In de tijd van herstel na het jaar vol behandelingen van kanker kwam regelmatig de lastige vraag: hoe gaat het met je? Dat was wisselend van dag tot dag, de energie nog zo onvoorspelbaar. Je doet twee stappen vooruit en dan weer 1 stap achteruit. Grenzen ontdekken en proberen op te rekken. De ene dag vol vertrouwen: het komt goed en de andere dag (of nacht) onrustig, verward. God kan dichtbij voelen maar ook ver weg.

Storm
In de bijbel wordt verteld over Jezus die ligt te slapen terwijl het stormt. De discipelen snappen dat niet en roepen: “Red, ons toch, we vergaan! Zo voelt het soms in je leven: het gaat te keer, je krijgt klap op klap. Je wordt heen en weer geschud; waar bent u, God? Ziet u dan niet hoe alles gaat? Het leed dichtbij maar ook ver weg, het is zo veel… Houdt het ooit op? Steeds opnieuw weer rust zoeken in Gods beloften. Jezus laat zien wie hij is, hij gebiedt de storm te gaan liggen. Daar komt het steeds weer op aan: vertrouw je hem? Geloof je echt dat hij erbij is? Je dwars door alles heen nabij wil zijn en kracht wil geven?

Vertrouwen
Soms stilt God de wind, soms stilt hij de zijn kind. En krijg je weer kracht, kan je weer verder. Telkens weer een stapje zetten en zo in beweging blijven. Niet blijven hangen in wat was, je weer uitstrekken naar de toekomst.

Kom maar
Het schilderij “Come” maakte ik in destijds voor kerst. Kerst is immers het begin van Pasen! In de duisternis schijnt een licht. Na een leven waarin Jezus ook ons lijden droeg en aan onze last ten onder ging, is hij opgestaan! Hij kent ons leven, ons lijden van binnenuit en is ons nabij. En belooft: ik maak mijn verlossingswerk af. Dat biedt Hoop.

Wijd open armen
kom maar
kom met je pijn

verscheurend verdriet
om wat verloren is
verstikkende angst
om wat nog komen kan
intense boosheid
om schrijnend onrecht

het gaat voorbij
je blijft je niet altijd zo voelen

vallen en weer opstaan
vallen en weer opstaan

ik weet het
ik ken het
ik was erbij
ik ben er

ik zal er zijn
eeuwige armen
wijd open