Langzaam druppelt het gif in je lijf,
je hebt geen keus.

Langzaam wordt je lijf vergiftigd,
het protesteert, gaat vreselijk tekeer.

Langzaam raken bloedlichaampjes van slag,
moeheid neemt toe, haar valt uit.

Langzaam wordt zichtbaar aan je lijf
dat er een strijd wordt gestreden.

Langzaam gaan de dagen, weken voorbij,
komt het einde in zicht.

Langzaam groeit het verlangen dat de chemo
zijn uiteindelijk goede werk heeft gedaan.

Langzaam laat je los wat is geweest,
de tijd moet leren hoe het verder zal gaan.

Uit het boek ‘Als kanker je raakt’, geschreven door Rita Renema-Mentink

Gespannen lopen we door de gangen. Luisterend naar het ritme van onze voeten.
Het is zover. Het gaat gebeuren. We moeten.

Ineens staan we stil. Hoe ben ik gelopen, geen idee.
Gelukkig ga jij, mijn lieve man, altijd met me mee.

Goedemorgen, is het jullie eerste keer?
Kom maar. Leg je tas hier maar neer.

Een lieve zorgzame stem spreekt ons rustig aan.
Ik zie ineens vier grote rode stoelen staan.

Zonder voorkeur weet ik mijn plekje te bepalen.
Inmiddels ben jij je collega gaan halen.

Controle van de zakken. Zelfs meer dan één keer.
Geen fouten maken. Je legt ze bij mij neer.

Het infuus, nog even en het gaat gebeuren.
Nog even en de slang zal rood gaan kleuren.

Instructies over mogelijke bijwerkingen worden mij toegesproken.
Ze doen de spanning wat verder opstoken.

Langzaam druppelend, af en toe durf ik te kijken.
Nog even en het rood gaat mijn arm bereiken.

Ik geef me over. Laat maar stromen.
Nog dik twee uur wachtend tot het einde zal komen.

Het zit erin en stilzwijgend rijden we weer weg van een wereld voor ons zo onbekend.
Eindelijk weer in ons eigen huis waar jij mij weer verwent!

Uit de gedichtenbundel ‘Ander Leven’ van Angeliena Huis