‘Kan het u niet schelen dat wij vergaan?’ riepen de leerlingen van Jezus in de storm. Het verhaal staat in Markus 4. De wind stuwde de golven hoog op en de boot dreigde te kapseizen. En wat doet Jezus? Die slaapt gewoon! Ik begrijp wel dat de leerlingen zo reageerden.

Toen ik chemo’s kreeg, lag ik samen met anderen op een ziekenhuiskamer. We hadden allemaal kanker. In mijn gedachten gonsde het ook weleens: ‘Zou het God ook kunnen schelen dat wij hier liggen?’ Ik worstelde er mee. In het Bijbelverhaal is het allemaal duidelijk. Jezus bestraft de storm en deze gaat liggen. Prachtig! Maar in de krant lees ik over boten met vluchtelingen die wel vergaan. En ik spreek mensen die lijden vanwege kanker. Als dominee heb ik vaak geen antwoorden op de moeilijke vragen waar mensen mee leven. En toch helpt dit Bijbelverhaal mij verder. Wat mij aanspreekt, is dat Jezus erbij is op de boot. Je hoort Hem niet, maar Hij is er wel. En Hij vertrouwt op Zijn Vader.

Ook de Godsnaam, JHWH, wordt vaak vertaald als: Ik ben erbij. We weten niet hoe deze naam uitgesproken moet worden. Volgens een Joodse traditie is de naam het geluid van ons in- en uitademen. We zeggen Jah als we inademen en Weh bij het uitademen. Luister maar eens naar je eigen ademhaling, dan kun je het horen. Volgens deze traditie is de geboorte van een kind niet het begin van de ademhaling, maar het voor de eerste keer uitspreken van de Godsnaam. En het sterven van een mens is niet het stoppen van de ademhaling, maar het voor de laatste keer uitspreken van Zijn naam. Ik vind het een hoopvolle gedachte. Als ik stil ben en luister naar mijn ademhaling dan herinnert het mij aan die naam. En wanneer ik geen antwoorden heb op de grote waarom-vragen en niets meer weet te zeggen, dan hoor ik het fluisterend: ‘Ik ben erbij!’

Sijbrand Alblas