Lucht (2020)
• Vollenhoven, mr. C van en Smit, mr. C. Mijn zaken op orde. Digitale wegwijzer voor het leven (2018). www.mijnzakenoporde.nl/
• ChristaBlogt: Ben je benieuwd naar mijn eerdere blogs over kanker en werk? (bv blog 8,10,11,16,25,30 en 31). Zie christablogt.blogspot.com/
• ChristaVersterkt (mijn professionele website, nog tot medio maart 2024 in de lucht): www.christaversterkt.nl
• Werkum, drs. E.C. Mijn LinkedIn profiel: nl.linkedin.com/in/christavanwerkum