Achter de wolken

Veel mensen hebben mij gevraagd waarom kanker mij is overkomen, nadat ik een heel leven van verdriet en verlies had geleden. Het antwoord? Niet heel troostend, maar ik heb geen idee.

Onbegrip
Ik belandde door kanker letterlijk op de bodem van mijn geloof. Ik ben zonder geloof opgevoed en leerde God op latere leeftijd in een levendige relatie kennen. Hij keerde mijn hele leven om: van prut naar perfectie. En deze afschuwelijke aan het leven tegenstrijdige ziekte was zo contra aan de God die zich voordeed als liefdevol dat kanker mijn geloofscrisis werd. Ik hief mijn handen ten hemel in puur onbegrip. Kanker is wreed. God echter niet.

Waarom?
Velen van mijn medegelovige die kanker hebben of hebben gehad zullen dit herkennen. Al bezweek ik niet aan de kanker zelf, ik werd bijna doodgegooid met christelijke clichés. Geloofde ik nog wel in ‘een mens krijgt niet meer te dragen dan hij hebben kan’ nu ik zulke afschuwelijke pijnen leed omdat een deel van mijn tong was geamputeerd? Geloofde ik nog dat ik gedragen werd nu ik door de psychische klap van controle verlies keihard die put van kanker in lazerstraalde? Nee. Met momenten niet. Want ‘waarom’, waarom ik? Dat was mijn vraag.

Waartoe?
Mijn waarom werd langzaam een waartoe. Geloof ik dat God mij kanker heeft gegeven? Nee! Absoluut niet! Ik weet niet waarom mensen kanker krijgen. Ik weet dat veel in handen van de mens zelf ligt, maar zelfs rondom kanker is dat soms dubieus. Ik weet ook dat mijn jaren als christen er stiekem voor het gedachtepatroon hadden gezorgd ‘God in mijn broekzak’ te hebben. En kanker bracht verdieping die dieper dan mijn broekzak ging. Daar past hij namelijk niet in. Au. Voor mij.

Omdenker
Kanker is mijn omdenker gebleken. Alhoewel God de omdenker is in alles. Zijn economie werkt nu eenmaal anders dan de onze. Onbegrijpelijk? Ja. Als je in het proces zit helaas vaak wel. Maar feit is: God overziet. Wij niet.

De Bijbel zegt dingen als: Verlies je leven en je zult het vinden. Geef en je zult ontvangen. Laat los en je zult losgelaten worden. Zaai en je zult oogsten. Wil je liefde, geef het dan. Wil je dat er naar je omgekeken wordt? Kijk naar anderen om! De lijst is eindeloos. Wat heeft dat met kanker te maken zou je zeggen?

Voor mij alles. Het had namelijk met mijn houding ten opzichte van God én kanker te maken.
Ik werd namelijk doodziek in een periode dat God mij beloofde genezing te brengen. Ik snapte er geen hout van. Voor mij is een weg namelijk altijd rechtdoor, voor God was er een omweg. En kanker bracht mij innerlijke genezing. Dat vraagt echter om wat uitleg. Ik ging namelijk om via kanker, letterlijk en figuurlijk. Waarom? Hoe kwam ik eraan? Geen idee, maar nog zo’n cliché… God keert alles ten goede.

Roerig leven
Het meest concrete voorbeeld wat ik wat betreft Gods omdenken kan geven, na alles wat ik hierboven heb beschreven is dat ik even moet melden dat ik een roerig leven heb gehad. Ik heb een ongelukkige start met veel pech van verlies en verdriet gehad en door eigen keuzes in mijn tienertijd bakte ik er in mijn jongvolwassen leven niet veel van. God vond mij echter. Of ik hem. Dat laat ik in het midden.
Doordat ik na mijn bekering zo intens veel liefde had ervaren en veranderde in gedrag, denken en zelfs prestaties ontstond het idee dat God en ik elkaar altijd wel begrepen. Tja… Dat hij mij begreep was duidelijk. Dat ik hem begreep leek logisch aangezien mijn leven vrucht droeg, maar of ik mijzelf ook begreep…

Ik kreeg kanker. Tongkanker. Misschien omdat ik mijn leven lang gerookt had. Misschien omdat dingen soms gewoon gebeuren. Volgens de oncoloog was het gewoon pech. Zelfs roken paste niet in dit beeld van mijn leeftijd, geslacht en deze kankersoort. De kanker echter was een feit. De ingreep was afschuwelijk. De impact was onoverzichtelijk.

