‘Nee schat, ik vind het niet spannend meer om te gaan, het is al weer vier jaar geleden. Je hoeft niet over me in te zitten, het gaat heel goed. Ik kan dit prima alleen af en je hoeft echt niet mee, want het is maar een routinecontrole. En daar heb ik er al zoveel van gehad!’

Met die woorden probeerde ik een uur geleden mijn vrouw gerust te stellen. Of probeerde ik toch vooral mezelf gerust te stellen? ‘Ik laat mijn telefoon aanstaan en je belt meteen als je een slechte uitslag hebt’, had ze geantwoord. Mijn poging om gerust te stellen, overtuigde uiteindelijk niemand. In de auto op weg naar het ziekenhuis kreeg ik een vreemd gevoel in mijn buik. Hierdoor reed ik zelfs even verkeerd. En in de wachtkamer oncologie voel ik het weer. Naast me zie ik een leeftijdsgenoot zenuwachtig heen en weer lopen. Af en toe kijkt hij uit het raam. Ik zeg een schietgebedje voor hem op. Zou deze arme jongen ook wachten op de uitslag van een onderzoek?

Met beide handen houd ik een krant vast. Niet dat ik het nieuws lees, want daarvoor gaan mijn gedachten teveel alle kanten op. Alleen is het prettig om even aan de blikken van de anderen te ontkomen. ‘Wat doet die jonge vent hier?’, hoor ik ze denken. ‘Zou hij ook….de arme jongen.’

Even twijfel ik aan mijn eigen lichaam. Zou er dan toch iets zijn dat ik niet voel, maar dat wel… zou dat kunnen? ‘Hoe het ook is, ik ben van U, mijn God’, hoor ik in gedachten.

‘Meneer Alblas!‘. Ik schrik op en zie iemand in witte klederen. Het blijkt geen engel te zijn, maar een vriendelijke verpleegkundige. Meteen loop ik achter haar aan om te vertellen dat het goed met me gaat en dat ik heus niet ziek ben. Zou ik haar wél kunnen overtuigen?

Ds. Sijbrand Alblas