Opnieuw gevallen | Deel 3

Hoe vaak kan een mens vallen en opstaan? Hoe blijf je hoopvol ook in moeilijke tijden? Hoe trek je jezelf elke keer opnieuw met je haren van de vloer wanneer je opnieuw bent gevallen? Hoe verhef je jezelf opnieuw na de zoveelste tegenslag? Ook wanneer je moe, ziek, zwak en verdrietig bent? Niet om jezelf of anderen te bewijzen dat je een veerkrachtig mens bent, maar omdat je beseft dat aangeslagen in de put blijven liggen niet de bedoeling van je leven is en omdat je jezelf een beter leven gunt. Daarover gaat deze 3^e (laatste) blog in de reeks over vallen en opstaan.

Opnieuw gevallen

Precies in deze situatie bevind ik me nu. De tijdbom in mijn lichaam is opnieuw ontploft. De kanker is terug in mijn lichaam. Na bijna 3 jaar kankervrij ben ik  opnieuw gevallen. En opnieuw is het beangstigend want mijn fysieke klachten nemen in rap tempo toe, dus ook mijn beperkingen en ik voel me niet goed. Oei, wat gaat dat snel. Eind juli maakte ik nog een fijne fietstocht in Nederland en een maand later blijk ik opnieuw kanker met uitzaaiingen in mijn buik te hebben. Deze had ik niet zien aankomen. Pff.

Mijn behandelplan
Na diverse onderzoeken is de diagnose nu duidelijk en het behandelplan ook. Deze week start mijn eerste chemo van een flinke reeks. Het wordt een palliatief behandeltraject want volledige genezing zit er bij een recidief niet meer in.

Ik zie er naar uit en er tegenop. De komende maanden gaan de cytostatica, evenals 3 jaar geleden, hard aan het werk om de kanker in mijn lichaam te verkleinen en te bedaren. Daarbij vergezeld van een groot aantal pillen om de negatieve bijwerkingen van de chemo’s en ongemakken van de ziekte te verkleinen. Mijn oncoloog is – op basis van eerdere resultaten – positief dat deze kuur zal aanslaan, dus daar klamp ik me maar aan vast. Hoe e.e.a. in de praktijk gaat uitpakken en wat de ‘winst’ van het behandeltraject zal zijn, kan niemand voorspellen. Dus laten we er met elkaar maar het beste van hopen.

Net als 3 jaar geleden zal ik opnieuw eerst zwakker en beroerder van de behandelingen worden, mijn haar zal waarschijnlijk opnieuw uitvallen en ik word de komende periode weer behoorlijk hulpbehoevend. Dat proces is eigenlijk nu al begonnen. Dus vandaar dat ik enige haast zet achter het schrijven van deze blogpost, want straks heb ik daarvoor waarschijnlijk geen puf meer. Verdrietig allemaal.

Brandende vragen
Oei wat zie ik tegen het aanstaande behandeltraject op. Drie jaar geleden ook, maar toen had ik nog geen benul van wat me te wachten zou staan. Nu wel, want ik heb het al een keer eerder meegemaakt. En ik heb er pijnlijke herinneringen aan overgehouden. Ik vraag me, net als toen, af: Zullen ze erin slagen de kanker in bedwang te krijgen? Ben ik sterk genoeg om dit te dragen, zowel fysiek als mentaal en emotioneel? En zullen er ook dit keer voldoende lieve mensen zijn om mij door deze zware periode heen te dragen? En de allerbelangrijkste vraag, die ik bijna niet durf uit te spreken: ‘Ben ik er over 3 of 5 jaar of langer nog?’ Allemaal grote, brandende vragen waar helaas niemand het antwoord op weet.

Stiekeme hoop
Naast al die onzekerheid en angst is er ook stiekeme hoop. Hoop dat ik  mentaal minder diep zal vallen dan de vorige keer, dat ik minder beroerd zal worden van de behandelingen dan de vorige keer én dat de uitkomst positiever zal zijn dan dat ik in mijn somberste momenten vrees. Het fysieke deel heb ik eigenlijk amper in de hand, het mentale en emotionele hopelijk iets meer.

Ik heb immers de afgelopen jaren  zoveel geleerd over veerkracht en zoveel geoefend. Dus hopelijk gaat dat helpen om deze ronde mentaal veerkrachtiger te blijven dan de vorige keer. Al zou het elke dag maar een klein beetje zijn. Dus ik neem me voor om elke keer, wanneer de angst me om het hart slaat, opnieuw te kiezen voor de hoop.

