Landelijke Ontmoetingsdag ‘Geraakt door verlies’

Op 30 oktober was er de Landelijke Ontmoetingsdag ‘Geraakt door verlies’ met het thema ‘Als de liefde maar blijft winnen’. Wat waren er prachtige ontmoetingen deze dag. Wat kunnen gesprekken met andere nabestaanden van grote betekenis zijn. Goed om stil te staan bij je verdriet en gemis.

Een stukje uit de inleiding van Laurina de Visser:
Tot de dood ons scheidt.
Tot de tijd ons zal scheiden.
En dan nog steeds zal ik je liefhebben.
Want liefde gaat verder, daar waar dood of tijd een grens trekt.

Terwijl ik op de fiets tegen de wind in trap moet ik zomaar ineens glimlachen. Zomaar is mijn hart vervuld met dankbaarheid. Want ik denk aan hem, terwijl ik de meest prachtige wolken boven me voorbij zie trekken. Wolken die ik op mijn beste dag nog niet zou kunnen schilderen, omdat ik de kleur niet kan mengen. Ik kan de vorm niet vangen op het doek, zoals de wind dat doet in deze hemelse lucht.

In dankbaar glimlachen koester ik de herinnering aan hem, omdat ik weet dat die vreugde zomaar voorbij kan waaien. De verheugdheid van herinneren kan zomaar plaatsmaken voor een zinderende, stekende pijn van het missen. Een pijn die met niets te vergelijken valt. Het is het steken van een hart dat uitgewrongen wordt door verdriet. Een hart dat nauwelijks nog in staat is om te blijven ademen, om haar eigen hartenklop te laten horen.

Waarom zou ze ook?
Waarom zou ze blijven kloppen, terwijl ze zo incompleet is?
Waarom moet ze bij elke ademtocht voelen dat het weer een seconde verder in de tijd is?
De tijd die doorgaat zonder hem?
Waarom zouden we nog naar bed gaan, terwijl de plek naast ons leeg is?
Wat geeft ons dat zetje, waarom we de volgende ochtend toch weer opstaan, terwijl we weten dat de leegte ons zal inhalen?

O natuurlijk, er is genoeg te doen op een dag. Er valt veel te ontdekken, iedere dag opnieuw.
Er kunnen zelfs nieuwe liefdes gevonden worden, zo wordt er beloofd. Maar het is alsof je zout in een wond wrijft. Zout in dat open hart dat mist en missen zal. Hoe heeft ze ooit kunnen beloven dat ze trouw blijft, tot de dood scheidt? Hoe heeft ze ooit kunnen weten wat ze daarmee beloofde? Dat ze daarmee indirect heeft gezegd dat ze akkoord gaat met alle pijn die dat teweeg zal brengen?

Maar vandaag is er de herinnering. Het weten van alles wat goed was. Meer dan goed. Het glimlachen om al wat goed is. Gewoon, op deze onverwachte dag onder de wolkenhemel.
En vanavond val ik in slaap, wetend dat de hemel onze harten verbindt. Voor nu en altijd.