Paalzitkampioenschap in Molenaarsgraaf-Brandwijk

/0 Reacties/in /door

paalzittenOp vrijdag 21 augustus jl. ging in Molenaarsgraaf-Brandwijk het evenement ’24 uur paalzitten’ van start. Onder perfecte weersomstandigheden zien tussen de twee- en drieduizend belangstellenden de deelnemers de palen op gaan met de bedoeling om hun zitplaats een etmaal lang niet zouden verlaten. Alle deelnemers haalden geld op, sommigen voor zichzelf, anderen voor goede doelen.

Eén van de deelnemers was Otto Meerkerk, die als doel had om voor Als kanker je raakt zoveel mogelijk geld bijeen te brengen. En dat is gelukt …… hij sprokkelde ruim € 3.000,- bij elkaar. Makkelijk vielen die 24 uur hem niet: ‘Het voelt alsof je er al een week opzit’, lacht hij. ‘Vooral ’s nachts, rond vier uur, was het zwaar. Er waren toen nog zo’n vijftien mensen die ons er echt doorheen hebben getrokken, o.a. met spelletjes en raadsels’.

Uiteindelijk behaalde Otto de tweede plaats, maar nog veel belangrijker: hij heeft een fantastisch bedrag opgehaald voor Als kanker je raakt. Namens alle betrokkenen bij onze stichting… Otto bedankt!

Bron: Het Kontakt Edities

Foto’s: Geurt Mouthaan

 

Hartschrift – Dichter bij je hart met pen en papier

/0 Reacties/in /door

Door te schrijven ontdek je wat er in je hart leeft: je komt van je hoofd bij je hart!

Dit prachtig vormgegeven boek biedt een eerste kennismaking met geleid dagboekschrijven. Met vragen en opdrachten, verdeeld over tien thema’s, word je als vrouw uitgedaagd om op een leuke manier verdiepend aan de slag te gaan. Persoonlijk probeer ik elke week een paar opdrachten te doen. Het is verrassend hoe je met ogenschijnlijk simpele vragen zo duidelijk op papier krijgt wat er in je hart leeft. Het is echt kostbaar om hiermee aan de slag te gaan.

Mooi is ook wat Kremer zelf zegt over het schrijven van dagboeken: ‘Dagboek-schrijven is een goede aanvulling op het gebed – en het gebed kan ook meer aangewakkerd kan worden op deze wijze. Het landt allemaal meer als je het opschrijft. Een dagboek gaf mij ook meer inzicht in mijn geloof. Ik ging veel over God opschrijven en dat veranderde mijn beeld. Want door met Hem te praten en te worstelen, leer je God op een intensere manier kennen dan de wijze waarop ik het altijd geleerd heb. Ik was heel erg bezig of ik het wel goed deed, of ik goede gedachten had en of ik goede dingen zei, maar ik kon er met mijn hart niet bij wie God voor mij wilde zijn. Ik was alleen aan het nadenken wie ik voor God moest zijn. Ik heb mogen ontdekken dat God de Vader er niet is om over mij te oordelen, maar om van mij te houden. Dat had ik zonder een dagboek niet ervaren’.

Een afbeelding van de inhoud:

hartschrift_binnenwerk

Teunie Blok-Oudenes

Wegenkaart

/0 Reacties/in , /door

wegenkaartWanneer ik vroeger naar een andere stad of dorp ging, raadpleegde ik een wegenkaart. Met die kaart stippelde ik de route uit. Soms week ik van de route af om een monument te bekijken of bezocht ik een attractiepark. Maar daarna pakte ik de oorspronkelijke route weer op en kwam zo op de plaats van bestemming.

Als ik nu op stap ga, laat ik de wegenkaart thuis. Ik stippel geen route uit, want Tom (Tom) wijst mij de weg. En ik vertrouw Tom blindelings. Hij brengt me op de plaats van bestemming. Totdat Tom er het zwijgen toe doet en ik zonder zijn hulp hulpeloos ronddwaal.

Ga ik onvoorbereid op weg, dan is het moeilijk om mijn bestemming te bereiken. In mijn leven als kind van God, is Gods Woord, de Bijbel, mijn wegenkaart. Ik lees de Bijbel en probeer de route te volgen die daarin staat uitgestippeld. Dat is niet moeilijk, zolang ik de Bijbel maar raadpleeg. Soms plan ik mijn eigen route met de gedachte: ‘ Dit is vast Gods plan’.

