Vertrouwen

Als kind leren we te vertrouwen op onze ouders, onze leraren en andere gezagsdragers in het leven. Zij proberen ons te behoeden voor gevaren en problemen en leren ons veilig onze weg door het leven te vinden.

Als Christenen wordt ons geleerd om te vertrouwen op God. Hij is wijs, almachtig en goed, een liefdevolle vader. Hij is onze Leidsman en geeft ons zijn Woord als richting op de weg van het leven. In moelijke tijden leren we steun te zoeken bij God en in de Bijbel. Zo vaak heb ik Psalm 91 gelezen en ook toegestuurd gekregen. Een en al beloftes van God, die je beschermt en voor je zorgt. Een prachtig lied over vertrouwen in God, vol van warmte. Zo had ik God leren kennen door de jaren heen.

En toen kreeg ik ineens kanker en mijn wereld stond op zijn kop.

Ik had mijn deel gekregen op het gebied van moeilijkheden die het leven te bieden heeft en daarin mijn weg gevonden, soms met wat omwegen, maar uiteindelijk toch met een doel en met plannen. Ineens moest ik die allemaal loslaten zonder te weten of dat tijdelijk of permanent was. Dat was bepaald niet makkelijk. Natuurlijk, heel praktisch, ik was ziek en goed ziek ook, zeker toen ik met chemotherapie behandeld werd, dus dat ik niet naar mijn werk ging sprak voor zich. Maar de weken werden maanden en ik ging steeds vaker aan God vragen: “Waarom? Wat is het hele idee hier? U bent toch te vertrouwen? En U had me toch een leuke baan gegeven? En mooie taken in een fijne gemeente? U zorgt toch voor me? Waarom krijg ik dan nu een vreselijke ziekte?”

Ik dacht heel aardig te weten hoe God in elkaar zat, maar nu klopte er niets meer van. Was God nog wel te vertrouwen? En als zelfs God niet betrouwbaar is, wie dan nog wel? Kon ik wel op het oordeel van de artsen vertrouwen? Die gaven wel advies, maar waren toch beslist terughoudend in hun voorspellingen. Ze lieten duidelijk merken dat ze hun best deden voor me, maar resultaten werden niet beloofd. En er waren ‘behulpzame’ vrienden die allerlei informatie doorstuurden over altenatieve therapieën en me artikelen stuurden over hoe slecht de reguliere behandelingen zouden zijn. Wie had er gelijk, wie kon ik vertrouwen? Alle vaste grond leek onder me weggeslagen en ik had bij vlagen het gevoel nergens houvast en zekerheid te hebben.

Uit gewoonte, en uit gebrek aan betere opties, besloot ik het maar met God te proberen. Voor iedere grote beslissing heb ik gebeden en er is ook veel voor me gebeden door anderen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want de behandelingen waren succesvol.

Naarmate de tijd verliep liet God zich op andere manieren kennen. Ik dacht namelijk dat ik God wel kende, want ik had al dingen met Hem doorgemaakt. Gelukkig heb ik geleerd dat God veel meer omvat dan in mijn denken past. Mijn beeld van God moest op de schop. Waar ik eerst dacht dat Hij niet te vertrouwen was, omdat Hij had toegelaten dat ik kanker kreeg, leerde Hij me dat Hij juist wel te vertrouwen is door de ziekte heen. Hij leerde me dat er artsen zijn waar je op kan vertrouwen, dat er mensen zijn die je kunt vertrouwen, omdat ze er zijn als je ze nodig hebt. Maar vooral leerde Hij me dat Hij te vertrouwen is, omdat hij niet zomaar dingen van me afnam en ellende toeliet, maar nieuwe doelen in de plaats gaf en persoonlijke groei mogelijk maakte. Vanaf het begin was Hij erbij en heeft Hij laten merken precies te weten wat ik nodig had. Op die manier heb ik geleerd dat God flexibeler is dan ik, groter is dan ik kan bedenken en dat nieuwe omstandigheden voor hem fantastische uitdagingen zijn om te laten zien hoe betrouwbaar Hij is.

Geschreven door Karin Oedekerk. Karin kreeg op haar 41^e borstkanker, waardoor haar leven volledig veranderde. Ze schrijft over hoe ze dit heeft beleefd en hoe ze heeft geprobeerd de draad van haar leven opnieuw op te pakken.