Spoorzoekertocht

“I promise you, it does get better.” Maar wat is beter? En is dat dan voor iedere dag geldend, of…? Met verschillende mensen sprak ik onder andere over het ‘anders worden van het gemis’. Waardevol!

Het blijft een spoorzoekertocht en terwijl ik dat schrijf, realiseer ik me goed dat dit voor iedereen geldt die in welke vorm dan ook is geconfronteerd met verlies of gemis. Als zekerheden (uh…eigen gecreëerde zekerheden) door verlies als een kaartenhuis instorten, dan is dat alles ontwrichtend. En nee, de alles ontwrichtende, onvoorstelbare onherroepelijkheid laat zich niet in woorden vatten. Het is verstandelijk uit te drukken in veel bijvoeglijke en zelfstandige naamwoorden, maar het blijft niet voor te stellen. Woordenrijen blijven platte tekst. Tekst in een achtervolgverhaal dat geen epiloog kent.

Soms vragen mensen meelevend en belangstellend naar de kinderen. Zo ook iemand die vroeg of ‘de kinderen het al een plekje hadden gegeven?’ Ja, het verlies heeft een plekje gekregen. Een plekje in de rugzak, wat betekent dat het iedere dag meereist. Iedere dag zit het in de rugzak, naast al het werk op school, de concentratie die nodig is om te leren, het naar school fietsen, het een filmpje kijken, het eten, het buiten spelen, het….ga zomaar door. En als het onderin de rugzak zit, dan zijn ze onbevangen aan het spelen. Net als ieder kind, in ontwikkeling en op de eigen spoorzoekertocht. Een tocht met vanaf het begin van de levensreis een plek voor mama in het hart. En die plek is niet weg, misschien is die juist wel groter geworden, omdat ze vanuit het verdriet en gemis de grote waarde daarvan dieper ervaren.

Uit verschillende gesprekjes met de kinderen over dit onderwerp (vaak aan tafel tijdens het eten) filter ik dat dat plekje op de meest gewone momenten wordt gevoeld. Het plekje in het hart staat open. Altijd! Zo’n plekje heeft het dus gekregen, meereizend op spoorzoekertocht. Een plekje zonder afsluitdop, zonder definitieve vorm, zonder epiloog. En zoals Manu Keirse het zo mooi verwoordt: ‘dat er verdriet is dat nooit verdwijnt, omdat er liefde is dat nooit verdwijnt.’

Geschreven door Marcel Zandee. Marcel schrijft voornamelijk op onafgehecht.com. Door gedichten, gedachten en ervaringen te delen probeert hij een inkijk te geven in zijn leven waarin verdriet, rouw en gemis moesten worden verweven. Daarnaast deelt hij over het thema ‘rouwen’ als hij dat tegenkomt in boeken, tijdschriften of andere media.