Oproep van het EO-programma ‘Ik mis je’
Van de redactie van het EO-televisieprogramma Ik mis je hebben we een oproep ontvangen, die we graag met onze lezers delen:
Voor het EO-programma Ik mis je komt de redactie van Ik mis je graag in contact met mensen die een dierbare zijn verloren en die daarover willen vertellen in het programma.
Vragen die in een gesprek aan de orde kunnen komen zijn: Wie mis je? Wat is er gebeurd? Hoe beleef je de periode na het overlijden? Waarin vind je troost? Speelt geloof een rol in je verhaal en zo ja, op welke manier?
Met het programma Ik mis je willen we de kijker hoop en troost bieden, juist doordat onze gasten vertellen over hoe zij zijn verdergegaan na het overlijden van hun partner, kind, vriend(in) of familielid.
Ben je geïnteresseerd of heb je nog vragen? Via www.ikmisje.tv komen we graag met je in contact!
Me adoptie ouders zijn bijde overleden aan kanker. Me biologische ouders willen niks met me te maken hebben. Ik ben nu bot tegen iedereen terwijl God dat niet wil. Pardon moest het Ff kwijt. Pascal.
Mijn man is na een harttransplantatie na 2 maanden overleden, hij had de tunnel van het licht al 3 keer gezien. Uiteindelijk aan een bacterie overleden. Hij is met de urn in onze tuin in een origineel amsterdammertje begraven, aai hem elke dag nog over zijn bolletje, hij geloofde soms en soms niet. Hij was een Amsterdammer, sterf je in Rotterdam en lig je nu in limburg
Mijn man overleed 10 maanden terug aan kanker .
Een heftige periode waarin we ook meer dan ooit Gods liefde mochten ervaren .
Daarna was het ook in mijn grote verdriet dat er was een bron van troost en steun verder te kunnen zonder mijn lieve man .
Beste EO
Wat een inspirerend platform is dit. Heel.jammer dat ik jullie oproep niet eerder heb gezien. Nu 8 jaar geleden ben ik mijn man verloren na een ziekbed van 14 jaar. Hij is maar 45 jaar geworden. En wat mistte ik destijds een lotgenoot. Iemand die zonder woorden wist wat je doormaakte. Ik ben er nog en leef mijn leven, met ups (heel veel) and downs (steeds minder). Als ik met mijn verhaal iemand had kunnen inspireren of steunen had ik dat geweldig gevonden. Ik hoop oprecht dat jullie doorgaan en dat velen hier steun en hoop uit kunnen putten. Veel liefs van mij x
Mijn man is 7 januari jl. overleden. In juli kreeg hij na een onderzoek plotseling te horen dat hij nierbekkenkanker had. Na de nodige onderzoeken bleek dat er geen enkele behandeling mogelijk was. De kanker was in een mum van tijd uitgezaaid naar ruggengraat, lever en beenspieren. Vreselijk pijn heeft hij moeten lijden tot aan zijn dood.Het wrange is dat hij mijn mantelzorger was vanwege acute myeloide leukemie waar ik zelf aan heb geleden en ternauwernood de dood ontsnapt na vele chemo, totale lichaamsbestraling en uiteindelijk een beenmergtransplantatie.
Daar is hij voor met vervroegd pensioen gegaan zodat wij nog samen konden genieten zolang dat voor mij nog mogelijk zou zijn.
Hij is slechts 63 jaar geworden.
Nu door carona zit ik eenzaam geisoleerd thuis, met mijn verdriet.
Ik probeer de tijd te vullen met portretten van mijn man te tekenen, dat geeft me troost.