Geloof
Behalve hoop is er natuurlijk ook geloof. Net als 3 jaar geleden bid ik voor mezelf, mijn dochters en  andere dierbaren, dat we de komende periode alleen én samen  zo goed mogelijk zullen doorstaan. Ik bid voor een zo goed mogelijk herstel en een zo lang en goed mogelijke kwaliteit van leven want ik wil nog graag heel lang genieten van mijn prachtige grote dochters, mijn goede vriendschappen en het leven! Dus met alle veerkracht die in mij is, ga ik opnieuw voor de comeback, zo waarlijk helpe mij God almachtig.

Liefde
En dan is er ook nog de liefde. Mijn liefde voor het leven, voor mijn dierbaren en voor mezelf. En de liefde van mijn dierbaren voor mij. Misschien is dat wel het allerbelangrijkste wat er bestaat. Of is dat toch de hoop?

Ook besef ik net als de vorige keer goed dat ik het niet alleen kan. En ook dat het niet erg is om mijn kwetsbaarbaarheid aan de wereld te tonen en om hulp te vragen ook al voel ik me soms bezwaard om dat voor de zoveelste keer te doen. Want misschien denken ze wel ‘Daar heb je Christa weer met haar hulpvragen’. Maar ik blijf het de komende periode wel doen, want ik kan het niet alleen. En terwijl ik voor de zoveelste keer hulp vraag, probeer ik erop te vertrouwen dat het met die liefde van anderen naar mij ook wel goed zit. Dat die liefde niet afhangt van hoe gezond of ziek ik ben maar dat het gaat over de band die we met elkaar hebben. Misschien wordt de liefde door alle tegenslag en alles wat we eerder samen hebben meemaken nu nog groter?

Vertrouwen en overgave
En dan is er nog het besef ‘We hebben niet alles in de hand’. Vallen en opstaan gaat dus niet alleen over veerkracht, geloof, hoop en liefde maar ook over vertrouwen en overgave. Vertrouwen dat wonderen mogelijk zijn. En overgave aan alle positieve krachten die in en om me/ons heen aan het werk zijn, ook al kunnen we die fysiek niet waarnemen. Noem het ‘God’, noem het ‘het goddelijke in jezelf’, noem het ‘kosmos’, noem het ‘energie’. Ik besef beter dan ooit dat ‘hard m’n best doen om weer veerkrachtig op te staan’ niet de weg is. De opgave is eerder ‘loslaten in vertrouwen’ dat alle  krachten om mij heen, in menselijke en onstoffelijke gedaante, alles in het werk zullen stellen om mij zo goed als mogelijk weer op de been te krijgen, of – mocht dat op termijn onverhoopt niet blijken te lukken- op een beter leven na dit leven. Dat alles onder ogen zien is ook een vorm van veerkracht. Ik oefen er dagelijks in. Vertrouwen en  mezelf overgeven aan het grotere geheel. Ongeacht de uitkomst ervan vrede hebben met mezelf en mijn leven. Ongeacht hoe kort of hoelang dat nog duurt. Oefenen in overgave en vertrouwen, elke keer opnieuw.

Mijn Big-5

Geloof, hoop en liefde, overgave en vertrouwen. Nu veel van de ‘aardse’ dingen die ik de afgelopen periode na mijn vorige ziekteronde met veel plezier heb ondernomen (mensen met werk-gerelateerde vragen coachen, artikelen en blogs schrijven, wandelen, fietsen, leuke uitjes en weekendjes weg met vriendinnen en vrienden, daten) tijdelijk lijken weg te vallen, zijn deze 5 de komende periode mijn leidraad. Eigenlijk waren ze dat al, maar nu besef ik dat des te meer. Ik hoop, bid, heb lief, ik probeer te vertrouwen op mijn behandelaars, mezelf, mijn liefsten, het leven en mijn verbintenis met het grotere geheel. Want dat is voor mij de enige, ware weg.

En jij?
Wat is jouw manier om elke keer wanneer je een diepe val maakt weer op te staan? Ongeacht of het nu kanker-recidief betreft of een andere ingrijpende levensgebeurtenis? Kan ik/ kunnen we misschien ook iets van jou leren?

