Til mij op

Heb je het weleens gezien: zo’n klein vogeltje? Uit het nest gevallen. Nog lang niet klaar om te kunnen vliegen. Tript angstig over de grond. De takken van de boom zijn voor hem te hoog. En het beschermende dak van de schuur is onbereikbaar. Wat doe je? Je pakt zo’n beestje op. Zet het in het nest. En als je het nest niet weet: ergens hoog op een veilige plek.

Soms komt een mens ook in zo’n situatie terecht. Er zijn allerlei oorzaken te bedenken. Tegenslag, ziekte, noem maar op. Met als gevolg een situatie waar je zelf niet uitkomt. Je zoekt naar een oplossing. Kijkt overal rond, maar weet er geen.

Koning David schreef ooit in een gedicht over zo’n gebeuren. Hij voelde zich als een man die stond voor een hoge rotswand. We zouden zeggen: een muur. Waar je alleen maar tegenaan kunt lopen, maar die je niet kunt afbreken. Maar goed: hij had het over een niet te beklimmen rots.

Toen bad hij dit: ‘Breng mij op de rots hoog boven mij’. Dit gebed deed mij denken aan dat vogeltje. Gelukkig zijn er mensen die zo’n beestje oppakken en terugplaatsen.

De vraag is: is God ook zo?

Volgens David wel. In een andere Psalm (27:5) las ik het antwoord. ‘Hij tilt mij hoog op een rots’. Ook psalm 27 gaat over zo’n moeilijke situatie. Let op wat David nu schrijft. God tilde hem op. God plaatste hem op de rots. Bracht hem in een situatie waarin hij veilig was. Onbereikbaar voor de vijanden. Uit zulke teksten mag je moed putten. Waarom zouden gelovigen er anders al eeuwen van zingen?

God doet het. Hij tilt je op. Je mag staan op Zijn rots. God geeft je fundament, vaste grond onder de voeten. Wie vernederd is, verhoogt Hij. Wie bang is, geeft Hij blijdschap. Wie onrustig is, geeft Hij rust. God tilt ons op een rots, die van uit onszelf te hoog is.

Ds. Arie van der Veer