Interview met Wijnanda Heslinga, spreekster op de landelijke ontmoetingsdag van 9 oktober a.s. over Hoopvol leven

Wijnanda Heslinga is getrouwd met Michiel, heeft 3 getrouwde kinderen en 2 kleinkinderen. In het dagelijks leven is zij kunstenaar. Zij heeft jarenlang als (creatief) counselor gewerkt, o.a. voor mensen met kanker. Ze vindt het belangrijk om in haar werk hoop en licht door te geven, juist in rafelige, moeilijke tijden. Op 9 oktober zal ze ons ook iets laten zien van haar prachtige werk. Belangrijke bronnen zijn voor Wijnanda het innerlijk leven: gevoelens, geloof, natuur. Nare gevoelens mogen er zijn en horen ook bij het leven.

Geloof betekent voor haar dat we ons door God geliefd en gekend weten, wie we ook zijn. We kunnen bij Hem altijd terecht. Hij is een Schuilplaats, maar dat is tegelijkertijd ook ingewikkeld omdat we dat niet altijd ervaren. Wat haar zo raakt is dat Jezus ons tegemoet komt en weet wat lijden is en dat Hij al onze gevoelens ook heeft gekend.

In haar familie zijn verschillende mensen overleden aan kanker en in 2013 heeft zij zelf borstkanker gekregen. Dat was een zware tijd en heeft blijvende gevolgen, o.a. een energiebeperking. Leren doseren is zo belangrijk en daarom heeft zij een E-book geschreven over tips bij vermoeidheid. Als je je abonneert op haar nieuwsbrief dan ontvang je gratis het E-book: www.schildertaal.nl.

In die tijd dat Wijnanda zelf kanker had, is ze op zoek gegaan naar lotgenotencontact, naar zingeving. Als deelnemer ging ze naar activiteiten van de stichting Als kanker je raakt. Ze vond het mooi dat daar (h)erkenning is over wat kanker teweegbrengt in je leven. Aan een half woord had je genoeg. Ook vond ze het mooi dat het geloof een belangrijke plaats inneenmt en dat er geen goedkope antwoorden kwamen. Samen zoeken!
Later is zij als vrijwilliger/creatief leider actief geworden voor de stichting.

Op de landelijke ontmoetingsdag spreek je over hoopvol leven. Wat betekent hoopvol leven voor jou persoonlijk?
In het hele leven, op mooie en minder mooie momenten, kun je terugvallen op een basis en dat is God voor mij. Hij is er, Hij was er en zal er zijn. Hij omvat je. Het is een leven van vertrouwen en tegelijk is dat soms ook lastig. En toch wil ik erin blijven geloven dat Hij een persoonlijke God is. Hij kent je. Maar er zijn situaties die heel schrijnend zijn en die ik moeilijk kan begrijpen. Je zou dan zo graag willen dat God ingrijpt als je de troosteloosheid en machteloosheid proeft.

Hoe kun je hoopvol zijn als je veel tegenslag te verwerken krijgt?
Juist in tijden van tegenslag en ziekte heb je kracht en hoop nodig. Het helpt me om mijzelf steeds weer te herinneringen aan de hoop (Psalm 42, 43). Aan momenten dat je God wél meer ervoer. Maar ook is het goed om te erkennen dat het soms duister is. We mogen dan ook roepen naar God dat we het niet zien zitten. Psalm 88 laat dat ook zien. We hoeven geen vroom masker op te zetten. Als je je ellendig voelt door de chemo, door de operatie, door angst, onzekerheid, dan mag je met al je gevoelens bij God komen. Hij wil ons een hoopvolle toekomst geven. Die toekomst is echter niet altijd nu. Maar Hij belooft wel bij ons te zijn. Je ziet ook mensen ten onder gaan, het loopt niet altijd goed af.

Mensen willen vaak graag iets bemoedigends zeggen. Maar vooral luisteren is belangrijk. De echte vriend komt naast je zitten en luistert en dat doet God ook. Omstanders willen graag iets doen, willen je helpen, willen dat je gelukkig bent. Belangrijk is aan te sluiten bij de persoon: wat heeft diegene nodig? Voor mensen die ziek zijn, is het heel belangrijk de eigen behoeften en grenzen aan te geven. Bezoekjes zijn bijvoorbeeld niet altijd fijn als je beperkte energie hebt. Misschien kun je een boodschap doen of een maaltijd brengen.

Wat moet je met hoopvol leven als je de boodschap hebt gekregen niet meer beter te kunnen worden?
Dat is een moeilijke boodschap en dat zal van alles oproepen. Maar ik hoop dat diegenen, samen met hun geliefden, kijken wat nu nog mogelijk is, dag voor dag, stap voor stap. Dat de tijd die er nog is, niet beheerst wordt door angst. Angst (voor de dood) is heel reëel en het is goed om dat uit te spreken. Maar als angst aan het stuur komt, heb je hulp nodig. En dat geldt ook voor de geliefden die eromheen staan. Soms wil je de pijn vermijden, maar je kunt niet blijven ontkennen en het is belangrijk de realiteit onder ogen te zien. Juist ook voor degenen die achterblijven is het vaak goed als er samen gesproken is over het sterven.

Kijk ook wat je achter kan laten en wat je door kan geven. Bijvoorbeeld schrijven om herinneringen door te geven aan degenen die jou lief zijn of iets creatiefs doen. Wandelen, puzzelen, schilderen, boetseren, schrijven. Wat past bij jou? Waar haal jij je vreugde uit? Welke dingen vind jij nog mooi om te doen? Mijn wens is dat er, dwars door alle verdriet, pijn en afscheid nemen heen, toch hoop is. Op een hoopvolle Toekomst die komt.

Wil je herkenning, erkenning ervaren en met andere mensen met kanker en hun naasten in gesprek gaan? Samen nadenken hoe je in deze omstandigheden hoopvol kunt leven zonder dat de pijn en rauwheid ontkend wordt. Geef je dan snel op voor de landelijke ontmoetingsdag op 9 oktober in Doorn.