Dapper?!

‘Wat ben jij dapper!’ Hoe vaak heb ik die zin vorig jaar wel niet gehoord?  Heel vaak. Vrienden, bekenden en medisch personeel zeiden keer op keer dat ze het dapper vonden hoe ik met mijn ziekte en allerlei andere tegenslag omging. En dat ze het dapper vonden hoe ik me na elke ingrijpende behandeling herpakte en steeds opnieuw weer doorging. Hoezo is dat dapper? Ik vond dat eigenlijk maar een raar woord. Want dappere mensen doen dingen die andere mensen niet durven en kennen geen angst. Zo dapper vond ik mezelf niet want ik was weldegelijk bang. En niet zo’n beetje ook. Maar het klopt dat ik mezelf elke keer heb herpakt, want ik wilde graag beter worden en weer ‘normaal’ leven. Is dat dapper? Ik noem dat levenslust!

Dapper of moedig?
Anselm Grün, mijn favoriete Benedictijnse Abt en schrijver van spirituele  boeken, heeft in ’ Vijftig engelen voor je ziel’  een mooie overweging over dapperheid geschreven.  Hij omschrijft dapperheid als ‘onverschrokkenheid tegenover gevaren, doorzettingsvermogen en vooral ook de moed om wat je als juist hebt erkend ook consequent vol te houden’. Ook maakt hij daarbij onderscheid tussen dapperheid en moed. Moed heb je, dapperheid verover je. Moed is iets actiefs, dapperheid blijkt vooral in de passiviteit. Dapperheid gaat over accepteren wat er op je pad komt en dat zo goed mogelijk proberen te doorstaan. Het tegenovergesteld van dapperheid is lafheid, en het tegenovergestelde van moed is moedeloosheid.  In die betekenis van het woord ben ik inderdaad dapper geweest. En moedig.

Mooi vind ik ook dat dapperheid en lef beide afgeleid zijn van het Franse woord coeur (hart). Het zijn allebei kwaliteiten van het hart. Mijn hart heeft vorig jaar inderdaad heel veel te verduren gehad.  En dapperheid is gerelateerd aan  ‘stabilitas’, één van de belangrijkste grondregels van de Regel van Benedictus. Voor mij een  belangrijke inspiratiebron. Stabilitas, stabiliteit gaat namelijk over volharding en de kunst van het erbij blijven en evenwichtig blijven, ook in moeilijke omstandigheden. En dat heb ik gedaan. Dat was hard werken én beslist niet gemakkelijk.

Verduren
De belangrijkste les die ik  vorig jaar van mijn  ziekenhuispsycholoog heb geleerd ging over precies over hetzelfde: ‘verduren’.  Dat betekent zoiets als ‘het uithouden met wat er is, doorstaan, verdragen’. Sommigen zouden het ‘je lot dragen’ noemen. Niet op een passieve,  lijdzame manier maar door te  accepteren dat de situatie nu eenmaal is zoals die is. En je daartoe te verhouden. Met alle emoties die daarbij horen; boosheid, verdriet, stress, angst, wanhoop en nog veel meer. Dat vond ik een flinke opgave. Want er was, toen ik zo ziek was, heel veel om te verduren. Verduren dat ik ernstig ziek was en dat het ongewis was of  en zo ja hoe ik weer beter zou worden, verduren dat mijn privé-leven en mijn werkende leven opeens op hun kop stonden. En verduren dat niet alleen mijn lichaam maar ook mijn hart en ziel tijd nodig hebben om te helen en genezen. Dat alles verduren heeft me behoorlijk wat energie, frustratie en tranen gekost.

Vallen en opstaan
Inmiddels heb ik met vallen en opstaan geleerd om inderdaad beter te verduren dat herstel gaat zoals het gaat. En accepteren dat herstel na kanker volgens het zogenaamde zaagtand model verloopt. Dus niet in een rechte lijn omhoog, maar met ups en downs. Dus daar hoort bij dat mijn energie, concentratie en fysieke vermogens per dag wisselen. En dat één stap voorwaarts (bv. lekker fietsen met een goede vriend of een blog schrijven) me de dag daarna soms 2 stappen  terug zet. Dan ben ik sneller moe, lukken fysieke of mentale dingen minder goed en moet ik even pas op de plaats maken om weer bij te komen. En ik heb ik op een diepgaandere manier dan ooit tevoren geleerd om alle emoties die horen bij rouw en verlies onder ogen te zien en er bij te blijven, ook wanneer dat verdomde pijn doet. Dat is met recht een enorm bewijs van dapperheid en stabilitas!

Dus misschien hebben al die mensen die mij een ‘dappere dodo’ noemden toch wel een beetje gelijk?

Herken jij je in mijn verhaal? Of wil je reageren? Graag! Wil je weten wat mij verder heeft geholpen bij mijn herstel, lees dan ook mijn andere blogs.

Leestips:

• Grün, A. (2002). Vijftig engelen voor je ziel. Uitgeverij Ten Have/ Lannoo. ISBN 90 259 52909
• Adama van Scheltema, C.S. (1906). Eenzame liedjes. Uitgeverij Brusse, Rotterdam
• Waal, E. (2007). Zoeken naar God. De weg van Benedictus.  Uitgeverij Kok, Kampen. ISBN 978 90 435 1272

In het voorjaar van 2019 kreeg Christa van Werkum onverwachts de diagnose kanker. Een tijd is het goed gegaan, maar in het najaar van 2022 wordt Christa opnieuw behandeld, de kanker is weer actief in haar lichaam. De ziekte geeft haar veel waardevolle levenslessen. Die levenslessen deelt ze graag met anderen via haar blog.