Heb jij nog iets gedaan op vergankelijkheidsdag?

22 september is uitgeroepen tot vergankelijkheidsdag. Een dag die uitnodigt om stil te staan bij de eindigheid van het leven.

Ik was het al tijden van plan maar schoof het steeds voor mij uit: mijn wensen vastleggen over mijn begrafenis, een afspraak maken bij de notaris, mijn digitale nalatenschap vastleggen, de toegankelijkheid van mijn gegevens en niet onbelangrijk voor een alleenstaande ouder: Wat is een goede liefdevolle plaats voor de kinderen als ik kom te overlijden?

Al vlak na het overlijden van mijn lief had ik het voornemen om het gelijk goed te regelen omdat ik zo had ervaren dat het leven tijdelijk is en dat het ook wel heel fijn was dat ik uitgebreid met mijn man had gesproken over zijn wensen; dat maakte al het regelen een stuk eenvoudiger en zo fijn om rekening te kunnen houden met de wensen van je geliefde.

Waarom dan toch dat uitstellen? Had ik dan ook die angst zoals zovelen om het maar niet over de dood te hebben uit angst het over jezelf af te roepen. Of had ik diep in mij de gedachte dat na het overlijden van een baby voor de geboorte en het verliezen van mijn echtgenoot op jonge leeftijd mij verder leed wel bespaard zal blijven omdat er al wel genoeg verdriet in mijn leven is gekomen? Niet verstandig dat uitstellen want nergens wordt beloofd dat ik nog een heel leven voor mij heb. Ik voel de irritatie opkomen als ik mensen om mij heen hoor zeggen dat ze op de helft van hun leven zitten. Mensen klampen zich kennelijk graag vast aan statistieken en verwachten dat ziekte en dood voorlopig hun deur voorbij zal gaan.

Geen illusies hoor dat verlangen om te leven zit bij mij ook heel diep en ik hoop er nog heel veel jaren te zijn. De dood is voor mij ook een grote vijand.

Waarom leven wij, jong en oud, rijp en groen, gelovig of ongelovig, alsof de dood immer een ver-van-mijn-bed-show zal blijven? Vroeg Annemarie van Heijningen zich af in haar boek wat binnenkort verschijnt en wat alles met dit thema te maken heeft.

“Ik ben er van overtuigd” schrijft Annemarie “dat het leven wint aan diepte en vreugde wanneer we de dood onder de ogen durven te zien, rekening met hem houden, zowel in geestelijke als in praktische zin.”

Praten over eindigheid zou deel van de opvoeding moeten zijn zegt Manu Keirse.

Vergankelijkheidsdag: Een dag om praktische zaken te regelen maar ook een dag om ons los te maken uit de grote drukte en stil te staan bij de volgende vragen: Wat wil ik mijn dierbaren nalaten? Waar sta ik als ik nu zou overlijden? Waar leef ik voor? Leef ik voor dingen die ertoe doen? Breng ik voldoende liefdevolle tijd door met mijn kinderen en andere dierbaren of ben ik bezig met najagen van wind?

Ik had vandaag meer dan genoeg stof om over na te denken en te documenteren.

Volgend jaar DV maak ik op vergankelijkheidsdag een update van mijn document.