Omgaan met de gevolgen van kanker

kruis

In klei verbeelde zorgen, angsten, verdriet e.d. bij het kruis gebracht. Weten dat Jezus jou kent, je lijden meedraagt, kan troost bieden (Ontmoetingsdag ‘Zin in Leven?!’ in Abcoude).

Kanker gooit je leven overhoop. Je agenda is weg en wordt opeens door anderen gevuld. Behandelingen eisen aandacht, tijd en energie. En dan is het zover: de laatste behandeling! Het leven gaat weer ‘gewoon’ worden. Daar zag je naar uit, heerlijk! Je omgeving is blij dat je er nog bent en dat het voorbij is. Langzaam maar zeker groeit je haar, je gaat er beter uit zien en je hervat misschien ook weer je bezigheden.

Anders
Maar je merkt zelf ook dat het leven anders is geworden. Zeker vlak na de behandelingen komen er vaak veel emoties los, waar tijdens de behandelingen geen ruimte voor was. Dat kan best vreemd gevonden worden, ook door jezelf. Het is toch voorbij? Je moet toch blij zijn? Je bent er toch nog? En je bént ook blij en dankbaar, maar toch… je bent sneller moe, soms vliegen angsten je aan, je hoofd is soms verward. Je moet wennen aan je lijf dat veranderd is: littekens, amputatie, hormoonbehandelingen die hun tol eisen… Ook kunnen er vragen zijn op zingevingsgebied.

Blijvende gevolgen
Sommige gevolgen blijken toch langer te blijven dan je dacht. Je hebt minder energie. Je grenzen zijn wisselend en onduidelijk. Hoe ga je daar mee om? Wat is dat toch ingewikkeld. Zelf blijf ik uitproberen, mijn grenzen verleggen. En dan bots ik er zo nu en dan toch tegenaan. Dan is het belangrijk niet in frustratie en moedeloosheid te schieten. En soms weet ik dat iets veel van mij zal vergen, maar kies ik er toch voor om dan de ‘rekening te nemen’ en plan daarvoor extra rust in.
Een bekende klacht is ook dat ‘volle hoofd’. Sneller een gedesoriënteerd gevoel hebben, alsof de radertjes in je hoofd vastlopen. Een brei in je hoofd en verminderde concentratie. Ik heb het zelf nog vooral bij geroezemoes of als ik langer ingewikkelde dingen doe. Ook hier geldt weer mild te zijn als het gebeurt. Leer je eigen triggers kennen, jezelf rust te gunnen, balans te zoeken en accepteer dat je anders bent dan voorheen. Laat anderen weten wat jouw grens is, ook al begrijpen zij het niet.

Angst
Angst na kanker hoort er ook bij. Bang dat het terugkomt. Dat het toch is uitgezaaid… Dit is een reële angst en het helpt niet dat te bagatelliseren. Maar het is jammer als de angst jou gaat beheersen en je leven in beslag neemt. Het is goed te focussen op wat wel goed is, de positieve dingen te zien. Er zijn manieren om met de angst te leren omgaan. Aanvaarden dat het er is, maar dat jij er controle over kan hebben. Je hebt angst – je bent het niet!

Hulp
Er zijn nog meer voorbeelden te noemen. Op de ontmoetingsdagen spreken we over deze dingen met elkaar; er is herkenning en bemoediging, praktische tips van lotgenoten. Ook brengen we al deze zorgen bij Jezus op een symbolische manier; daar kunnen we hoop en troost uit putten (zie foto).

Ik vind het mooi om mijn ervaring ook positief te kunnen inzetten door lotgenoten te steunen in hun proces. Door de ontmoetingsdagen, maar ook door counseling. Mensen helpen hun kracht te (her)vinden.

Wijnanda Heslinga
(Beeldend) counselor en kunstenaar – meer informatie op www.schildertaal.nl

Waar is de zandbank waarover ik veilig kan terugkeren?

54963996_s_zandbankGoede Vrijdag 2007. Tegelijkertijd met het herdenken van het lijden en sterven van Christus werd bij mij de diagnose lymfeklierkanker gesteld, de ziekte van non-Hodgkin. Deze ziekte werd ontdekt en voor het eerst omschreven door de

19e-eeuwse hematoloog Thomas Hodgkin. Waarom iemand een dergelijke slopende ziekte – die in mijn geval zeer lang zou blijven sluimeren – naar zichzelf zou willen vernoemen, is mij een compleet raadsel. Een behandeling met chemokuren en bestralingen volgde en na een jaar kwam het goede nieuws: ik was in remissie.

Intense vreugde. Het herstel bleek niet duurzaam, want in 2014 werd een recidive van dezelfde ziekte ontdekt. Naast chemokuren maakte ook een stamceltransplantatie deel uit van de tweede behandeling. Een moeilijke en fysiek zware periode, maar weer volgde een remissie. Wederom vreugde en feest. Het vocht in de feestglazen was nauwelijks opgedroogd of de ziekte diende zich voor de derde keer aan, in februari jl. En daar ben ik dan: na een reeks chemokuren bevind ik mij wederom in de angstaanjagende periode in aanloop naar een stamceltransplantatie.

De vraag wat kanker met je doet, is zo generiek en alomvattend, dat geen enkel antwoord recht doet aan de situatie waarin kankerpatiënten zich bevinden. Toch zal ik proberen een persoonlijk antwoord te schetsen aan de hand van een metafoor. De metafoor betreft een drenkeling die zich in een mui bevindt, een beeld dat voor mij persoonlijk voor de hand ligt, omdat ik in Katwijk woon en actief ben bij de plaatselijke reddingsbrigade. Het komt gelukkig niet vaak voor, maar wel té vaak, dat een badgast, genietende van een zonnige zomerdag, per ongeluk in een zeewaarts gerichte muistroom terechtkomt (een mui is een plaatselijke diepte tussen twee zandbanken haaks op de kust). Nietsvermoedend wordt hij steeds verder richting zee gevoerd door de waterstroom, tot hij plotseling ontdekt dat hij inmiddels een behoorlijke afstand van het strand is verwijderd. Enigszins overrompeld, maar niet ontmoedigd – het strand is immers nog binnen zwembereik – begint hij terug te zwemmen richting strand. Hij beseft daarbij niet dat hij zich nog in de zeewaarts gerichte muistroom bevindt. Tegen de stroom in talmen is spreekwoordelijk geen sinecure, maar in zee vaak noodlottig. De badgast merkt na verloop van tijd dat, ondanks zijn verwoede pogingen, het strand maar niet dichterbij lijkt te komen. Hij probeert steeds sneller te zwemmen en raakt steeds vermoeider en met de vermoeidheid neemt ook de paniek toe. De goed geïnformeerde strandbezoeker weet dat wanneer hij in een muistroom terecht komt, hij dan evenwijdig aan de kust naar een zandbank moet zwemmen, om vervolgens over de zandbank, waar geen zeewaarts gerichte stroom staat, terug te keren naar het strand. Maar al te vaak komt het voor dat strandbezoekers hiervan niet op de hoogte zijn en door de vermoeidheid uiteindelijk niet meer in staat zijn het hoofd boven water te houden.

In mijn ziekteperiode voel ik mij net als die badgast in de muistroom: overrompeld, vermoeid, in paniek, ontredderd, ontheemd, verlangend naar huis waar alles goed is. De herkenningspunten aan de kust die symbool staan voor alles wat zeker leek en waar ik mijn leven en overtuigingen op fundeerde, worden steeds kleiner. Het water wordt steeds donkerder en kouder. De irrelevante zaken verbleken, alleen de fundamentele vragen blijven over. Waar is het einde van deze totale uitputtingsslag? Waar is de bodem? Hoe diep moet ik nog zinken? Waar kan ik mij nog aan vasthouden als alles wat met het leven te maken heeft van mij wordt afgesneden? Waar is de zandbank waarover ik veilig kan terugkeren? Zál ik terugkeren naar die oude vertrouwde kust met haar dierbare herkenningspunten? Wanneer leert U mij te lopen over het water?

Het klinkt absurd, maar steeds meer kom ik tot de overtuiging dat een mens juist in deze benarde positie volledig mens wordt. Op de plek waar hij wordt ontkoppeld van alles waar hij waarde aan hechtte, waar hij wordt onthecht van alles waar hij zijn vertrouwen op stelde, waar alles wat zeker leek in elkaar stort, juist daar is hij in staat om veranderd te worden. Juist daar kan God hem vormen tot Zijn evenbeeld. Omdat hij kneedbaar is geworden, omdat hij niet langer zijn vertrouwen stelt op schijnbare zekerheden en vanzelfsprekendheden. Dit is de ultieme paradox: datgene wat lijkt af te snijden van elke levensbron, vormt Hij om tot bron van levensvreugde.

De helden die meedoen aan Sport4Hope kiezen ervoor om zich over te geven aan een uitputtingsslag. Ik heb geen keuze, maar zij kiezen hier vrijwillig voor. Ook zij weten niet hoe diep de bodem zal zijn, maar zij hebben besloten om de race tot op de bodem uit te fietsen. Dát is pas bewonderenswaardig! Persoonlijk ben ik getuige geweest van de buitengewone fysieke prestatie die mede-organisator van Sport4Hope en goede vriend Mark heeft geleverd op de Alpe d’Huez. Maar liefst vier keer is hij de berg opgerend. De bodem was onpeilbaar diep, maar hij ging de strijd aan met de uitputtingsslag, de blik vastberaden gefixeerd op de eindstreep. In mijn eigen uitputtingsslag hoop ik in zijn voetsporen te treden. Wielrenners, helden van Sport4Hope, zet ‘m op! Niemand weet hoe diep de bodem zal zijn. Daarom verdienen jullie het diepste respect!

Rogier Hoek

De diagnose

Waar komt mijn hulp vandaan?’

‘De uitslag van de patholoog anatoom is binnen, u hebt lymfeklierkanker,’ zegt de professor tegen mijn man. Wij kijken elkaar aan. Gemengde gevoelens nemen bezit van ons. Met deze diagnose is aan maar liefst anderhalf jaar onzekerheid een einde gekomen. Mijn man was voorbereid. Ik daardoor ook. Een dag tevoren was de zaalarts langs gekomen. ‘Nu al vertel ik – en dit moet onder ons blijven – wat de professor morgen komt vertellen’, zei deze invoelende jonge arts. Ondanks deze voorkennis is het onwezenlijk. Geen grond meer onder onze voeten.

Later op de dag zijn wij beiden nog steeds sprakeloos. Weten niet veel meer te doen dan in de ziekenhuistuin naar de volière te gaan kijken. Het is zomer en prachtig weer. Naast mijn man in de rolstoel ga ik op een bankje tegenover de volière zitten. In stilte kijken we naar de beweeglijke, kleurige vogeltjes. Ieder met onze eigen gedachten. Met woordeloos bidden ook. Een zuchten tot God: ‘Waar komt mijn hulp vandaan?’ Het bedreigde bestaan kijkt ons recht in de ogen.

Veel later zal pas echt tot me doordringen dat we met deze vraag aanklopten bij het hoogste adres dat bestaat. ‘Waar komt mijn hulp vandaan?’ is de noodkreet van de pelgrim, die door de gevaarvolle bergen op weg is naar Sion. God aanbidden in de tempel in Jeruzalem is zijn doel. De witregel voor het antwoord op de vraag in Psalm 121 deed mij, op dat moment jaren later, de adem inhouden. Hoe zou de reactie van de pelgrim zijn op deze door reële angst getekende uitroep? Dan staat daar als een verlossend woord beschreven: ‘Mijn hulp komt van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft’. Deze pelgrim heeft opeens ontdekt dat hij van het allerhoogste adres, van de eeuwige God zelf, hulp kan verwachten in dit levensbedreigende gevaar.

Mijn man ervoer in zijn lijden deze hulp daadwerkelijk. Hij werd getroost door zich te oriënteren op Jezus, de zoon van God. Zag dat Hij de volle verantwoordelijkheid nam voor zijn, op zijn zachtst gezegd, niet eenvoudige leven. Zag ook dat Hij ondanks grote verzoekingen en tot het bittere einde toe volhardend de weg vervolgde, die God voor hem bestemd had. ‘Waar Híj ging, kan ik gaan…’, was het liedzinnetje dat hem toen in de maanden na de diagnose hoop gaf. Door de wetenschap dat deze weg van navolging werkelijk toekomst bood, ontving hij de kracht en de moed om ook zelf vol te houden.

Dat volhouden niet vanzelfsprekend is daar weet jij alles van. Eenmaal werd immers ook bij jou de diagnose kanker gesteld. Zeer waarschijnlijk ook in tegenwoordigheid van je geliefde. Een partner is nauw betrokken bij alles wat er gebeurt in het leven van iemand met kanker. Samen zoeken naar hulp ligt dan voor de hand.

Op zoek gaan naar hulp geldt echter evenzeer voor ieder die er alleen voor staat. Elk mens met kanker voelt zich bedreigd en moet gevaar trotseren. Juist ook in deze eenzame situatie is het de moeite waard aan te kloppen bij het hoogste adres. In de Bijbel lezen wij dat degenen die voor zichzelf moeten opkomen door God extra in het vizier worden gehouden. Zijn beschermende liefde kent vele vormen en gedaanten.

Daarom, wat jouw situatie na de diagnose ook is, samen of alleen, er is hoop! Vast staat dat oriëntatie op het hoogste adres daadwerkelijk hulp kan bieden en zo een waar (gods-)geschenk blijkt te zijn!

Gettie Kievit-Lamens

Diagnose

Spannende dagen,

spanning door je hele lijf,

vragen, angsten,

wat zal de diagnose zijn.

 

Je hoopt, denkt, voelt, bidt,

dan het moment,

twee verschillende mensen,

twee verschillende opdrachten.

 

De één moet het slechte nieuws brengen,

de ander moet het slechte nieuws aanhoren,

woorden die worden gesproken zijn zwaar.

 

Gesprek gaat verder

over prognose, kansen, behandelmethode,

maar het zegt je even helemaal niets.

 

Op dit moment staat het leven op zijn kop,

gevuld met vragen, angsten,

chaos in denken, voelen,

in het hele zijn.

 

Uit het boek ‘Als kanker je raakt’, geschreven door Rita Renema-Mentink

 

 

Voor je gelezen: ‘Mevrouw, u heeft een hersentumor’

hersentumorVanuit haar weblog is dit boek van Joke Goudriaan ontstaan. Het geeft een helder beeld van de ontwikkelingen rond haar ziekte vanaf najaar 2013 en is goed geschreven. Begin 2016 schrijft ze: ‘Op dit moment zit ik in rustig vaarwater.’

Het boek kan zeker van waarde zijn voor lotgenoten. De wijze waarop Joke omgaat met haar geloof en met haar behandeling, waarbij ze ook onorthodoxe therapieën niet schuwt en over de grens (Duitsland) kijkt, is authentiek. Niet iedereen zal dergelijke keuzes maken.

De opbrengst van het boek dat ze, samen met haar man Jan van Veldhuizen, in eigen beheer heeft uitgegeven, komt ten goede aan de Stichting STOPhersentumoren.nl.

ISBN nummer: 9789402143669
Prijs: € 19,95

Sport4hope deelnemers fietsen € 13.000,- bij elkaar

Jan van Duivenboden een van de organisatoren en zelf ook actief mee gefietst overhandigd de cheque met het geweldige bedrag aan Rita Renema mede oprichter van de stichting Als kanker je raakt.

Jan van Duivenboden, een van de organisatoren en zelf ook actief mee gefietst, overhandigt de cheque met het geweldige bedrag aan Rita Renema.

Op zaterdag 18 juni jl. hebben 37 fietsers zich tot het uiterste ingespannen om een mooi bedrag bij elkaar te krijgen voor Als kanker je raakt. Om 6.00 uur vertrokken 16 fietsers vanuit het Topsportcentrum Almere voor hun ‘rondje’ IJsselmeer van 260 km en om 9.00 uur vertrokken nog eens 21 fietsers voor een ronde van 135 km om het Markermeer.

Om 14.30 uur kwamen de koplopers van de groep Markermeer met een daverend applaus over de finishstreep en om 15.00 uur kwamen de eerste fietsers van het rondje IJsselmeer al binnen. Om 19.00 uur reden de laatste deelnemers, uitgeput maar zeer voldaan, over de streep. En dat al hun inspanningen niet voor niets waren geweest, bleek ’s avonds wel bij de overhandiging van de cheque ter waarde van €12.000,-. Ook later zijn er nog diverse mooie sponsorbedragen binnengekomen, zodat dit evenement het geweldige bedrag van €13.000,- heeft opgebracht!! Een bedrag dat geheel ten goede komt aan het werk van Als kanker je raakt.

Heel graag willen wij alle deelnemers en organisatoren van dit fietsevenement heel hartelijk bedanken voor hun inzet, tijd en enthousiasme. Jullie hebben met elkaar een geweldige prestatie neergezet.

Ook enthousiast geworden: de kans op een soortgelijk evenement in 2017 is heel groot. Je hebt nog bijna een jaar de tijd om te trainen en sponsors te verzamelen. Want dit mag je in 2017 niet missen!

Inschrijven ontmoetingsdag Zin in Leven?! voor regio Ermelo

Voor 23 september aanstaande  staat een ontmoetingsdag Zin in leven?! gepland voor de regio Ermelo.

De bijeenkomst zal gehouden worden in locatie “de Villa”, Stationsstraat 124 in Ermelo.

De dag begint om 10.30 uur en zal omstreeks 15.30 uur zijn afgelopen.

De toegang is gratis, wel vooraf inschrijven.

Inschrijven kan hier.