Kaarsjes branden

Mijn moeder brandde vroeger altijd kaarsjes. Voor haar kinderen, haar kleinkinderen. Voor iemand die het moeilijk had. “Ik zal een kaarsje voor je branden” zei ze dan. Dat was best ongebruikelijk bij ons, in die tijd. We waren niet katholiek, maar protestant, en daar was kaarsjes branden niet zo de gewoonte. Mijn oudste zus heeft de gewoonte van kaarsjes branden overgenomen. Ook zij brandde altijd kaarsjes voor van alles en iedereen. Ik ben het jongste zusje, negentien jaar leeftijdsverschil, en sinds ik ziek werd, in 2014, heeft ze heel wat kaarsjes voor mij gebrand. Dat weet ik zeker.

Nu is mijn oudste zus overleden. 84 jaar oud. Thuis in haar huis, in haar eigen bed, met haar dochter en kleindochter om haar heen. En kaarsjes. Precies een week eerder sprak ik haar nog door de telefoon, ze voelde zich niet zo lekker, en een week later is ze rustig en kalm weggegaan. Verdrietig, natuurlijk, mijn dierbare, stijlvolle zus. Maar ook dankbaar dat het zó is gegaan.

Omdat door corona en fysieke afstand niemand op bezoek kon, werd er gebeld en ge-appt en lieve berichtjes ingesproken. Liefde en genegenheid op afstand. Troost op afstand. Iemand die mijn zus zeer na staat, schrijft,componeert en zingt zelf liedjes. Ze heeft een liedje gemaakt en ingezongen en in de appgroep geplaatst. Een liedje speciaal voor mijn zus. Over het kaarsjes branden wat ze haar leven lang heeft gedaan en over een lichtje sturen ondanks fysieke afstand. Ik moest er om huilen. Ik vind het zo prachtig. Zo ontroerend en troostvol. En niet alleen omdat ik mijn zus er in herken, maar ook omdat het zo’n mooie gedachte is om een kaarsje te branden voor een ander. Denken aan, bidden, een lichtje sturen, hoe je het ook wilt noemen. Het is troostrijk voor iedereen. Wat hebben sommigen van ons het moeilijk. En je kunt zo weinig voor elkaar doen. Maar een kaarsje branden, dat kan wel. Ik wil jullie een lichtje sturen. Een lichtje voor wie het moeilijk hebben. En wij mogen ons eigen kaarsje aansteken aan Het Licht dat naar de aarde kwam voor ons mensenkinderen.

Ik heb gevraagd of het mooie liedje gedeeld mag worden. Ik wil het jullie niet onthouden. Het mag troostvol zijn voor iedereen die het wil luisteren. Oudste zoon heeft er een video van gemaakt. Op deze manier brand ik op afstand een kaarsje voor jullie allemaal.

En kaarsjes branden; ik moest die traditie nu maar overnemen.

Door Lenneke de Mooij
Lenneke de Mooij heeft uitgezaaide eierstokkanker. Daarbij is ze actief voor Olijf, het netwerk voor vrouwen met gynaecologische kanker. “Kan ik mijn ziekte en situatie misschien ombuigen zodat er iets zinvols uit voort kan komen?” vroeg ze zich af. In haar blogs voor Als kanker je raakt deelt ze daarom haar ervaringen en bevindingen over hoe ze leeft met de ziekte kanker in haar leven.