Trouw op kamer 9

Kale stilte is aan het strijden met het stormend hart. Het lijkt wel of de infuuspomp het enige is die doorgaat. Af en toe is er het geluid tieng-tieng-tuuung, tieng-tieng-tuuung. De zak is ingelopen, de pomp gaat piepen, waarna de verpleegkundige komt. Soepeltjes, professioneel en met een strakke blik vervangt ze de zak. Ze kan nu eenmaal niet mee gaan huilen.

Daar waar buiten alles raast, is het hier leven-sterven, vrees-hoop en stilte-storm. In iets doet het me denken aan het boekje dat we op de basisschool lazen. Het ging over een meisje dat altijd zo moe was en in een sanatorium werd opgenomen. Ik ben de titel vergeten. Het meisje moest daar naartoe om geheel tot rust te komen. De schrijver bereikte bij me dat ik voelde wat serene rust was. (en dat het me is bijgebleven) Zo’n ogenschijnlijke rust was ook op de kamer aanwezig. Het leek.

Belofte
Daar te zitten en niets voor je vrouw te kunnen doen. Geheel in strijd met de huwelijksbelofte. In goede en kwade dagen je vrouw trouw te blijven. Dat had ik beloofd in 2002, het jaar van ons trouwen. Een vanzelfsprekendheid. En nu niets te kunnen doen dan er alleen te zijn. Ja, dat is ook trouw blijven, maar ik wil meer kunnen doen. Alleen het dekbed recht leggen, wat ze niet opmerkt, dat heb ik niet beloofd, maar meer. Alleen haar hand vast kunnen houden. Nee, veel meer heb ik beloofd. Ik realiseer me dat dit één van de diepste dimensies is van machteloosheid in een huwelijk. Met spoed gebracht naar een stad die ik ken van, o zoveel andere dingen dan het ziekenhuis. Geijkte dingen als Blijdorp, De Doelen, de Boezemsingel, vrienden die er woonden, van Feyenoord en de Erasmusbrug. Ik doe de stad tekort, ik weet het, maar ik kende de stad niet van 5-Zuid Hematologie waar ze nu ligt. Zorg moeten overlaten aan wildvreemde witten. Onbekende witten die met strak gezicht rustig vertellen hoe de situatie is en wat de volgende stap zal zijn. Betrokken, kundig, maar zijn ze dan niet emotioneel betrokken? Waar is hun bezorgdheid? Kon ík maar helpen.

Wit
De komst van een witte jas brengt altijd spanning met zich mee. Wat nu weer. Ik denk dat zelfs de meest positieve denker dan lamgeslagen zal zijn, want het raakt je meest dierbare en aan de beloofde trouw. Wit straalt medisch aanzien uit. Dat is zo. Wit is die het altijd weet. Dat dacht ik. Wit straalt kunde uit. Dat heb ik ervaren. Wit is die alwetende. Dat is niet zo. Wit is de prins en niet de Koning. En vest op prinsen geen betrouwen, daar heb ik o zo vaak aan moeten denken. Een sterveling kan een sterveling niet redden. Hij alleen. Heere help!

Uiterlijk geven alleen de slangetjes de ernst weer. Binnenin zijn ‘de verkeerde cellen’ in elk vat gevonden. De verpleegkundige verzorgt kundig de controles. Wat een werk weer vandaag. Ik moet denken aan het begrip arbeidsvreugde wat ik weleens behandel bij het vak economie dat ik geef. Ze houdt de moed erin. Maar ook zij heeft wellicht wel eens de moed moeten opgeven. Maar wat een respect heb ik voor hun werk.

Wachten
En maar wachten. Maar wachten is geen wachten meer. De definitie ervan is veranderd, want er is geen duidelijk einde. Geen tijdstip wanneer wordt gemeld: U bent vrij, u bent genezen. Nee, vanaf dag één was het duidelijk. Levenslang. En leven, voor hoelang? Wachten is voorbereidingstijd geworden. Wachten is tijd geworden om te overdenken wat gaande is en tijd die je krijgt om je voor te bereiden op de volgende mededeling van de arts of verpleegkundige. Wachten bestaat niet in een geïsoleerde kamer naast een bed met een ernstig zieke. Het is gewoon tijd die voorbij strijkt. Minuut na minuut. En toch kon ik niet wijken.

Spanning en storm, want wat zal het volgende onderzoek brengen. Medicijnen bijstellen, toch nog een onderzoek naar een ander orgaan? De spanning maakt hyperalert, wat veel energie vraagt. Ik moet sterk blijven. Als aanspreekpunt voor de artsen en verpleegkundigen. Er zijn voor de kinderen. En voor mijn familie die zóveel voor ons doen. Daardoor kan ik hier zijn. Trouw op kamer 9. Afwachten, zoals de arts al zó vaak zei. In de kale stilte met een stormend hart.

Geschreven door Marcel Zandee. Marcel schrijft voornamelijk op onafgehecht.com. Door gedichten, gedachten en ervaringen te delen probeert hij een inkijk te geven in zijn leven waarin verdriet, rouw en gemis moesten worden verweven. Daarnaast deelt hij over het thema ‘rouwen’ als hij dat tegenkomt in boeken, tijdschriften of andere media.