Vertrouwd met ziekte
De stichting Als kanker je raakt brengt mensen bij elkaar die op een of andere manier met kanker te maken hebben (gehad).
Het is fijn om elkaar te ontmoeten. Om met een ander te kunnen spreken die hetzelfde heeft meegemaakt. Wat een vragen kunnen bij je leven als de diagnose ‘kanker’ is vastgesteld. Je bent bang. Je wordt bestormd met vragen. Hoe zal het gaan?
Over een aantal dagen heb je weer een gesprek met de arts. Maar bij wie kun je vandaag terecht?
In de Bijbel staat dat Jezus vertrouwd was met ziekte. ʻHij was een man die het lijden kende en met ziekte vertrouwd was.’ Jezus kent onze ziekte en onze zwakheid van binnenuit.
In de brief aan de Hebreeën staat dat heel mooi beschreven:
‘Juist omdat Hijzelf op de proef werd gesteld en het lijden volbracht heeft, kan Hij ieder die beproefd wordt bijstaan’ (2:15).
‘Want de Hogepriester die wij hebben is er een die met onze zwakheden kan meevoelen, juist omdat Hij, net als wij, in elk opzicht op de proef is gesteld, met dit verschil dat Hij niet vervallen is tot zonde’, (4:15).
Als er iemand tegen ons kan zeggen: ‘Dat heb ik ook meegemaakt, dan is Hij het wel.’
Wat mij bij het opnieuw lezen van deze bekende teksten trof was, dat de pijn die Jezus lijdt niet tot het verleden behoort. Ja, Hij heeft geleden. Ja, Hij heeft de dood overwonnen. Maar ook in de hemel is Hij het hoofd van Zijn lichaam. En de Bijbel zegt dat als één lid lijdt, dan lijden alle leden mee. Dus ook het hoofd.
Jij lijdt. Hij lijdt ook. Jij voelt angst. Het ontgaat Hem niet.
Omdat Jezus één is met ons, voelt Hij ook nu onze pijn en onze verdriet. Hij is echt onze hemelse Advocaat en pleit dagelijks voor Gods troon voor ons.
Die twee teksten vertellen van twee zegeningen waarop je mag rekeningen. Het zijn er vast en zeker meer. Maar in die twee teksten is sprake van hulp en meevoelen.
De hemel ziet dus niet werkeloos toe. Onze pijn is Zijn pijn. Hij heeft het niet eeuwen geleden gevoeld. Hij voelt het dagelijks. ‘Hun bloed, hun tranen en hun lijden zijn kostbaar in Zijn oog’
Geschreven door Arie van der Veer.
Ik kan ieder respecteren die over zijn eigen geloof praat, wel denk ik dat niemand anders de pijn voelt en weet als een andere moeder, ene moeder die haar enig kind moet begraven! dat is iets dat tegen de natuur gaat, de pijn is gewoon ondraaglijk, de pijn maakt mij ieder dag en dat nu bijna twee jaar gewoon dood, ieder dag een stukje dichter bij het graf, ik heb geen enkel familie leder,geen enkel steun, mijn beste vriendin Margariet heeft mij achter gelaten op de dag van de begravennis, gewoon mij afschreven van haar leven, uit de trein gestapt, hoe lang hou ik het nog?? ik denk niet lang, wie kan nou bijna 6 maanden alleen tussen 4 muren huilen, zonder een arm boven haar schouders? huilend door de straat, huilend naar het graf en alles alleen, niemand anders mee, hoe en hoe lang kan dat nog? niemand die nog aan een ander denkt, behalve als men flessen wine open maakt en een goede party maakt.ieder gaat uit de weg, waar verdriet is is geen mens te vinden,hoe kan zoiets? hoe is niet een beetje liefde en begriep tot een moeder?