Houvast bij Hersenleed
Het is vrijdagochtend 3 juni 2016. Ik (35) moet naar het ziekenhuis om uitslagen ´op te halen´. De neuroloog laat op haar monitor de beelden van de MRI-scan zien. ‘Ziet u deze vlek, meneer? Dat is niet goed. Het duidt op een hersentumor. Heeft u naast die korte black-outs nooit andere klachten gehad?’ Ik ben perplex. ‘Nee, ik voel me prima’. ‘We hebben de beelden doorgestuurd naar het Erasmus MC in Rotterdam. Daar zijn ze hierin gespecialiseerd en zullen ze u meer vertellen. U heeft daar aanstaande dinsdag al een afspraak met prof dr. Dirven. Zal ik uw vrouw bellen of ze u komt ophalen? Officieel mag u nu niet meer autorijden.’
Na overleg besluit ik toch zelf naar huis te rijden. Ik wil liever bij mijn zwangere vrouw en 4 kinderen zijn als ze dit nieuws horen…. Lamgeslagen loop ik het ziekenhuis uit op zoek naar mijn auto. Waarom gaat iedereen door alsof er niets aan de hand is? De omgeving en de mensen om me heen zien er hetzelfde uit. Toch is mijn wereld ingestort. Verdoofd rij ik die 10 kilometer naar huis. Biddend om kracht voor het moeilijke, het onbekende. In welke storm ben ik terechtgekomen?
Dit had de inleiding kunnen zijn van de in juni 2017 door de EO uitgezonden documentaire ‘Hersenleed’. Het was echter de dag waarop ons leven voorgoed veranderde. In de documentaire wordt heel knap, maar daarmee ook aangrijpend, in beeld gebracht wat wij sinds afgelopen jaar hebben meegemaakt en nog meemaken.
De documentaire ´Hersenleed´ is opgenomen in het Erasmus MC en heel herkenbaar voor ons. Ons eerste gesprek was met prof. dr. Dirven, het afdelingshoofd van de neurochirurgie. Dr. Vincent, de andere arts in deze documentaire, heeft mij geopereerd en met hem hadden wij in de maanden juni t/m oktober diverse gesprekken. We hebben gesprekken gehad zoals in deze documentaire. Een gesprek met prof. Dirven of ik nog geopereerd kon worden. Gesprekken over vooruitzichten, prognoses en statistieken. Ik moet toegeven dat ook wij soms in dit soort gesprekken zochten naar houvast in statistieken en prognoses. Ook zaten wij eens met Steven, één de patiënten uit de film, in de wachtkamer. Het komt erg dichtbij.
Het is een aangrijpende en confronterende documentaire, dus verwacht geen vrolijk of spannend verhaal. Het is wél zoals het dagelijks gaat in het Erasmus MC. Ik denk dat het ook herkenbaar is voor de velen die door andere vormen van kanker geraakt zijn: de gesprekken met artsen, de onzekerheid en de moeilijke momenten dat ook medici moeten zeggen: ‘Ik weet het niet’. Voor mijn omgeving gaf ´Hersenleed´ ook het beeld achter de verhalen die ik al verteld en geschreven had en het geeft een goed beeld van de kundigheid van deze medici en het wonder dat we dit in ons land hebben!
Er zijn ook grote verschillen tussen de documentaire en mijn ervaringen. Het belangrijkste verschil komt zo rauw naar voren: als je deze weg alleen moet gaan. Zonder geloof, zonder hoop, zonder God. Dan is het écht een onmogelijke weg. Dan is het leeg. Dan krijg je vragen als ‘kan ik uit het leven stappen?’ en ‘ik ben niet bang voor de dood, maar doet het einde pijn?’ Die leegte, die opmerkingen doen pijn tijdens het kijken. En dat onderstreept voor ons allemaal de noodzaak om de Heere te kennen! We hebben Houvast nodig als ons leven op z’n kop gaat en we geraakt worden door kanker. Het leven hier is maar zo kort. Heeft de eeuwigheid prioriteit voor ons?
Jaap-Willem Platschorre
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!