Het ging over de coronacrisis.
‘Bent u bang?’, vroeg de televisiepresentator aan zijn gasten.
De een zei dit en de ander zei dat. Maar niemand zei dat hij echt bang was.

Het kan zijn dat het komt omdat ik bij de zeer kwetsbare mensen hoor, maar ik ben soms wel bang. Misschien is angst niet het juiste woord. Misschien is het meer een vorm van bezorgd zijn. Maar dat kan je ook echt wel naar de keel grijpen.

Wat heb ik geleerd:
Angst hebben, bang zijn hoort bij ons leven.

Wiens hart gaat niet sneller kloppen als er een ct scan is gemaakt en je gaat naar de dokter voor de uitslag. Wie slaapt er niet onrustig als die ander nog steeds niet thuis is en niets van zich heeft laten horen!

Angst kan nuttig zijn. Het maakt ons waakzaam. Het is een van de symptomen, die bij ons menselijk bestaan past. Een sneller kloppend hart, sneller stromend bloed en de aanmaak van adrenaline, bereidt het lichaam zich voor op vluchtgedrag. In sommige situaties kan angst heel nuttig zijn.

Angst hoort er bij. Anderen wezen mij er op. Ik voelde me schuldig als ik bang was. Ik had het gevoel, dat ik te weinig vertrouwde op God.

Wel zijn vele vormen van angst. Er is gezonde maar ook ongezonde angst. We kunnen zo onzeker zijn, dat we de hele dag bezig zijn met wat andere mensen over ons denken. We kunnen faalangst hebben en altijd bang om fouten te maken. We kunnen bang zijn om niet door God geaccepteerd te worden. Zo kunnen we ook voortdurend bang zijn voor het kwaad, voor ongelukken of voor die gevreesde ziekte.

Deze weken zijn er heel wat mensen banger dan anders. En dat is ook niet zo verwonderlijk. Dag in dag uit worden we belaagd door negatieve krantenkoppen, alarmerend nieuws via radio en tv. Het corona virus is als een onzichtbare vijand. ‘We zijn in oorlog’, zei de Franse president. De hele wereld wordt getroffen. Hoe lang gaat dit duren? Hoe komen we er weer uit?

De Bijbel is duidelijk over angst. Telkens zien we in de Bijbel dat God weer tegen volk zegt: ‘Vrees niet.’ Het is een appèl dat we in verschillende bewoordingen door de hele Bijbel heen terug kunnen vinden, zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament. Bijna 400 keer. Daaruit kun je de conclusie trekken dat God het heel belangrijk vindt dat zijn kinderen zich niet laten leiden door vrees.

Om de angst tegen te gaan, zijn bij God drie krachtige medicijnen beschikbaar.

Het eerste medicijn is: geloof

In Marcus 5:36 lezen we: ‘Vreest niet, geloof alleen’.
Tegenover de vrees staat hier het geloof. Je kunt dus kiezen om of het één of het ander te doen! Angstige gedachten ban je niet zomaar uit. Maar je kunt wel deze Bijbelse gedachte daar boven stellen. Gedachten van vrees vervangen door gedachten van geloof

Het tweede medicijn is hoop

In Hebreeën 6:9 lezen we:
’Dankzij Jezus is ons vertrouwen heel groot. Het lijkt op een anker, waarmee een schip veilig vastligt.’

1 Petrus 1:3
Het is ‘door de opstanding van Jezus Christus uit de dood, waardoor wij leven in hoop’.

Stormen gaan niet zomaar liggen. Maar zeg het in gedachten steeds voor jezelf op: Ik heb een anker.

Het derde medicijn is liefde.
1 Johannes 4:16: ‘God is liefde. Iedereen die in liefde leeft, hoort voor altijd bij God’.

Twijfel daar niet aan. Dit zegt het Woord van God.

Drie medicijnen.
Die steeds beschikbaar zijn. In tijden van angst.

Vraag er om bij God.