Hartegroet van

Christa

DE KLEINE HOOP

Het geloof waar ik het meest van hou, zegt God, is de hoop.
Geloof, dat verwondert me niet.
Ik ben overal zo zichtbaar aanwezig,
in de zon en de maan en de sterren aan de hemel
en in ’t gewemel van de vissen in rivieren,
en in alle dieren,
en in het hart van de mens, zegt God,
dat het diepste is
en het meest in het kind
dat het liefste is
dat ik ooit heb geschapen.
In alles wat boven en onder is
ben ik zo luisterrijk aanwezig,
dat geloven, zegt God, in mijn ogen
geen wonder is.

Ook liefde verwondert me niet, zegt God.
Er is onder de mensen zoveel verdriet,
soms niet te stelpen,
dat je toch vanzelf ziet
hoe ze elkaar moeten helpen.
Ze zouden wel harten van steen
moeten hebben als ze voor een
die tekort heeft het brood
niet uit hun mond zouden sparen.
Nee, liefde, zegt God, dat verwondert me niet.

Maar wat me verwondert, zegt God, is de hoop.
Daar ben ik van ondersteboven.
Ze zien toch wat er in de wereld allemaal omgaat
en ze geloven
dat het morgen allemaal omslaat.
Wat een wonder is er niet voor nodig
dat zij dat kleine hoopje hoop
nooit als overbodig ervaren
maar met voorzichtige gebaren
in hun hand en in hun hart bewaren,
een vlammetje dat keer op keer weer
wankelt en dreigt neer te slaan
maar altijd weer weet op te staan,
en nooit wil doven.
Soms kan ik mijn eigen ogen niet geloven.

Geloof en liefde zijn als vrouwen.
Hoop is een heel klein meisje van niks.
Zij stapt op tussen de twee vrouwen
en iedereen denkt: die vrouwen houden
haar bij de hand,
die wijzen de weg.
Maar daarvan heb ik meer verstand,
zegt God, ik zeg:
het is dat kleine meisje hoop
dat al wat tussen mensen leeft
en al hun heen en weer geloop
licht en richting geeft.
Want het is dat kleine meisje hoop
– je ziet het zwak zijn, bang zijn, beven,
je denkt soms dat het zo onooglijk is –
het is dat kleine meisje hoop
dat de mensen zien laat, zien soms even,
wat in het leven mogelijk is.

Het geloof, zegt God, waar ik het meest van hou,
de liefde waar ik het meest van hou, is de hoop.
Geloof, dat verwondert me niet.
Liefde, dat is geen wonder.
Maar de hoop, dat is bijna niet te geloven.
Ikzelf zegt God, ik ben ervan ondersteboven.

Charles Péguy (1873-1914)

Meer lezen? 

• ChristaBlogt: Ben je benieuwd naar mijn eerdere 2 blogs in deze reeks over Vallen, opstaan en veerkracht? Lees dan ook https://christablogt.blogspot.com/2022/07/blog-36-vallen-en-opstaan-het-overkomt.html en https://christablogt.blogspot.com/2022/08/blog-37-vallen-opstaan-en-veerkracht.html
• Heb je behoefte aan meer praktische tips over veerkracht, vallen en opstaan?  Lees dan ook mijn eerdere blogs over

o   Klein geluk https://christablogt.blogspot.com/2021/11/blog-27-klein-geluk.html

o   Levenskunst https://christablogt.blogspot.com/2021/08/blog-24-levenskunst.html

o   Elke dag een beetje nieuwjaar:  https://christablogt.blogspot.com/2021/01/blog-12-elke-dag-een-beetje-nieuwjaar.html

o   Vanuit de WIA op zoek naar nieuw perspectief: https://christablogt.blogspot.com/2021/10/blog-25-vanuit-de-wia-op-zoek-naar.html

Misschien ga ik mijn eigen blogs ter bemoediging van mezelf ook binnenkort weer eens lezen.

In het voorjaar van 2019 kreeg Christa van Werkum onverwachts de diagnose kanker. Een tijd is het goed gegaan, maar in het najaar van 2022 wordt Christa opnieuw behandeld, de kanker is weer actief in haar lichaam. De ziekte geeft haar veel waardevolle levenslessen. Die levenslessen deelt ze graag met anderen via haar blog.