Net zo goed als Gods omdenken
Want daar waar Hij mij twee dagen voor de diagnose kanker (letterlijk) zei dat Hij mij zou genezen en ik in een tunnelvisie belandde dat Hij hiermee het aanstaande doodsvonnis over mijn leven bedoelde, nam Hij een omweg die ik niet had voorzien.
Ik belandde namelijk op de operatietafel. Ging door een hel van pijn. Ging door een dal van verdriet en onbegrip. Maar werd hierin blootgesteld aan alle onzekerheden en verkeerde denkbeelden rondom mijn geloof. De zogenaamde clichés die ik eerder noemde. Ik leerde te verliezen om te vinden, geven om te ontvangen, om te kijken om gezien te worden en krachtig te zijn in kwetsbaarheid.

En juist door mij hier zo mee te confronteren, genas Hij mij.
Dieper, grondiger en intenser dan ooit.
Hoe? Dat voert te ver om hier nu over uit te wijden, maar ik kan je beloven dat God, zelfs tijdens kanker, is als de zon… Daar waar hij ondergaat, komt hij ergens anders weer op.

Je ziet hem niet altijd. Ook is Zijn warmte niet altijd voelbaar.
Hij is er echter wel. Zelfs achter de wolken. Denk daar maar omheen.

De blog is geschreven door Natasja Vermoten. Natasja is 34 jaar, woont in Velsen en werd op haar 30e gediagnosticeerd met tongkanker. Ze schrijft over de dingen die de flexibiliteit van het leven ons soms (tegen wil en dank) aanbiedt. Kanker was voor haar daar een onderdeel van. Op haar site www.mensenverhaal.com kun je meer lezen over haar proces onder categorie ‘kanker’. Ook kun je hier het dichtbundeltje ‘dichter tegen kanker aan’ gratis downloaden. 

3 antwoorden
  1. Lenneke de Mooij
    Lenneke de Mooij zegt:

    Natasja, je raakt mij diep met jouw prachtige blog. Eerlijk en rauw. Ik moest huilen toen ik het las. Maar het is ook zo troostvol .En wat je schrijft over ‘innerlijk genezen’, dat herken ik. Dank. X Lenneke

    Beantwoorden
  2. Marjan
    Marjan zegt:

    Mooi verwoord! Ik was 31 toen ik borstkanker kreeg.. Een gigantische lange adem had ik nodig om alle behandelingen en operaties te doorstaan.. Allemaal met goede moed, en vol van vertrouwen dat God er bij zou zijn.. Maar mijn God, wat is het een eenzaam bestaan.. Je wordt werkelijk met je diepste pijnen geconfronteerd!! Alles is anders maar niet perse minder mooi.. Ik geniet van de kleine dingen en vooral van mijn kids.. Ik heb geleerd dat het leven niet zwart wit is.. En dat werkelijk iedereen in een ander proces zit. Van een ander kun je het niet verwachten.. Je moet het echt zelf doen en dan is samen met God toch echt de beste weg.. Als ik dit niet had meegemaakt had ik de diepte van mijn geloof niet zo kunnen ervaren zoals ik dat nu heb gedaan.. Het gaat met vallen en opstaan.. Hou moed en hou vol.. Ooit komt er die dag.. 💖💖💖💖

    Beantwoorden
  3. Christa
    Christa zegt:

    Natasja, aangrijpend wat je beschrijft over het diepe dal waar je doorheen bent gegaan. En dat God steeds bij je was, ook toen je Hem niet kon voelen of zien. Zo is het maar net! Toen ik vorig jaar zo ziek was ik Hem af en toe ook kwijt. Maar gelukkig waren er altijd anderen die voor mijn genezing hebben gebeden. Dat vond ik heel troostrijk.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *