Niet jouw schuld

Nadat mijn chemotherapie en operaties achter de rug waren, mocht ik bij de oncoloog komen voor het vervolgtraject. In het geval van mijn type borstkanker zou er nog een traject volgen van anti-hormoonbehandeling. Er zijn verschillende varianten van deze medicatie, afhankelijk van je situatie en wat je wel of niet verdragen kan.

Borstkanker kan namelijk gevoed worden door de natuurlijke vrouwelijke hormonen die je lichaam aanmaakt en om te voorkomen dat het terugkomt moet je dan die hoeveelheid hormonen zoveel mogelijk zien te beperken. Het grootste obstakel daarbij is dat die hormonen niet voor niks in je lijf zitten. Ze doen meer dan alleen je vruchtbaarheid regelen. In je hele lijf zijn al die hormoonsystemen op elkaar afgestemd, samen zorgen ze voor een optimale balans voor functioneren, zowel psychisch als lichamelijk.

Pillen
Op het moment dat je aan een van die hormonen gaat rommelen haal je de balans overhoop en dat kan tot allerlei rare en onverwachte kwalen leiden. Zoals bij alles verschilt dit nogal per persoon, dus het is een kwestie van proberen wat er gebeurt als je die pillen gaat slikken.

Na overleg met de oncoloog begon ik vol goede moed aan de eerste pil. Gewrichtsklachten zou het meest voorkomende probleem kunnen zijn waar ik rekening mee moest houden. Ik zag het punt niet zo, ik had net maandenlang chemotherapie achter de rug en was zieker geweest dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Nu ik daarvan aan het opknappen was en de kanker uit mijn lijf was had ik het gevoel dat de wereld voor me openlag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Hoeveel erger dan chemo zou het kunnen zijn?

Wees gerust, het was ook niet erger dan chemotherapie. Het grote verschil is alleen dat chemotherapie een strak afgebakend traject was en dat deze pillen voor 5 jaar waren, mogelijk met een uitloop naar 10 jaar. Dat maakt het perspectief heel anders.

Ik bleek al snel zo stijf als een plank te worden. Zere handen, zere knieën, problemen met lopen en veel moeite met mijn oh zo geliefde hobby’s breien en vioolspelen.

Dilemma
Bij de eerste controle bij de oncoloog gaf ik aan dat ik dit niet zag zitten en graag een ander middel wilde proberen. Ik had inmiddels al diverse ervaringsverhalen gehoord en gelezen van mensen die deze pillen ook slikten en ik had begrepen dat het echt enorm kon uitmaken. Sommige mensen kunnen pil A totaal niet verdragen, maar zijn zo goed als klachtenvrij met pil B.

Ik niet, helaas. Pil B gaf geen verlichting van de klachten, dus ik stortte me op pil C. Toen na een paar maanden bleek dat ook daarmee geen enkele vooruitgang te merken was sloeg de angst me om het hart. Ik had die pillen toch niet voor niets. Dit was mijn zekerheid om te zorgen dat de kanker niet terug zou komen en ik zou het jaren moeten slikken. Wat zou ik voor risico nemen als ik die pillen niet nam? Ik zou wel gek zijn om mezelf daaraan bloot te stellen. Ik bad erover en zei tegen God: “Maar als ik ze niet neem, omdat ik zo’n watje ben dat ik er niet tegen kan, en het komt terug, dan is het mijn eigen schuld.” Het was zo’n afschuwelijk dilemma. Ik kon eigenlijk niet door, maar durfde gewoon niet te stoppen met de medicijnen.

Antwoord op mijn gebed
De volgende controle bij de oncoloog stond gepland en ik legde uit waar ik last van had. Ze luisterde, legde uit wat er in mijn lichaam gebeurde, wat de pillen deden etc. En al pratend onderbrak ze zichzelf. De dokter legde het gesprek stil, ging even verzitten, keek me recht aan en zei: “Maar als het terugkomt is het nooit jouw schuld.” Letterlijk precies die woorden.

Het was zo’n antwoord op mijn gebed, een direct woord van God uit de mond van mijn arts. Mijn worsteling was gezien en de oplossing was duidelijk. De oncoloog besloot voor mij de knoop door te hakken, omdat ik het zelf niet durfde en bepaalde dat ik zo onvoldoende kwaliteit van leven had om dit jaren vol te houden. “Dit gaat zo niet, jij gaat nu stoppen met die pillen.” Er viel zo’n grote last van me af. Dit was precies wat ik nodig had. Officiële toestemming om te stoppen. Laat het los, leg het in Gods hand. Als het terugkomt is het niet jouw schuld.

We doen allemaal wat we kunnen om beter te worden en gezond te blijven, om te zorgen dat we nooit meer kanker krijgen. Niet alles kunnen we zelf bepalen, niet alles is in onze hand.

Ik ben nu drie jaar gestopt met de medicijnen en vier jaar kankervrij. Ik speel viool, ik brei, ik wandel en heb al drie jaar geen vreselijke gewrichtspijnen.

Ik ben dankbaar voor mijn oncoloog en voor God die mijn worsteling heeft gezien en heeft geantwoord.

Geschreven door Karin Oedekerk. Karin kreeg op haar 41^e borstkanker, waardoor haar leven volledig veranderde. Ze schrijft over hoe ze dit heeft beleefd en hoe ze heeft geprobeerd de draad van haar leven opnieuw op te pakken.