Mee-lijden

Het is inmiddels ruim 10 jaar geleden.

Bij mij was prostaatkanker geconstateerd. Ik moest een kleine 40 keer worden bestraald. En ben toen ook begonnen met het gebruiken van hormonen. Ruim drie jaar kreeg ik die spuiten.

Ik zal je niet vermoeien met wat er in die tien jaar is gebeurd. Neem van mij aan dat het heel veel was.

Deze zomer bleek de kanker weer actief te zijn.
Voor de derde keer. En opnieuw zijn we aan de behandelingen begonnen.

Mensen leven volop mee.
Zijn nieuwsgierig naar de prognose.
Die weten we niet. Om de drie maanden is er een uitgebreide controle.

De tijd tussen de spuiten is niet eenvoudig.
Veel heb ik aan het meeleven van mensen. Voor mij geeft er over praten lucht. Gewoon vertellen hoe het is, doet mij goed.

Er over willen praten, zal niet ieder willen.
Je zult er raar van opkijken, maar ik vind het er met God over praten nog het moeilijkst. Waarom? Omdat God mij al zoveel keren geholpen heeft. Langer dan de 15 jaar die koning Hizkia van God in zijn ziekte kreeg.

Ik bid nu gemakkelijker voor anderen dan voor mezelf. Wordt God niet moe van mij? Is nu niet een ander eerder aan de beurt om geholpen te worden?

Deze tekst uit de Bijbel helpt me gelukkig.
Je vindt het in het boek Hebreeën. Daar staat in hoofdstuk 4:15:
‘Want wij hebben geen Hogepriester, die niet kan medelijden hebben met onze zwakheden’.

God weet van mijn bestaan. Jezus, zegt de Bijbel daar, leeft mee. Hij heeft niet alleen vóór de mensen geleden, maar ook mét de mensen.

Als ik aan dit aspect van het lijden van Christus denk, kan mij dat diep troosten. Christus komt dan heel dicht bij ons staan: Hij strijdt mee. Hij lijdt mee. Er staat niet voor zolang. Er staat: zo is Hij. Hij lijdt mee: voor altijd.

Medelijden van mensen is best fijn.
Mee-lijden van Jezus strekt nog veel verder.
ALTIJD.