Zo maakte ik plannen om een Bijbelcursus te volgen en om creatieve ochtenden te organiseren voor mensen van de kerk. Maar plotseling werd er op de rem getrapt. De route die ik wilde gaan, kan dan niet meer.

Maar waar is God? Zwijgt Hij, hoort Hij?

Als ik in mijn Bijbel lees, vind ik geen tekst die mij weer op weg helpt. Zonder hoop en hulp dwaal ik rond. Hoe vind ik de weg terug?

God is er! God zwijgt niet, God hoort mij!

Wegenkaarten worden bezorgd in mijn brievenbus aan huis en digitaal. Daarin staan de beloften van gebed, spreuken, gedichten en liederen. Ik lees en herlees de wegenkaarten, zij wijzen mij de weg. En dan weet ik weer dat ik God blindelings kan vertrouwen en dat Hij met mij mee gaat.

Dank aan God, mijn Vader, dat Hij mij door mijn broeders en zusters in het geloof de weg wijst die ik moet gaan.

©Nelleke Prins

Verlies een ‘plekje geven’

/0 Reacties/in /door

schildertaal

Vaak wordt gezegd dat we ‘verdriet een plekje moeten geven’. Verdriet om het verlies van gezondheid, verlies van werk, verlies van een geliefde. Hoe doe je dat en wat is dat eigenlijk: ‘een plekje geven?’ Het suggereert dat je het verdriet ergens kan neerleggen, kan (weg)stoppen. En dat het daar dan blijft of zo… Maar dat is het nou net, dat is vaak niet zo.

Gemis 

Rouwen is een ingewikkeld en langdurig wisselend proces. En ook nog verschillend per persoon. Zeker in het begin stormt het overal dwars doorheen. Het overspoelt je en kolkt in je, het kan lichamelijk zelfs echt pijn doen. Het lukt je niet het vast te grijpen. Het maakt je moe. En toch gaat het leven ‘gewoon’ verder en je doet zo goed mogelijk mee. Het is belangrijk het verdriet niet weg te duwen, het er ook te laten zijn. Maar ook stapjes te blijven zetten in de gewone dagelijkse dingen die (nog) wel kunnen. Langzaamaan verstilt het verdriet, het verdwijnt niet, maar je kunt er meestal wat beter mee omgaan, hebt zelf weer meer de regie in handen. Het went ‘dat het nooit went’. En het gemis blijft en kan op sommige momenten onverwacht de kop op steken, maanden later, jaren later. Bij achteruitgaan in gezondheid is er verlangen naar wat vroeger zo vanzelf ging en nu door je ziekte niet meer kan. Ook kan je soms verlangen naar vroeger ondanks nieuw gevonden uitdagingen. En dat mag er zijn.

Troost

Vaak willen mensen in het begin wel helpen, naast je staan, het verhaal keer op keer horen. Luisteren is echt heel belangrijk. En als iemand niet zo veel woorden heeft, kan het goed zijn er gewoon voor hem of haar te zijn; soms zijn er geen woorden voor het verdriet. Vraag de ander waar hij of zij behoefte aan heeft, probeer het concreet te maken. Vul het niet voor de ander in. Het is de kunst aan te sluiten bij de ander. Mensen bieden ook troost door Bijbelteksten. Heel mooi en bemoedigend bedoeld. Regelmatig komt de tekst dat God alles ten goede zal gebruiken. En dat mogen we inderdaad weten. Maar soms zien we dat helemaal niet; je blijft achter met de brokken, de pijn, het verlies. Daarom is het goed te weten dat psalm 88 ook in de Bijbel staat; de dichter klaagt over zijn nood en ellende. Er is alleen maar duisternis. Dat kan dus ook! God kijkt daar niet vreemd van op. Hij hoort ons klagen. Hij kent ons lijden. Hij wil ons daarin nabij zijn. Laten wij als mensen dat dan ook toelaten en niet schrikken of het wegpraten. Er zijn voor de ander zoals de Ander er is: geef Zijn liefde door. We mogen Zijn voorbeeld volgen; mild en geduldig. Verdriet is soms een soort wervelstorm, zwaar en heftig. Toch mogen we weten dat God onze tranen kent en ze kostbaar vindt, omdat hij ons kostbaar vindt. Hij bewaart ze in een kruik (Psalm 56:9). Ook al voelt dat misschien soms niet zo en zijn je tranen te groot voor zo’n kruik. Hij belooft dat Hij ze zal afwissen. Dit heb ik verbeeld in bijgevoegd schilderij.

