Hoe dan?
De wereld staat stil, maar draait ook door. Deze maand, tussen Esmee haar geboortedag en sterfdag.
Ik voel de onrust, de gespannenheid en het verdriet. Ook nu nog na acht jaar. Haar verjaardag staat nog op mijn netvlies en toen wat daarna gebeurde. Hoe alle plannen en hoop ineens een andere wending kregen. Ik weet het nog en voel het nog meer. Mijn lichaam staat op scherp en in alle stormen van emoties, probeer ik mijn lijf ontspannen te houden. Juist nu is het druk op mijn werk en is het moeilijk om alle verantwoordelijkheden “aan te vliegen”. Het kost mij meer energie dan ik heb en ik moet alle zeilen bijzetten om overeind te blijven.
Ik moet grinniken om de metaforen die ik hier gebruik en om even los te komen uit de emotie. Moe ben ik, vreselijk moe en ik kom niet bijgeslapen. Het maakt mij labiel, kwetsbaar en onzeker. Ik probeer het te ontkennen, gewoon door te gaan met de dagelijkse dingen, maar ik merk aan alle gedachten dat het in mijn lijf zit. Het gemis, het verdriet de herinneringen aan hoe het was, de onzekerheid, dat ik dingen anders had moeten doen, het verdriet dat dat nooit meer kan en het gevoel op vele fronten gefaald te hebben. Het gevoel Esmee te kort te hebben gedaan, het knaagt aan mij en breekt mij op. Wat heb ik mijzelf overschreeuwd en overvraagd in die tijd. Niet luisteren naar mijn gevoel, maar doorgaan. De ziekte en de behandelingen aangaan met mijn verstand. Mijzelf loskoppelen, want als ik zou gaan voelen zou het mis gaan.
De vraag, hou je het nog vol, beantwoordde ik steevast met nee, maar had ik een keus? Daar zit ook een hoop verdriet, ik had geen keus. Dat gevoel te hebben. Esmee pijn te hebben moeten doen en ik had geen keus. Soms tegen mijn kind en mijn eigen gevoel moeten kiezen, om een behandeling te laten uitvoeren. Meegaan naar de operatiekamer en haar daar moeten achterlaten. Weer een nieuwe sonde, omdat ze de andere er had uitgetrokken of omdat deze niet meer goed zat. Een injectie om haar bloedwaardes te laten opklimmen en alle chemo ellende, waardoor ze weer zo ziek werd. Hoe dan? Hoe doe je dat? Hoe heb ik dat gedaan? Hoe heb ik jou dat aan kunnen doen?
Ik wilde dat je beter werd
Ik had geen keus…
Geschreven door Mariëlle de Ron. Ze is getrouwd en moeder van vier prachtige kinderen, Youri, Inge Esmee* en Lotte, waarvan één bij God mag wonen en ze nog mag zorgen voor haar andere drie kinderen.
Hoi Marielle,
ik herken wat je schrijft. De geboorte -en sterfdag van je kind blijven altijd beladen dagen. Ook na heel veel jaar. Alleen het scherpe randje gaat er op termijn af. En naast al dat verdriet en gemis zijn er gelukkige je levende kinderen die je je letterlijk bij het leven houden. Die kunnen natuurlijk nooit Esmee vervangen, maar ze houden je letterlijk bij de les dat het leven ook (on)gewoon door gaat. En geloof helpt daar soms ook bij. Fijn dat je je ervaringen en kwetsbaarheid met anderen deelt. Dankjewel!
Marielle wat mooi dat je het zo delen kan en idd Christa
ook na vele jaren blijft verdriet en gemis vooral op zulke dagen aanwezig en wat is het dan fijn als je er zomaar even over kan praten/schrijven.
fijn dat je voor andere kinderen in je gezin mag zorgen en ze koesteren en ook hen laten delen in je verdriet want ook zij zullen gemis en verdriet ervaren.
en rust en bid.
dankjewel voor je kwetsbaar open stellen.