 

Ds. Arie van der Veer

Mensen kunnen elkaar heel wat aandoen. Onrecht, ruzie, belediging, kleineren, negeren, oorlog en vul maar aan. Gelukkig kunnen mensen ook heel veel voor elkaar betekenen. Helpen, onderwijzen, luisteren en delen zijn zomaar wat voorbeelden.

Vandaag gaat het over troosten. Troost heb je nodig als je leven in het slot is gevallen. Er is iets verdrietigs gebeurd waar je moeilijk mee kunt omgaan. Soms lijkt het alsof de weg vóór je opgebroken is. Wat is het dan fijn als iemand je komt troosten! Vaak bestaat troost uit iemands aanwezigheid (‘er zijn’), elkaar vasthouden en het samen uit  houden van het verdriet. En we zeggen het weleens tegen elkaar: ‘Ik ben sprakeloos, hier zijn geen woorden voor.’

In de Bijbel staat een brief van Paulus, waarin hij schrijft:

Ik wil dat jullie weten wat er gebeurt met de mensen die sterven. Dan hoeven jullie niet verdrietig over hen te zijn, zoals de andere mensen. Die hebben geen hoop. Maar wíj geloven dat Jezus is gestorven en weer uit de dood is opgestaan. Daarom weten we dat God ook de mensen die in Jezus geloofden toen ze stierven, weer met Jezus zal samenbrengen. Troost elkaar hier dus mee. (1 Thessalonicenzen 4: 13,14 en 18)

Paulus moedigt ons aan om elkaar niet alleen met daden, maar juist ook met woorden te troosten en te bemoedigen. Woorden van hoop en verwachting. Woorden van geloof in de opgestane Heiland. Woorden waarin we elkaar aansporen om te blijven geloven dat er wél een weg is om verder te gaan, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt. Het is de weg van de Here Jezus, die eens zal terugkomen. En allen die hun vertrouwen hebben gesteld op Zijn woorden, mogen dan altijd bij Hem zijn. We zullen onafgebroken in harmonie met Hem, met elkaar en met onszelf mogen leven. Wat een troost! Laten we elkaar het geschenk van die troost steeds weer geven.

Geschreven door Atie Peet-Vreman
Uit het boek ‘Pauze. Dagboek voor de tussentijd’

Blijven zingen
Bij vallen en opstaan

‘Hij zal je voet niet laten wankelen’ Psalm 121: 3

Wat houd ik veel van deze psalm.

En toch heb ik van tijd tot tijd er moeite mee om hem uit volle borst te zingen.
Ik zing hem, maar moet hem telkens weer leren zingen.

Wanneer ben ik ‘van de wijs’?
Wanneer niet gebeurde wat er wel staat. Er staat toch dat ons niets kan overkomen. ‘Er overkomt je geen kwaad niet overdag en niet in de nacht.’
En hoe vaak ben ik onderweg al niet gevallen?

Hoe kun je in zulke situaties psalm 121 blijven zingen?
Door goed te lezen wat er staat.
Je hoeft de psalm niet alleen te zingen.

Laten we beginnen bij het begin.
Want daar vind je waar deze dichter zijn geloof op grondt.
Het beroemde begin ken je vast uit je hoofd: ‘Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp? Mijn hulp komt van de HERE die hemel en aarde gemaakt heeft.’

Geloof jij ook dat God de hemel en de aarde heeft gemaakt? Dat Hij de Schepper is? Weet je ook wat er met Zijn schepping is gebeurd? Door de zondeval heeft het kwaad en daarmee ook de gebrokenheid in dit leven zijn intrede gedaan. Het paradijs was voorbij. Naast al het mooie zou het leven ‘dorens en distels’ kennen. Nooit meer een leven zonder gevaren.

God had de mens gevraagd de schepping te bewaren. De mens zou nu zelf altijd een bewaarder nodig hebben. Maar God beloofde er voor de mens te zullen zijn. In die gebroken situatie sloot Hij een verbond met de mens. Hij beloofde de Bewaarder te zijn. In een leven vol bedreigingen en kwaad.

