Moederdag en kanker

Moederdag en kanker. Een vreemde combinatie. Maar op een bepaalde manier in mijn leven onlosmakelijk met elkaar verbonden. Daarover gaat deze blog. En over nieuw perspectief!

Fase 1
Eigenlijk bestaat mijn leven uit 5 fasen. In de eerste fase was iedereen nog gezond en onbekommerd. Ik aarzelde even om ‘gezond en gelukkig’ te schrijven, dat is misschien een te groot woord. Dat onbekommerde veranderde drastisch toen mijn moeder op 51-jarige leeftijd darmkanker bleek te hebben. Op 52-jarige leeftijd is ze overleden, want de kanker was teruggekomen en niet meer behandelbaar. Ik was toen 21 jaar en mijn broers 19 en 17. Iedereen was er kapot van en ons gezin viel uit elkaar.

Fase 2
De 2e fase was: Verder leven zonder moeder. Dat was een periode van diepe rouw, weer opkrabbelen en verder gaan. Ieder voor zich. Mijn vader als weduwnaar met 3 studerende, uit huis wonende kinderen, elk op kamers in een andere stad. Dat rouwen over het voortijdige verlies van onze lieve, sterke moeder heeft jaren geduurd. En het heeft lang geduurd voordat ik weer volop kon lachen en genieten.

Christa en haar moeder (1962, privécollectie)

Fase 3
Op een gegeven moment gebeurden er gelukkig toch weer allemaal positieve dingen in mijn leven. Dat was fase 3: Het volle leven. Ik werd verliefd- beslist vaker dan een keer-, ik kreeg langdurige relaties, ging samenwonen, werd zwanger, trouwde (en later nog een keer) en kreeg 2 prachtige dochters. Ook op andere vlakken ging het goed: Ik studeerde af, kreeg leuke, interessante banen, bouwde fijne vriendschappen op, we kochten een huis, verhuisden naar een andere plaats, werden opnieuw lid van fijne kerkgemeenschap, de kinderen werden groter, gingen naar school, vervolgonderwijs, etc. etc. Bij al die belangrijke levensgebeurtenissen heb ik mijn moeder regelmatig gemist en gedacht ‘misschien is ze toch nog ergens op afstand bij ons en met ons verbonden’.

Ook heb ik me lang afgevraagd of ik zelf ouder dan 52 jaar zou worden. Eigenlijk kon ik me daar niks bij voorstellen. In de loop van de tijd schoof die leeftijdsgrens van 52 jaar enigszins op. Want ik dacht ‘met de stand van de huidige wetenschap, mijn goede gezondheid, mijn opa’s en oma’s en vader die allen respectabele leeftijden hebben bereikt, kan ik zeker 70 of misschien wel 80 jaar worden’.

Fase 4
Totdat ik 2 jaar geleden zelf op 57-jarige leeftijd kanker bleek te hebben. Toen belandde ik samen met al mijn dierbaren abrupt in fase 4. Mijn wereld stortte opnieuw in. De onschendbaarheid die ik dacht te hebben met alle bijbehorende bezwerende gedachten – ‘mijn moeder kreeg ik het wel, maar ik zeker weten niet’ – bleek helemaal niet te bestaan. Want ook ik had een agressieve vorm van kanker, alleen een andere soort. En ook ik heb, net als mijn moeder, kinderen. De jongste is nu 17, dezelfde leeftijd als mijn jongste broer bij het overlijden van onze moeder. En de oudste is slechts enkele jaren ouder dan ik destijds was. En oh, wat was ik bang dat mijn dochters, net als ik destijds, op veel te jonge leeftijd afscheid zouden moeten nemen van hun moeder. Dat wil je je kinderen toch niet aandoen! Dus mijn doel was toen vooral: in leven blijven, voor mezelf en mijn kinderen. Maar helaas hebben niet alles zelf in de hand. Het enige dat je kan doen is hopen en bidden, op genezing en nieuw leven. Dus dat heb ik volop gedaan. En velen met mij. En het heeft geholpen!

Fase 5
Nu zit ik fase 5: Christa leeft! En ik ben dankbaar. Dankbaar voor mijn nieuwe leven en dankbaar dat ik nog steeds moeder voor mijn dochters mag en kan zijn. Nu ben ik bezig mijn leven weer op te bouwen en opnieuw zin te geven aan mijn bestaan. De opgave in deze fase is om weer echt vol in het leven te gaan staan. Op alle fronten: Gezonder en sterker worden. Een diepere band met mijn dochters en anderen ontwikkelen. En nieuw, zinvol perspectief vinden qua relaties en werk. Kortom ik zit weer in de lift en het leven lokt!

Aanstaande zondag vier ik – alweer voor de 2e keer een kankervrije- Moederdag samen met mijn dochters. En we hopen dat ons nog vele jaren met elkaar in liefde en met een zo goed mogelijke gezondheid is gegund.

Dat wens ik iedereen die dit leest ook van harte toe!

Tip van mij: luister eens naar dit lied ‘Mama ik hou van jou’ van Sandy Struijs.

Levendige groet, Christa

In het voorjaar van 2019 kreeg Christa van Werkum onverwachts de diagnose kanker. Een tijd is het goed gegaan, maar in het najaar van 2022 wordt Christa opnieuw behandeld, de kanker is weer actief in haar lichaam. De ziekte geeft haar veel waardevolle levenslessen. Die levenslessen deelt ze graag met anderen via haar blog.