‘U moest eens weten…’

Als ik bij mensen op bezoek ga, dan hoor ik vaak verhalen over lange wachttijden in de zorg, over ziekenhuizen die op doolhoven lijken, over de manier waarop de thuiszorg de steunkousen aantrekt en over verpleegkundigen die verkeerd hebben geprikt. En even verder in het gesprek hoor ik hoe moeilijk het is, dat bij het verliezen van je gezondheid ook het verliezen van je vrijheid hoort. Ik hoor over onzekerheid die maar aanhoudt en over angst voor wat de toekomst zal brengen. Ook vertellen mensen mij hoe ze steun ervaren bij familie en vrienden, hoe ze soms rust vinden in het geloof en hoe ze worstelen met vragen. En af en toe spreek ik ook iemand die alleen maar zegt: ‘Waarom zou het mij niet overkomen?’ en zich verder nergens druk om lijkt te maken. Wonderlijk is het hoe verschillend mensen reageren op wat hen overkomt.

Toen ik net begon als predikant, verbaasde ik me over hoeveel persoonlijke verhalen ik hoorde. Vaak hoef ik zelf niet veel te zeggen en storten mensen spontaan hun hart bij me uit. Soms hoor ik dingen die ze zelfs niet aan hun kinderen of hun partner vertellen. Niet omdat ze niet van hen houden, maar juist omdat ze zoveel van hen houden. Ik herken dat ook van de periode waarin ik zelf ziek was. De mensen die het dichtst bij je staan, wil je beschermen voor jouw verdriet. Zij hebben zelf al zoveel op hun bordje.

Hoe mooi is het dan als mensen die van een afstandje betrokken zijn even tijd voor je hebben. Zelf heb ik veel gehad aan verpleegkundigen die naar me luisterden op de momenten dat ik er doorheen zat. Soms hielp een gesprek met een bezoeker die eigenlijk voor iemand anders kwam. En ik denk ook graag terug aan de gesprekken die ik zelf voerde met mijn predikant. Wat is het mooi als mensen een stukje met je meereizen. Mensen die wel even naar je verhaal kunnen luisteren, maar die je er niet mee belast. Mensen die er, op het moment dat het nodig is, gewoon voor je zijn!

Sijbrand Alblas