Column van Rob Favier n.a.v. de ontmoetingsdag van 9 november 2024 in Leeuwarden

Wat heb ik toch een mooi beroep! De liefde om mij heen mogen strooien op veel verschillende gelegenheden. Zomaar soms in een paar dagen het hele land doorrijden. Afgelopen woensdag had ik een nog optreden in Middelburg. En de Zeeuwen is weer een heel ander volk dan de Friezen. Zeeuwen zeggen altijd “Ons ben maar gewone mensen”. Dan doen de Friezen niet. Dié zeggen: “wie binne bizondere minske”. En dat zijn ze ook. De ene Fries gedraagt zich als een stalen Noor, de andere is meer het type van de Friese doorloper. Dat was ook wel de sfeer die tweedelige Marieke neerzette: niet door het ijs zakken, maar links, rechts en probeer verder te gaan. Ook al knellen de bandjes van de schaats nog zo hard. Maar wel dwars door het slechte ijs ploeteren en niet er omheen proberen te rijden.

Ik was daar heel blij mee, want we weten allemaal dat het niet altijd zo gaat als je graag wilt. Ik reed vannacht in alle vroegte (half acht ’s morgens ervaar ik als vannacht) van huis om op tijd in het noorden te zijn en dacht: “Lekker hard even tuffen over de snelweg.” Maar toen ik bij de snelweg kwam, bleek die te zijn afgesloten wegens werkzaamheden. Je kunt tegenwoordig ook nergens meer van op aan. Natuurlijk, ik had het kunnen lezen op van A naar Beter, maar wie is er nu altijd bezig met zijn route? Ik moest lang over wat mindere wegen kronkelen om de goede richting uit te kunnen blijven gaan. En er ging meteen door me heen: “Tja, die mensen waar je nu naar toe rijdt, hebben die ervaring misschien ook wel allemaal.” Je denkt dat het leven allemaal wel lukt en opeens is de grote weg afgesloten. En daar had je even helemaal niet op gerekend. Het is je overkomen. Sommige dingen plan je in het leven en sommige dingen overkomen je. Ik heb dat ooit weleens een dominee horen zeggen en die zei er toen nog achteraan: “Sommige dingen plan je, sommige dingen overkomen je en soms is het zo dat de planning je overkomt.” En in ons verband van vandaag bedoelde hij beslist niet dat deze ziekte van hogerhand in je leven gepland wordt.

Dit alles overdacht ik tot ik boven Emmeloord kwam en het klaar was met de verharde wegen. Zo boemelde ik me naar de provincie die me heel erg aan het hart ligt. Het was me wel weer een eindje rijden. Maar omdat een geuite emotie een dalende emotie is, heb ik daar nu geen last meer van. Temeer omdat ik dit een heel mooi gezelschap vind. Vanaf het begin waren mensen open en durfden zich kwetsbaar op te stellen. En als Marieke je dan over de streep trekt, wordt er ook weleens een traantje weggeveegd. Want daar hoef je je niet voor te schamen. Je mag jezelf echt weleens een baaldag gunnen.

Het bijzondere van onze emoties is trouwens dat twee op het oog tegenstrijdige emoties elkaar heel goed kunnen aanraken. Bij veel verdriet kunnen je de tranen zomaar over de wangen rollen. Maar bij veel humor kan zomaar hetzelfde gebeuren. En hoe verrijkend is het als emoties gedeeld worden en niet iedereen zich verschuilt achter de voordeur. Daarin verschillen Friezen en Zeeuwen toch niet zoveel van elkaar. Kunnen niet alle mensen elkaar herkennen als ze dat willen en zoeken? Dan maakt het niet zoveel uit of je in of buiten de beschaving woont. En wat dan wel en geen beschaving is, moeten we maar in het midden laten. Dus misschien moeten we toch een oud Fries gezegde wijzigen. Mede omdat ik mijn duimopsteeksokken aanhad. Dus ik zou willen voorstellen dat we voortaan zeggen: “Fryslan boppe en de rest ook…”

Rob Favier