Bemoediging

/0 Reacties/in /door

schildertaalIn mijn schilderijen en boetseerwerk verbeeld ik graag iets van mijn innerlijk leven en geloof. In dit lichtobject (zie foto) herinnert het lichtje aan Gods aanwezigheid in ons leven en is het tegelijk een oproep om dat licht zelf ook door te geven. Juist als ik het leven moeilijk vind, kan het helpen om ernaar te kijken. Ons leven kan worden vergeleken met de zee. Dat zie je terug in het lichtobject. Soms is het rustig en kabbelend, soms gaat het heftig te keer. Het kan zelfs stormachtig zijn en hoge golven overspoelen je. Wat is dan je houvast?

In ieders leven komt lijden voor. Soms duidelijk zichtbaar, maar soms ook verborgen. We mogen weten dat we Gods geliefde kinderen zijn. Maar dat houdt niet in dat ons leven dan zorgenvrij is. We zijn zo kwetsbaar! De diagnose kanker overspoelt je leven. En niet alleen dat van jou, maar ook dat van je geliefden. Dat zie je terug in de grote golf.

We mogen weten dat God, Immanuël, erbij is. Hij was er, is er en zal er zijn. Daar verwijst het lichtje naar. God wil Licht uitstralen in de duisternis van deze wereld. Hij wil houvast bieden als golven over je heenslaan. Jezus zelf heeft geleden. Hij kwam naar ons toe, kwam dichtbij. Hij kent ook ons lijden, van binnenuit. Hij heeft belooft dat Hij alles nieuw zal maken. Dat kan ons troost bieden. We mogen bij Hem schuilen. Deze maand vieren we Pasen. Feest van leven!

Maar dat is niet altijd voelbaar, soms lijkt God ver weg en komen je gebeden misschien voor je gevoel niet verder dan het plafond. Je voelt je moe, verward, alleen, onbegrepen, bozig, verdrietig, bang, onzeker… Zingevingsvragen komen in je op. Niet elke wolk heeft een duidelijke ‘silver lining’, niet altijd wordt duidelijk waartoe iets dient. Soms is het leven zo onbegrijpelijk… en dan is het zwaar, moeilijk, pijnlijk. En dan heeft de dag iets van een mistige natte sliert en de nacht is lang en donker.

Dat mag er zijn. Hoe ga je ermee om? Deel je emoties, uit ze op een manier die bij je past: schrijven, tekenen, schilderen, praten, wandelen enz. Rouwen, verliezen verwerken: het kost tijd. Dan heb je bemoediging nodig van anderen. Dan is het zo belangrijk dat je weet dat anderen bidden voor jou. Dat anderen er voor je zijn; door er gewoon te zijn, soms wat te zeggen, stil mee te voelen, soms met praktische daden. God komt je zo in anderen tegemoet.

De stichting Als kanker je raakt heeft mij geholpen tijdens mijn ziekte. En ik ben blij dat ik anderen nu ook weer kan helpen door mijn werk als (beeldend) counselor en kunstenaar.

Wijnanda Heslinga – Meer blogs en info over mijn werk als beeldend kunstenaar en counselor op www.schildertaal.nl

H.E.R.start

/0 Reacties/in /door

Onderstaand verhaal kregen wij toegestuurd van Klaas Slagman. Wij hopen door het plaatsen van dit ervaringsverhaal mensen te kunnen bemoedigen. Tegelijkertijd realiseren wij ons ook dat niet iedereen dezelfde ervaringen zal hebben, maar dat we wel mogen geloven dat de Here in alle omstandigheden ons in Zijn ontfermende liefde wil dragen.

H.E.R.start

Mijn naam is Klaas Slagman, 54 jaar oud, en ik heb een eigen praktijk die H.E.R.start heet. H.E.R staat voor de afkorting Heden, Eigenwaarde, Rust. Ik ben werkzaam als counsellor en ben EMDR/traumatherapeut van beroep. Mijn specialisaties zijn burn-out, depressie, (faal)angst, hyperventilatie, rouwverwerking en traumaverwerking. Ik ben herstellend van kanker en wil een bijzondere ervaring delen. Ik noem het mijn herstart gebed.

In augustus 2013 was ik ziek en werd ik opgenomen in het Reinier de Graaf Gasthuis te Delft. De artsen vreesden voor kanker, maar de uitslagen van de onderzoeken waren telkens weer geruststellend. Toch kreeg ik niet de volledige geruststelling van de artsen dat alles goed was. Deze onzekerheid woog voor mij emotioneel zwaarder dan de diagnose kanker zelf. Gelukkig voelde ik Gods nabijheid en daar putte ik troost uit. Maar menselijkerwijs kwam toch de angst en de onrust steeds weer terug zolang ik niet wist wat er precies met mij aan de hand was.

Mijn gebed aan God was of Hij mij antwoord wilde geven op al mijn angsten t.a.v. de onzekerheid met betrekking tot mijn ziek zijn. Ik gebruikte hierbij onder andere de zinnen: ‘Al is het kanker en moet ik bestralingen en chemokuren ondergaan, dan knok ik mij daar wel doorheen. Maar mag ik alstublieft beter worden en wilt U mij een herstart geven?’ Ik gebruikte het woord herstart omdat mijn praktijk zo heet.

Na dit gebed dacht ik: ‘Wat verwacht je nou, Klaas? Hoe kun je hier nu een antwoord op krijgen?’ Toch kwam het antwoord al een minuut later. De zaalarts was in gesprek met een zaalgenoot. Hij vertelde deze patiënt vanaf morgen te gaan herstarten met…. De rest weet ik niet meer, want ik voelde mij intens rustig en ontspannen worden van binnen en dacht: ‘Hoor ik nu het woord ‘herstarten’? Blijkbaar had mijn zaalgenoot de zaalarts ook niet goed verstaan waarop hij nogmaals het woord ‘herstarten’ gebruikte. Ik kreeg zodoende de bevestiging dat deze zaalarts het woord ‘herstarten’ dus tweemaal gebruikte.

Daar ik zelden tot nooit iemand het werkwoord ‘herstarten’ hoor gebruiken, voelde dit moment als antwoord op mijn gebed. Vorig jaar ben ik inderdaad aan maag- en alvleesklierkanker geopereerd en verliep mijn herstel hoofdzakelijk door de chemokuren met intense tegenslagen. Ook toen voelde ik mij op z’n tijd angstig en onzeker. Maar telkens wanneer ik aan mijn herstart gebed terugdacht, werd ik weer rustig.

Inmiddels verloopt mijn herstel voorspoedig en kan ik weer halve dagen werken. Dit voelt voor mij als een voorrecht en ben ik God hier zeer dankbaar voor! Ik voel dat ik nu een herstart heb gekregen. Hoe lang deze mag duren, is natuurlijk onbekend zoals de levensduur op aarde voor iedereen onbekend is. Maar wat er ook gebeurt, het is goed. Mijn HERSTART GEBED heeft mij nog dichterbij God gebracht en is dit voor mij de reden om Belijdenis af te leggen.

Klaas Slagman
www.herstart.com

Overgeven

/0 Reacties/in /door

15761528_sDe uitslag van verschillende onderzoeken is binnen. Vandaag zal ik het weten. Misselijk van de zenuwen zit ik mijn tijd uit. ‘Mevrouw Prins?’ Haastig sta ik op, het uur der waarheid is aangebroken. ‘U hebt borstkanker met uitzaaiing in de lymfeklier’. Ongeloof en verbijstering nemen bezit van mij. Allerlei gedachten en emoties buitelen door elkaar heen. Mijn lijf reageert, misselijkheid voert de boventoon. Overgeven? Nee!

Een dag later: het besef van de boodschap sijpelt langzaam door. Mijn lijf staat strak van de spanning en naarmate de dag vordert komt mijn maag meer en meer in opstand. Overgeven? Ja!

Weken later. De eerste chemokuur zit in mijn lijf. Twee dagen lang een gevoel van misselijkheid. Dag drie: overgeven! Ja, de hele dag.

Een week later. Mijn lijf heeft de chemokuur verwerkt. In mijn lijf voert vermoeidheid de boventoon. Verzet en onwil nemen bezit van mij.

Overgeven? Nee!
Overgeven? Ja!

Want Jezus neemt de last van mij over. Ik sta er niet alleen voor!

©Nelleke Prins

De spreekbeurt van Femke

/1 Reactie/in /door

Naar aanleiding van de blog van Tanja, werden wij nieuwsgierig naar de spreekbeurt van Femke en hebben we haar gevraagd of wij haar verhaal in onze nieuwsbrief mochten zetten. Femke vond dit goed. Ze vindt het super leuk dat zoveel mensen haar verhaal nu kunnen lezen, maar ook wel spannend. Femke is 11 jaar en zit in groep 8. In mei 2010 werd haar vader ziek en in januari 2012 is hij overleden. Femke vertelt hierover aan haar klas het volgende.

Mijn spreekbeurt heeft 7 hoofdstukken en dit zijn:

  1. Soorten kanker
  2. Cellen
  3. Chemokuur
  4. Kika
  5. Als kanker je raakt
  6. Geraakt door kanker
  7. Bij mij van heel dichtbij

1. Soorten kanker
Eigenlijk zijn er wel heel veel soorten kanker. Dat zijn onder andere borstkanker, huidkanker, alvleesklierkanker, darmkanker, schildklierkanker, eierstokkanker, leukemie en zo kan ik er nog heel veel opnoemen. Kanker is eigenlijk heel ingewikkeld, de ene is veel erger dan de andere. Maar leukemie is een heel erg groot raadsel, want van leukemie …… ja, je gelooft je oren niet, maar daarvan bestaan ook weer verschillende soorten. Zoals acute leukemie, dat betekent dat het er zomaar opeens is. En je hebt ook nog hersenleukemie en ga zo maar weer door. Maar eigenlijk komt het er op neer dat kanker een verschrikkelijke ziekte is.

2. Cellen
Er bestaan heel veel soorten cellen. Er zijn leuke vrolijke cellen en deze verdubbelen zich de hele tijd. Maar soms is er een hele gemene cel, de kankercel. Deze is niet aardig en vrolijk. Maar het probleem is dat de kankercel zich ook verdubbelt! En daar ga ik nu een verhaaltje over voorlezen.

3. Chemokuur
Een chemokuur kan in verschillende soorten. Het kan via infuus en via tabletten. Het infuus is natuurlijk veel sterker en tabletten zijn dan meestal ook bedoeld voor de nabehandeling in de hoop dat het niet weer terugkomt. Ze maken ook voor elk soort kanker en elk mens een speciale chemotherapie. Je moet het voorstellen als een smoothie, daar gaan allemaal gezonde dingen in. Zo is het ook met de chemotherapie. Er gaan allemaal dingen in om jou gezond te maken, alleen is de chemotherapie echt niet gezond. Dat klinkt best wel raar, maar het is toch zo. Je haar gaat uitvallen en je nagels vallen uit.
En het is heel slecht voor je hart, die wordt er helemaal slap van. Mijn vader is ook niet gestorven aan kanker, want daar was hij van genezen, maar door al die chemo werd zijn hart zwak en toen is hij overleden.

4. Kika
Kika is een stichting en dat staat voor ‘Kinderen Kanker Vrij’. Daar verzamelen ze zoveel mogelijk geld in om kinderen te helpen bij kanker. Je kunt er lid worden en elke maand geld geven. Met z’n allen strijden ze voor hun leven. Helaas overlijden er toch zo’n 25% kinderen aan kanker. Per jaar krijgen 500 tot 550 kinderen kanker. Daarvan overlijdt dan 25%. Er zijn 800 kinderen per jaar in behandeling. De website van Kika is: www.kika.nl

5. Als kanker je raakt
Als kanker je raakt is een christelijke organisatie die mensen wil helpen die kanker hebben of die iemand verloren hebben aan kanker. Mijn moeder is vrijwilliger bij deze organisatie. De website van Als kanker je raakt is: www.alskankerjeraakt.nl

6. Geraakt door kanker
Mijn moeder heeft daarnaast een eigen praktijk om psychosociale hulp te bieden aan mensen die geraakt zijn door kanker. Deze praktijk heet ‘Geraakt door kanker’ en is er voor iedereen die iets met kanker te maken heeft of heeft gehad. Iedereen is welkom. De website van ‘Geraakt door kanker’ is: www.geraaktdoorkanker.nl

7. Bij mij van heel dichtbij…..
(Aan de hand van onderstaande steekwoorden vertelde Femke over het ziekteproces van haar vader)

  1. In Hardenberg ontdekt
  2. Acute leukemie
  3. Ambulance UMCG
  4. Beenmergpunctie meerdere keren
  5. 4 x chemokuur
  6. Overgeven, meestal wel 3 x per dag
  7. Kaal

Tot zover de indrukwekkende spreekbeurt van Femke. Zij heeft er een 10 voor gehaald! Haar meester zei: ‘Ga nu maar niet denken dat ik vaker een 10 ga uitdelen, maar ik vond de spreekbeurt heel goed. En ik vond het vooral ook heel erg dapper.’ En dat was de klas helemaal met hem eens.

Leukemie …… eigenlijk heet het ‘stommemie’

/4 Reacties/in /door

‘Mam….we moeten binnenkort een spreekbeurt houden!!’ Het is dinsdag. Ik zie Femke al aan komen fietsen van school en sta in de deuropening om haar te begroeten. Femke komt al pratend het huis binnen, enthousiast als ze is. ‘Kom, doe eerst even je jas uit en pak je tas uit’, zeg ik. Dan pak ik even drinken en wat lekkers. Als we zitten begint ze opnieuw. De juf heeft een intekenlijst opgehangen in de klas en daarop mochten ze hun naam schrijven achter de datum waarop ze hun spreekbeurt willen houden. Femke heeft gekozen voor de eerste datum die er op de intekenlijst stond, want ze wist het onderwerp al. ‘Nou, vertel maar’, zeg ik. Femke: ‘Ik ga mijn spreekbeurt doen over leukemie.’

Een klein zinnetje. Om precies te zijn zeven woorden. Maar de uitwerking is groot. Er vliegt van alles door mijn hoofd. Vragen, herinneringen, beelden, momenten. Hoe zou Femke het ziek zijn en het overlijden van haar vader hebben beleefd?
Het is alweer 3 ½ jaar geleden. In welke groep zat ze ook alweer? Steeds weer merk ik dat er gaten in mijn herinneringen zitten omdat het er teveel waren om op te slaan. O ja, ze zat in groep 4. Ach, wat was ze nog maar klein. Hoe beleef je dan zoiets heftigs?

Femke kijkt mij met haar grote blauwe ogen aan omdat ze wacht op een reactie van mij. Uhm…..tjonge, even weer terug in het hier-en-nu en een reactie bedenken…… ‘Nou Femke, daar kun je vast veel over vertellen. Heb je al ideeën over wat je wilt vertellen?’ Een open vraag geeft haar ruimte om, open en enthousiast als ze is, te vertellen over alle ideeën die
in haar hoofd zitten en geeft mij de ruimte om te kijken wat ze van mij als moeder nodig heeft. Nou, ideeën heeft ze wel. Vertellen dat leukemie eigenlijk ‘stommemie’ moet heten volgens haar, want zo leuk is het niet! En waarom noemen ze het dan eigenlijk leukemie? Natuurlijk wil ze ook het boekje van chemo Casper mee en wil ze daar ook over vertellen en……
‘Ik begin nu alvast met een Powerpoint, mam, dus ik ga naar boven’ en weg is ze. Ik blijf achter op de bank met een hoofd vol, terug in mijn eigen achtbaan van gedachten, gevoelens en herinneringen. Fijn om even alleen te zijn. Ik gun mezelf even de tijd voor een ‘stilte na de storm’ alvorens ik mijn huishoudelijke taken weer op mij neem.

De weken erop werkt Femke op vrije momenten nog weer aan haar spreekbeurt en de datum waarop ze de spreekbeurt
mag houden, komt dichterbij. De Powerpoint is al af. Ik mocht hem al zien en het is prachtig geworden. Veel tekst heeft ze nog niet, maar volgens haar komt dat wel goed. Ze wil ook graag vertellen over mijn werk als psychosociaal therapeut voor mensen met kanker en ze wil mijn website ‘Geraakt door kanker’ laten zien. Ook wil ze vertellen over de stichting Als kanker je raakt, want dat is toch wel handig voor haar klasgenootjes. Stel je voor dat een klasgenootje later ook van iemand hoort dat die kanker heeft, dan weten ze dat allemaal al. We nemen de websites samen even door. En ook vraagt ze of ze een boek en een folder mee mag nemen van Als kanker je raakt. Dat kan ze dat mooi allemaal laten zien tijdens de spreekbeurt. Ik glimlach om haar enthousiasme.

Helemaal onder aan de tekst zie ik de regel staan: ‘Voor mij dichtbij’. ‘Fem….je hebt daar nog geen tekst staan. Wil je daar nog wat schrijven?’ ‘Ik weet het niet goed, mam, ik wil het uit mijn hoofd doen, gewoon wat er in mij opkomt. Of zou ik het dan vergeten?’ ‘Weet je’, zeg ik, ‘wat je ook kunt doen is een lijstje maken met steekwoorden en dan houd je die erbij als je het verhaal gaat doen. Dan lees je het niet voor, dus doe je het uit je hoofd, maar heb je wel hulpwoordjes.’ Dat vindt ze een goed idee en ze begint alweer te typen: kaal, chemo, ambulance,……

En weer eens wordt mijn hart gevuld met gevoelens van trots, vertedering, verwondering en respect over haar. Het overstijgt de gevoelens van pijn en verdriet over het feit dat ze geen vader meer heeft.
En dan is de dag….zij naar school, ik naar mijn werk. Dikke knuffel bij het hek. Succes!!! Je doet het vast super!!!

Tanja Duursma

PuinHopen

/0 Reacties/in /door

puinhopenBuiten is de storm verstild tot een zachte bries. Ik kijk en zie de puinhoop die de storm heeft achtergelaten. Af en toe wervelen de bladeren in het rond, dat komt door de wind. Maar ze vinden hun plek zodra de storm gaat liggen. Ik zie grote en kleine afgebroken takken, ze liggen overal verspreid. Wat een puinhoop heeft de storm achtergelaten. Een eindje verderop zie ik mannen van de gemeente aan het werk om de puinhoop op te ruimen. Bladeren worden bij elkaar geharkt en de afgebroken takken worden bij elkaar geraapt. Een grote machine staat klaar om alles te versnipperen en weer uit te spuwen. Zo kan de bezemwagen het gemakkelijk verwerken en is de straat weer vrij van het puin.

De storm in mijn binnenkamer is verstild. Ik kijk terug op roerige weken en maak de balans op van wat de storm heeft achtergelaten. Af en toe wervelen mijn emoties nog in mijn hoofd. Ik voel nog de pijn, het verdriet, de boosheid en ook mijn bezorgdheid zit er nog. Veel heftige emoties heb ik gevoeld. Maar ik ben aan het werk geweest om die emoties op te ruimen. Ik heb mijn moed bij elkaar geschraapt om al mijn emoties toe te laten. Klaar om mijn pijn, verdriet, boosheid en bezorgdheid te verpulveren. Zodat de pijn minder wordt en het een litteken is geworden.

De storm in mijn binnenkamer is uitgeraasd. De storm in mijn hoofd is gaan liggen. Mijn wervelende gedachten hebben hun plekje gevonden. Ik ben bevrijd van het puin en heb HOOP in mijn hart. En ik zie ruimte op het pad dat ik moet bewandelen.

©Nelleke Prins

Storm

/0 Reacties/in /door

De afgelopen tijd stormt het steeds vaker. Bomen raken ontworteld en komen ten val. Soms boven op auto’s of op huizen. Vandaag waait het buitenshuis, maar ook in mijn binnenkamer gaat de storm te keer. Want er is borstkanker bij mij geconstateerd.

De stormen die de afgelopen maanden binnenshuis woedden, dreigden mij te ontwortelen. Maar gelukkig bleef ik overeind, al wankelde ik soms behoorlijk. En nu de storm binnenshuis is verstild, stormt het in mijn binnenkamer. Ik word bestormd door emoties van boosheid, verdriet, pijn, maar ook van bezorgdheid.

Ik ben bang voor de storm die in mij woedt. Ik dreig alsnog om te vallen en te ontwortelen. Het stormt te hard, net als buiten! Maar goed, ik zal toch tegen de wind moeten optornen. Met lood in de schoenen ga ik die strijd aan. Het kost tijd voordat de storm is uitgeraasd. Maar dan merk ik: ‘Ik ben niet ontworteld, ik sta er nog. Klaar voor een nieuwe storm.’

Het is God die mij elke dag weer nieuwe kracht en moed geeft voor een volgende storm.

©Nelleke Prins

Terugblik tweede Levend Water Loop

/0 Reacties/in , /door

levendwaterloopVorig jaar zaten twee hardloopvrienden, Michiel Heslinga en Rob Koelewijn, bij elkaar. Het idee ontstond om een kleine hardloopwedstrijd te organiseren met de leden van de Levend Water gemeente uit Almere. Omdat Wijnanda, de vrouw van Michiel, door haar ziekte met de stichting Als kanker je raakt in aanraking was gekomen, opperde zij het plan om de opbrengst aan dit goede doel te schenken.

Ook dit jaar is er op 19 september gelopen voor dit goede doel! Hoewel we dit keer geprobeerd hebben ook deelnemers te werven bij andere kerkelijke gemeenten, waren er helaas toch wat minder deelnemers dan vorig jaar. Maar de sfeer was weer geweldig! Het weer was al wat herfstig, maar het bleef gelukkig grotendeels droog. Goed hardloopweer! In het Pampushout, bij Almere, was de route uitgezet. Ongeveer 40 enthousiaste lopers waren aanwezig, waaronder veel kinderen die 1 km gingen hardlopen. Ook was er een groep 5 km-lopers en een paar die gingen voor de 10 km. Het was erg leuk om te zien hoe opgewonden de kinderen van start gingen en verbazingwekkend hoe hard ze konden lopen.

De lopers werden enthousiast aangemoedigd en dat helpt echt! Ook bij ziekte is bemoedigen zo belangrijk. Ziek zijn, kanker hebben, is een zwaar proces. Vooral als je niet weet wanneer de eindstreep er zal zijn en je maar weer door moet met behandelingen. En ook de periode na de behandelingen, het herstel, is niet zo makkelijk. Alleen red je het niet.

Aanmoedigen/bemoedigen kan op verschillende manieren: gewoon er zijn, luisteren (want soms zijn er geen woorden te vinden), een kaart, een bos bloemen, gebeden, praktische hulp enz. Juist ook als het lang duurt, is het belangrijk om naast de ander te blijven staan. Laat Gods liefde en kracht door je heen werken!

De stichting Als Kanker je raakt wil voor een ieder die door kanker geraakt wordt, zelf of in zijn of haar omgeving, steun bieden in het verwarrende proces. En we zijn blij met de mooie opbrengst voor dit goede doel!

Als je ook zo’n kleinschalige wedstrijd wilt organiseren, kun je informatie vragen via michiel.heslinga@gmail.com. Het werkt ook samenbindend voor jouw gemeente, club, vereniging enz. En alle beetjes helpen voor het goede doel!

Michiel en Wijnanda Heslinga

Wegenkaart

/0 Reacties/in , /door

wegenkaartWanneer ik vroeger naar een andere stad of dorp ging, raadpleegde ik een wegenkaart. Met die kaart stippelde ik de route uit. Soms week ik van de route af om een monument te bekijken of bezocht ik een attractiepark. Maar daarna pakte ik de oorspronkelijke route weer op en kwam zo op de plaats van bestemming.

Als ik nu op stap ga, laat ik de wegenkaart thuis. Ik stippel geen route uit, want Tom (Tom) wijst mij de weg. En ik vertrouw Tom blindelings. Hij brengt me op de plaats van bestemming. Totdat Tom er het zwijgen toe doet en ik zonder zijn hulp hulpeloos ronddwaal.

Ga ik onvoorbereid op weg, dan is het moeilijk om mijn bestemming te bereiken. In mijn leven als kind van God, is Gods Woord, de Bijbel, mijn wegenkaart. Ik lees de Bijbel en probeer de route te volgen die daarin staat uitgestippeld. Dat is niet moeilijk, zolang ik de Bijbel maar raadpleeg. Soms plan ik mijn eigen route met de gedachte: ‘ Dit is vast Gods plan’.

Zo maakte ik plannen om een Bijbelcursus te volgen en om creatieve ochtenden te organiseren voor mensen van de kerk. Maar plotseling werd er op de rem getrapt. De route die ik wilde gaan, kan dan niet meer.

Maar waar is God? Zwijgt Hij, hoort Hij?

Als ik in mijn Bijbel lees, vind ik geen tekst die mij weer op weg helpt. Zonder hoop en hulp dwaal ik rond. Hoe vind ik de weg terug?

God is er! God zwijgt niet, God hoort mij!

Wegenkaarten worden bezorgd in mijn brievenbus aan huis en digitaal. Daarin staan de beloften van gebed, spreuken, gedichten en liederen. Ik lees en herlees de wegenkaarten, zij wijzen mij de weg. En dan weet ik weer dat ik God blindelings kan vertrouwen en dat Hij met mij mee gaat.

Dank aan God, mijn Vader, dat Hij mij door mijn broeders en zusters in het geloof de weg wijst die ik moet gaan.

©Nelleke Prins

Verlies een ‘plekje geven’

/0 Reacties/in /door

schildertaal

Vaak wordt gezegd dat we ‘verdriet een plekje moeten geven’. Verdriet om het verlies van gezondheid, verlies van werk, verlies van een geliefde. Hoe doe je dat en wat is dat eigenlijk: ‘een plekje geven?’ Het suggereert dat je het verdriet ergens kan neerleggen, kan (weg)stoppen. En dat het daar dan blijft of zo… Maar dat is het nou net, dat is vaak niet zo.

Gemis 

Rouwen is een ingewikkeld en langdurig wisselend proces. En ook nog verschillend per persoon. Zeker in het begin stormt het overal dwars doorheen. Het overspoelt je en kolkt in je, het kan lichamelijk zelfs echt pijn doen. Het lukt je niet het vast te grijpen. Het maakt je moe. En toch gaat het leven ‘gewoon’ verder en je doet zo goed mogelijk mee. Het is belangrijk het verdriet niet weg te duwen, het er ook te laten zijn. Maar ook stapjes te blijven zetten in de gewone dagelijkse dingen die (nog) wel kunnen. Langzaamaan verstilt het verdriet, het verdwijnt niet, maar je kunt er meestal wat beter mee omgaan, hebt zelf weer meer de regie in handen. Het went ‘dat het nooit went’. En het gemis blijft en kan op sommige momenten onverwacht de kop op steken, maanden later, jaren later. Bij achteruitgaan in gezondheid is er verlangen naar wat vroeger zo vanzelf ging en nu door je ziekte niet meer kan. Ook kan je soms verlangen naar vroeger ondanks nieuw gevonden uitdagingen. En dat mag er zijn.

Troost

Vaak willen mensen in het begin wel helpen, naast je staan, het verhaal keer op keer horen. Luisteren is echt heel belangrijk. En als iemand niet zo veel woorden heeft, kan het goed zijn er gewoon voor hem of haar te zijn; soms zijn er geen woorden voor het verdriet. Vraag de ander waar hij of zij behoefte aan heeft, probeer het concreet te maken. Vul het niet voor de ander in. Het is de kunst aan te sluiten bij de ander. Mensen bieden ook troost door Bijbelteksten. Heel mooi en bemoedigend bedoeld. Regelmatig komt de tekst dat God alles ten goede zal gebruiken. En dat mogen we inderdaad weten. Maar soms zien we dat helemaal niet; je blijft achter met de brokken, de pijn, het verlies. Daarom is het goed te weten dat psalm 88 ook in de Bijbel staat; de dichter klaagt over zijn nood en ellende. Er is alleen maar duisternis. Dat kan dus ook! God kijkt daar niet vreemd van op. Hij hoort ons klagen. Hij kent ons lijden. Hij wil ons daarin nabij zijn. Laten wij als mensen dat dan ook toelaten en niet schrikken of het wegpraten. Er zijn voor de ander zoals de Ander er is: geef Zijn liefde door. We mogen Zijn voorbeeld volgen; mild en geduldig. Verdriet is soms een soort wervelstorm, zwaar en heftig. Toch mogen we weten dat God onze tranen kent en ze kostbaar vindt, omdat hij ons kostbaar vindt. Hij bewaart ze in een kruik (Psalm 56:9). Ook al voelt dat misschien soms niet zo en zijn je tranen te groot voor zo’n kruik. Hij belooft dat Hij ze zal afwissen. Dit heb ik verbeeld in bijgevoegd schilderij.

Uiten

De gevoelens van verdriet, boosheid, angst enz. mogen er dus zijn. Maar blijf er niet in hangen. Je gevoelens uiten, opschrijven of verbeelden kan helpend zijn. Hierbij kun je ook hulp zoeken. Het goede zien van wat er (nog) wel is, het bewust kijken naar positieve dingen in je leven helpt je verder.

Wijnanda Heslinga

beeldend counselor – http://www.schildertaal.nl