Heel duidelijk werden de nieuwe relatie zichtbaar toen eeuwen later Jezus werd gekruisigd. Het kruis liet zien in wat voor gebroken wereld wij leven, en wat wij mensen elkaar kunnen aandoen maar ook wie God voor deze mensheid wil zijn.

God is de schepper.
En in zijn gebroken schepping: de HERE.
‘Ik zal er zijn’, betekent Zijn Naam.

In tijden als het niet gaat zoals ik had gehoopt, helpt mij dat. Door me dat voor ogen te stellen. Niets en dan ook niets kan ons scheden van de liefde van Christus. Je voelt je op zo’n moment als de pelgrim die niet altijd in Jeruzalem kan blijven. Hij moet weer terug. Over de bergen vol gevaren. Maar in zijn hart draagt hij mee wat je in de tempel gezien en gehoord hebt.

Weet je wat me dus ook helpt?
De psalm begint in de ‘ik-vorm”. Maar laten lijkt het wel of de dichter wordt toegezongen. ‘‘Hij zal je voet niet laten wankelen’. Als er dan toch momenten zijn van twijfel en strijd, als je zelf ‘van de wijs’ bent, zingen anderen het me toe.

‘Hij zal je voet niet laten wankelen’
Vandaag zing ik het voor jou.
Maar zing het morgen voor mij.
Dan kan ik als ik val, weer zingend opstaan.

Psalm 121

Ds. Arie van der Veer

Zojuist Oudjaar achter ons.
Sommigen hebben Psalm 90 gelezen.
Over de geslachten, de generaties, die gaan en zullen komen.
En over hoe God zich ontfermt over mensen.
Hen doet leven. Ook hun kinderen.
En hen bevestigt in wat hun hand heeft opgevat.
Kostbare woorden… vol van belofte.

En toen kwam Nieuwjaar
Als een onbeschreven blad ligt het jaar voor ons.
Ook in 2018 zullen generaties gaan en komen…
En wijzelf? Hoe ziet onze situatie er uit?
Hebben wij zelf te maken met kanker?
Of misschien een van onze liefsten?
De toekomst is onzeker.
Voor ieder mens.
Maar mensen die ziek zijn, voelen het scherper.
Dat geldt ook voor andere benarden.

In 1945 schreef Bonhoeffer in de gevangenis over het diepe zwijgen,
over de eenzaamheid, die nergens uitkomst ziet.
Hij zou de oorlog niet overleven.
Ook mensen met kanker kennen deze gevoelens,
Diep van binnen weten ze welke kansen ze hebben.
De glimlach van het nieuwe jaar is dubbel voor hen.
Wat zal er gaan gebeuren?
Genezing in 2018 of..?

Die dubbelheid kenmerkt ook Bonhoeffer als hij dicht:
-Laat warm en stil de kaarsen branden heden,
die Gij hier in ons duister hebt gebracht,
breng als het kan ons samen, geef ons vrede.
Wij weten het, Uw licht schijnt in de nacht.-
Hij is er zeker van dat God er bij is in onze duisternis.
En dan bidt hij:
-Laat ons dan allerwege horen stijgen
tot lof van U het wereldwijde lied.-
Hij ziet als visioen een God die lof krijgt toegezongen.
Uw naam worde geheiligd, Uw koninkrijk kome,
bidt hij hier als het ware.

Benard als hij is, geeft dit hem troost.
Hij stijgt boven zijn eigen situatie uit.
Hij is niet alleen. Dag aan dag wordt hij gedragen.
Ook in het nieuwe en onbekende jaar.
Hij kan het niet voor zich houden
en laat ons de bekende strofe meezingen:
-In goede machten liefderijk geborgen
Verwachten wij getroost wat komen mag.
God is met ons des avonds en des morgens,
is zeker met ons elke nieuwe dag.-

Gettie Kievit