Pff het is een mond vol om uit te spreken, maar de betekenis is dan ook teveel om te benoemen en te begrijpen…

September 2012 begint deze maand voor ons. De start van de chemo kuren van Esmee. Voor mij nu definitief dat Esmee echt kanker heeft. De kale koppies van die mooie maar kleine kindjes die we zagen bij het stellen van de diagnose, is nu ook onderdeel van mijn leven. Het voorland, wat ik wenste dat niet de onze zou zijn, is definitief.

Na de eerste kuur, begint Esmee haar haar uit te vallen. Grote plukken mooie lange blonde haren belanden in haar mond en ogen. Mijn praktische kant neemt het over van mijn emotionele kant en ik vraag mijn zusje, die kapster is, of zij Esmee wil knippen.

Pas later heb ik mij gerealiseerd hoeveel impact dit ook op mijn zusje heeft gehad, maar op dat moment dacht ik alleen maar aan het onbehagen van Esmee (en dat van mij) en hoe ik dit zo snel mogelijk wilde oplossen. Dit is te oncomfortabel voor Esmee en misschien ook wel te confronterend voor mij. Deze aanblik, van overal haren, het kriebelt en het geeft ongemak, zowel letterlijk als figuurlijk.
Het knippen wordt gebruik maken van de tondeuse.

Boos is ze, boos. Boos en verdrietig tegelijk. “Mijn” riep ze. “mijn”! Of ze zeggen wilde, mam wat doe je! Mam dit is mijn haar, mam ik wil dit niet. Dikke tranen liepen over haar wangen en ik dacht, ja lieverd ik weet het, het mag niet, maar het moet…
Terwijl ik dit opschrijf, lopen de tranen over mijn wangen…. Die aanblik, dat verdriet het snijd nog steeds door mijn hart. Ja het moest, maar ik wilde dit helemaal niet. Mijn mooie, lieve, nog veel te kleine meisje, nee ik wil dit niet.

Maar het is gebeurd. Ook mijn mooie, lieve nog veel te kleine meisje heeft geen haar meer. Ook mijn meisje is kaal. Ook mijn meisje krijgt die rot kuren waar ze zo ziek van wordt. Ook mijn meisje krijgt Chemo.

September: World Childhood Cancer Awareness Month. De maand waar het voor ons definitief voelde en voelt. September. De maand die elk jaar teug komt met de herinneringen van toen. September. Die voor lotgenoot ouders nooit meer hetzelfde is.
September. De maand die meer bekendheid moet krijgen, vanwege de strijd en het verdriet en uiteindelijk ook het gemis. September zal nooit meer hetzelfde zijn. September.