Column ontmoetingsdag Capelle – Rob Favier

Toen ik vanmorgen wakker werd, was het koud en donker in de wereld. Maar gaandeweg ontvouwde zich een bijzonder schouwspel. Het werd licht en meteen ook ontzettend mistig. Ik wist dat de kans erg groot was dat de mist zou verdwijnen en het een zonnige dag zou worden, maar dat weet je pas als het gebeurt. Maar het schouwspel onderweg naar Capelle was zeer de moeite waard. In dichte mist voeren wij met de pont van Bergambacht over de Lek. En ik realiseerde me dat de ogen van de pont veel meer zagen dan ik. De radar kon ontdekken of er geen andere schepen aankwamen.

Na al deze poëtische gedachten reed ik de pont af, de Krimpenerwaard in. Het was betoverend. Op een gegeven moment meende ik zelfs een wolkkolom te zien die mij wellicht de weg kon wijzen naar het beloofde land. Maar toen ik dichterbij kwam, ontdekte ik dat het de schoorsteen was van een fabriek die aan de provinciale weg staat. Zo verdween mijn droomwereld langzaam om plaats te maken voor de realiteit. De mist verdween en de zon begon te schijnen. Gelukkig was dat de werkelijkheid van vandaag.

Maar ik wist ook dat ik op weg was naar De Linie. Het deed mij denken aan de frontlinie, waar een gevecht plaats kan vinden op leven en dood. En mensen met kanker moeten soms een poos aan die frontlinie verblijven. En wat heb je dan nodig? Marinus vertelde ons dat iedereen verschillende dingen nodig heeft. Maar hoe moeilijk is het soms om te ontdekken wát je dan precies nodig hebt. Alleen dat kan al een lange zoektocht zijn.

Wat zou ík nodig hebben als kanker mij zou raken? Nú denk ik soms dat ik dan maar humorfilms ga kijken en comedy’s. Maar het is altijd heel makkelijk om te zeggen wat je zou doen als je niét in de situatie zit. Daarom geven mensen ook vaak advies en goedbedoelde raad waar je niet op zit te wachten. Want als iemand kanker krijgt, krijgt de omgeving die in zekere zin ook. Je hele positie in de familie wordt anders. In de buurt kijken mensen anders naar je. Of je dat nu wilt of niet. Soms proberen ze een positieve opmerking te maken over je haar. Allemaal goed bedoeld, maar je kunt er behoorlijk van onderuit gaan.

En nu zit ik hier, aan het einde van deze ontmoetingsdag. Er zijn vele treinen langs het gebouw gekomen. De metro rijdt lustig in Capelle. Zou die me soms mee kunnen nemen naar het beloofde land? Ook al zie ik hier vanuit het raam geen wolkkolom, of schoorsteen? Maar als ik instap, neem ik toch mezelf mee. Met de schijf van vier. Psychisch, somatisch, sociaal en spiritueel. Eigenlijk is er geen ontkomen aan. Wat je meemaakt, gebeurt. Het zet het leven en ook je relaties op scherp.

Misschien maar niet te ver vooruit kijken, maar leven met de goede momenten zoals deze ontmoeting. En proberen de wijsheid te doorgronden die verborgen ligt in een spreuk ergens op een groot gebouw in Capelle waar ik straks weer langs kom. Volgens de gevel is hij geschreven door Aafke, wie het ook mag zijn. Er staat “Zo bijzonder, een gewone dag”. Dáár kan ik iets mee.