Een ‘andere’ kerst

“Kan het echt niet 2 weken later?” Het is 2 december en we zitten aan het bureau van de hematoloog in het Erasmus MC. De afgelopen maanden van immunotherapie waren een voorbereiding op de allogene stamceltransplantatie van mijn man Lennart. Het plan was dat deze in het begin van het nieuwe jaar plaats zou vinden, maar blijkbaar is er iets veranderd. 16 December opname, 23 december de transplantatie is wat we te horen krijgen. Gemiddeld duurt de opname voor een allogene stamceltransplantatie minimaal 4 weken maar dit kan gerust ook 10 weken of langer zijn. Dat is even slikken, want dat betekent hoe dan ook dat Lennart de feestdagen doorbrengt in het ziekenhuis.

De hematoloog schudt zijn hoofd. “Helaas, de immunotherapie heeft zijn werk gedaan en de donor zit al in het medische traject. Alle seinen staan op groen. We kunnen hier gezien de urgentie niet langer mee wachten”. Oké, dat is even schakelen. Er volgt nog veel uitleg over wat er komen gaat. Midden in de coronapandemie is deze kerst voor iedereen even anders, maar we beseffen steeds meer: kerst 2020 wordt er voor ons zéker één om nooit te vergeten.

In de aanloop naar de feestdagen krijgt Lennart zware chemo’s en totale lichaamsbestraling. Tegen de tijd dat de kerstdagen zijn aangebroken is zijn lichaam al erg verzwakt. Eten gaat lastig en blijft er maar met moeite in. Desondanks willen we toch stilstaan bij de geboorte van de Zaligmaker en een beetje kerst vieren. Het ziekenhuis heeft een speciaal menu samengesteld. Aangezien de chemo voor zeer specifieke voorkeuren zorgt, wordt alleen het toetje van witte chocolademousse besteld, liefst x 6. Zelf krijg ik de opdracht om wraps van thuis mee te nemen maar deze bestelling wordt later op de dag weer geannuleerd. Het lukt maar niet om het overgeven onder de knie te krijgen. Nadat ik zelf een online kerkdienst heb gekeken vertrek ik naar het ziekenhuis. In de centrale hal staat een kerstboom te pronken en onderweg naar de afdeling kom ik hier en daar nog wat versiersels tegen. Ondanks de vreemde situatie draagt dit toch bij aan het “kerstgevoel”. Eenmaal aangekomen in Lennart’s kamer zie ik dat het naar omstandigheden best goed gaat. Het ziekenhuis heeft de patiënten een lichtgevende, van kleur veranderende ster gegeven. Ik vind het eerlijk gezegd een kitscherig ding, maar het fleurt de neutrale ziekenhuiskamer wat op. Ik tover een tafelkleedje en lampjes uit mijn tas en zet droogbloemen in een glas. Droogbloemen, want levende bloemen en planten kunnen ziektes en schimmels met zich meedragen en dat is gevaarlijk. Een compleet kerstdiner zit er niet in maar er komt een feestelijk toetje op tafel. En daar zitten we dan. Onze eerste kerst als getrouwd stel. Onze tweede kerst samen. Op de 11e verdieping, aan een tafel voor twee met een waanzinnig uitzicht over Rotterdam. Zonder die kitscherige ster zou ik bijna denken dan we een chic kerstdiner op de Euromast nuttigen. Ondanks alles hebben we het goed samen. Lennart heeft de kracht om een uurtje uit bed te zijn. Om wat te eten. We zijn samen. We hebben elkaar nog en ik mag tot 9 uur ’s avonds in het ziekenhuis blijven. Zo genieten we van het toetje en van deze bijzondere kerst.

Terwijl Lennart na het uurtje uit bed in een lange diepe slaap belandt zit ik aan zijn bed te mijmeren. Deze dag was zo slecht nog niet. Morgen, op tweede kerstdag, begint er weer een ronde chemo. Geen idee wat voor bijwerkingen dat weer gaat geven, maar vandaag neemt niemand ons meer af. Het waarderen van de kleine dingen is een van de grote levenslessen die kanker met zich meebrengt. Het heeft ons veerkrachtig gemaakt, dankbaarder ook voor de kleine dingen die er juist zo toe doen. Terwijl ik Lennart’s hand vasthoud realiseer ik me dat het niet uitmaakt hoe en waar we kerst vieren. Het gaat om de boodschap, het feest dat licht en hoop in de wereld brengt. En zo krijgen de kleine dingen voor ons een grote betekenis en werd kerst 2020 er voor ons inderdaad eentje om nooit te vergeten.

Als ik een paar uur later thuiskom en de kat begroet krijg ik een appje. “Jammer van het toetje, alles is er weer uitgekomen”. Ik glimlach. Ondanks dat het toetje ons complete kerstdiner omvatte, was dat wel het minst belangrijke van deze dag.

Geschreven door Jasmijn Blokland-Kunst