Rouwen, overgang naar een onbekend land – Gettie Kievit

Wat kan het ongelooflijk pijn doen als we iemand moeten missen. Ik zal nooit de gezichten van het ouderpaar vergeten bij de dood van een veertienjarige leerling uit mijn klas. Op vrijdagmiddag bracht een van de docenten Marjan naar huis, omdat ze tijdens de les hevige buikpijn kreeg. Op maandagmorgen kregen we het ontstellende bericht te horen dat ze er niet meer was. Ze was in het ziekenhuis overleden aan buikvliesontsteking. De klas was verbijsterd. Hoe kon dit zomaar gebeuren…?

We spraken lang met elkaar. Veel vragen kwamen op. Vooral ‘waarom zo jong?’ Een vraag die ook door veel mensen met kanker en hun naasten wordt herkend. Het hield niet op…

Als klassendocent wist ik niets anders naar voren te brengen dan iets wat er in machteloze situaties over God staat geschreven. In de tiende psalm klinkt het ‘dat Hij moeite en verdriet ziet om het in Zijn hand te leggen’.

Om vlak na die verschrikkelijke mededeling dit te benoemen, leek me aanvankelijk wat kort door de bocht. Maar de inhoud trok me over de streep. Het woordje ‘om’ geeft een doel en daardoor richting aan. Plotseling waren we allemaal, en vooral de ouders van Marjan, in een totaal onbekend land aangekomen… In een land van groot verdriet. We horen hier dat God op de hoogte van ons lijden blijkt te zijn. Dat Hij ons in het oog heeft in onze moeite en verdriet en … er zo ook Zelf bij is. Daarom willen deze woorden ons een weg wijzen bij deze ongewilde transitie naar een onbekend land.

Het is nog niet zo eenvoudig om ons verdriet en onze pijn daadwerkelijk in Zijn hand te leggen. En als het ware onze toekomst aan God over te dragen. Het gaat vaak gepaard met een langdurig proces van rouwen. Rouwen is geen gemakkelijk proces. Het is een traject vol gevoelens van verdriet, pijn, gemis en wat niet al. De dood is zo definitief. Je mist elke dag je dierbare naaste: je lieve maatje, je goede gesprekspartner, je vrolijke kind en ga zo maar door. Door al je toekomstplannen wordt een streep gehaald. ‘Welk spoor moet je dan volgen, nu die ene ontbreekt?’ Er komt zoveel op je af in dit onbekende land…

Op termijn ga je misschien voetje voor voetje je nieuwe weg verder. In de hoop dat het een begaanbare weg zal zijn. Maar in de nacht, als de dag tot stilte is gekomen, word je soms nog door je verdriet overvallen. We kunnen niet slapen omdat we die geliefde ene zo missen. Allerlei aspecten uit het leven van die ander kunnen dan plotseling naar boven komen: wie diegene werkelijk was en wat hij of zij van ons verwachtte…

De dichter Sytze de Vries koos de vlucht naar voren toen hij het volgende gedicht schreef. Hij stelt ons voor een keuze:

 

Fluistering in de nacht

Je kunt huilen omdat iemand die je lief was er niet meer is

of blij zijn omdat diegene heeft geleefd.

Je kunt je ogen sluiten en hopen dat hij of zij terugkomt

of je kunt je ogen openen en zien wat diegene heeft achtergelaten.

Je hart kan leeg zijn omdat deze persoon er niet meer is

of je kunt vervuld zijn van de liefde die je kon delen.

Je kunt je afwenden van de toekomst en in het verleden leven

of je kunt proberen door te gaan vanwege gisteren.

Je kunt iemand alleen herinneren omdat die persoon er niet meer is

of je kunt haar of zijn gedachten koesteren en die laten voortleven.

Je kunt huilen, je leeg voelen of je omdraaien

of je kunt doen wat hij of zij wilde: Iets van jezelf maken en trots zijn op wie je bent.

 

Zo wil ook dit gedicht ons een weg wijzen in het onbekende land!

 

Gettie Kievit

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *