Als kanker je raakt ben je zeker heel kwetsbaar, maar nooit onbruikbaar
Op de studeerkamer van mijn vrouw hangt een reproductie van een schilderij dat Otto de Bruyne ooit maakte. Het is alweer jaren geleden dat ik een programma met hem maakte. Ik zag dat schilderij in zijn atelier en werd daardoor direct herinnert aan mijn intrede in de gemeente van Zwolle.
Het schilderij laat een groepje kruiken zien. Ze zijn allemaal verschillend. In grootte en in kleur. Eén kruik is zelfs kapot. Er zit een groot gat in. Maar door dat gat zie je dat in die kapotte kruik gouden munten liggen. Dit herinnerde mij aan mijn intrede tekst:
“Maar wij hebben deze schat in aarden kruiken, opdat de alles overtreffende kracht van God zou zijn en niet uit ons” – 2 Korintiërs 4:7
Waarom ik toen die tekst koos?
Ik denk dat het een poging was om aan de gemeente te vertellen dat ook deze dominee maar een heel gewone man was, maar dat wel aan hem een geweldige schat was toevertrouwd: de bediening van het evangelie.
Het is een populaire intredetekst.
Het is ook een prachtig beeld.
Een dienaar van God. Een gewoon mens, maar drager van een geweldig evangelie.
Het schilderij sprak mij toen aan, maar nu nog meer. Het doet mij denken aan de mens zoals ik nu ben geworden. Geen gave kruik meer, maar een kruik waarin door ouderdom en ziekte steeds meer scheuren komen.
Ik ben kwetsbaar, maar niet onbruikbaar.
Het heeft alles te maken met de schat die ik nog steeds met me meedraag. Een schat die door de scheuren in de kruik soms nog beter te zien is dan vroeger.
Het geldt voor ieder die gelooft.
Je bent een aarden vat. Kwetsbaar, breekbaar, maar niet onbruikbaar.
Ik gun ieder een gaaf bestaan.
Een kruik te zijn zonder scheuren.
Maar vroeg of laat komen die scheuren ook in jouw bestaan. En dan geldt de vraag niet hoe je er uit ziet, maar wat je van binnen met je meedraagt.
Als kanker je raakt ben je zeker heel kwetsbaar, maar nooit onbruikbaar.
Ik vraag niet naar je buitenkant, maar naar je binnenkant.
Leeg? Of juist vol met de zegeningen van ons geloof in God, ons vertrouwen op Hem.
Ds. Arie van der Veer
Heel mooi gezegd en gesproken
We zijn op dit moment aan het laatste stukje leven van mijn zus bezig en dat is heel zwaar
Ze heeft ons voor een groot gedeelte al verlaten en het zussie die ik kende is er niet meer
Bid elke avond of God haar in de slaap komt halen want ze kan geen afstand en afscheid nemen van haar kinderen en kleinkind
Die worsteling is afschuwelijk om te zien
Ze is haar geloof in God verloren en kan daar ook geen kracht uit putten en dat doet zeer
Heb het nog wel geprobeerd om haar wat mee te geven maar helaas
Ik hoop dat God haar gauw komt halen maar weet ook dat Hij dat op zijn tijd doet
Wat mooi gezegd. We mogen hoop meedragen: en dat is meer zichtbaar door de scheuren. Dankjewel.