Column: Ik weet nog precies waar ik was, toen ik het hoorde…

Sommige momenten in mijn leven vergeet ik niet snel. Ik weet nog precies waar ik was, toen ik het hoorde. Wat ik voelde. Wat ik dacht. Wie er bij waren…

Zoals die ene keer toen ik op een mooie zomeravond in een vergadering zat. Bij iemand thuis aan de keukentafel. Met z’n 4-en aan het brainstormen over een startdag in de kerk. Ineens ontving ik een berichtje van mijn zus. “Schrik niet. Ik ben naar de huisarts geweest. Ik voel me goed, maar uit bloedonderzoek is gebleken dat ik de ziekte van Waldenström heb. De dokter zegt dat ik er oud mee kan worden…”

Even staat alles stil. Je voelt dat dit geen gewoon berichtje is, maar meer…
Er gaat van alles door je heen. Ik googelde snel, ik las, ik schrok, ik slikte… het duizelde even…
De vergadering viel stil…of er iets was? Ja, stamelde ik, mijn zus heeft zojuist een diagnose gekregen….

Of die keer dat ik in een pashokje stond. Ik werd gebeld. Het nummer en het tijdstip zeiden me dat ik op moest pakken. Ik luisterde: Of ik het al wist? Mijn neefje van 15…een tumor in zijn hoofd. Het zag er niet goed uit…ik heb de spullen teruggehangen en ben naar huis gegaan…

Of die keer dat ik op maandagmorgen werd gebeld. Of mijn moeder langs mocht komen. Heel ongewoon…op mijn werkdag. Ik had haar een dag eerder nog gezien, bij mij thuis, op de eerste verjaardag van mijn zoontje. Ze had het niet willen vertellen, omdat het de feestvreugde zou bederven. “Ik ben erbij…”, zei mijn moeder, toen ze bij mij op de bank zat.

Er ging van alles door mij heen. Hoe hebben ze het ontdekt? Wanneer hoorde ze het? Wat heeft de dokter precies verteld? Is het ernstig? Is het te behandelen? Voel je je ziek? Wat betekent dit? Is het erfelijk? Wat betekent dit voor mij?….

Ik weet het nog precies: Waar ik was. Waar ik zat. Wat ik voelde. Het raakt je…iedere keer…een paar zinnen veranderen je leven. De manier waarop je kijkt naar de ander. De ander is niet meer gewoon de ander…maar de ander met een diagnose.

Een diagnose verandert je leven.
Niet alleen het leven van degene die de diagnose krijgt, maar ook het leven van de naasten.

Mariëlle Baars