Uiten

De gevoelens van verdriet, boosheid, angst enz. mogen er dus zijn. Maar blijf er niet in hangen. Je gevoelens uiten, opschrijven of verbeelden kan helpend zijn. Hierbij kun je ook hulp zoeken. Het goede zien van wat er (nog) wel is, het bewust kijken naar positieve dingen in je leven helpt je verder.

Wijnanda Heslinga

beeldend counselor – http://www.schildertaal.nl

Geloven als het stormt – Handelingen 27

/0 Reacties/in /door

Velen van ons zijn groot geworden met het toen beroemde liedje ‘Scheepke onder Jezus hoede’. Gelovigen putten er troost uit. De storm in dat liedje is voor hen veel meer dan harde wind. De storm staat voor wat ook maar in je leven tegen zit. En dat kan van alles zijn. Als je je hypotheek in deze tijd niet kan betalen is dat tegenwind. Word je ernstig ziek: je zou het een storm kunnen noemen. De crisis waar we allemaal steeds meer de nadelen van ondervinden, is ook een soort storm die de wereld treft.

Alleen…
Niet altijd gaat in ons leven de storm liggen. Niet iedereen komt ongeschonden door de storm heen. Er zijn ‘scheepjes’ die vastlopen. Zelfs vergaan.
Zo maakte de bekende apostel Paulus een aantal keren een schipbreuk mee. Bidden (dat zal de man toch gedaan hebben) of de storm mag gaan liggen, helpt niet altijd. Soms – er zijn mensen die zeggen: heel vaak – blijft het waaien.

Helpt bidden eigenlijk wel?
Wat doe je als het blijft stormen? Wat doe je als je (levens)schip vergaat?

Paulus kapte niet met het geloof. Niet in de echte stormen die hij meemaakte, maar ook niet onder de geweldige tegenslagen die hij kreeg. Op reis naar Rome verging zijn schip. En ‘de doorn in het vlees’ waaronder hij vreselijk leed, ging nooit weg. Daarom zijn de verhalen over hem heel leerzaam. Over wat Paulus zei en over wat hij deed. ‘De doorn in het vlees’ (wat het ook geweest mag zijn) kon hij aan dankzij zijn geloof in de kracht van Gods genade. Paulus geloofde, bleef geloven ook toen het bleef stormen en zijn schip verging.

Weet je wat ik heel indrukwekkend vind? Paulus brak middenin de storm brood en moedigde iedereen aan om te eten. Er staat niet dat hij avondmaal vierde. Maar het doet mij er wel aan denken. Het is zoiets als op je ziekenhuisbed avondmaal vieren, na een slechte uitslag. Geloven dat midden in de storm Hij er is, met Zijn gebroken lichaam en vergoten bloed.

Paulus in de storm is een man van diepe innerlijke vrede. Hij getuigde in de storm van zijn geloof. Hij sprak over God, ‘die ik dien en aan Wie ik toebehoor’. Korter kan het haast niet. Maar het is wel de kern van geloven als het stormt. Ook in de storm ben ik van Hem.

 

De puzzel

/0 Reacties/in /door

Kon je het leven maar overzien! Nu voelt het leven vaak als een puzzel van zoveel duizend stukjes. Een puzzel die je niet kunt maken. Er ontbreken ook een heleboel stukjes. En de afbeelding heb je ook niet. Daarom is het best fijn, dat de Bijbel ons van tijd tot tijd een overzicht van iemands leven laat zien. Vanuit het geheel zie je dan hoe stukjes uiteindelijk op hun plaats vallen. Hoe betekenisvol iemands leven kan zijn. Zonder dat totaalplaatje had je dat niet ontdekt.

Het levensverhaal van Jozef is daarvan een heel goed voorbeeld. Dertien jaar zat Jozef in de gevangenis. Je zou die dertien jaar als verloren jaren beschouwen als je het hele verhaal niet kende. Van zijn zeventiende tot zijn dertigste jaar, de mooiste tijd van het leven, zat Jozef in de gevangenis. En ook nog in een vreemd land. Toch waren het geen verloren jaren. Wij kennen immers het hele verhaal. We weten, dat hij via die weg onderkoning van Egypte is geworden. En dat hij zo een instrument in de handen van God is geworden om zijn eigen familie te redden.

Moeilijke jaren zijn niet per se verloren jaren. Moeilijke jaren kunnen je als mens zelfs tot een mooier mens maken. En nog geschikter voor de taak die je wacht. Maar daarom blijven het wel moeilijke jaren. Je weet immers op dat moment niet wat er nog komt. In moeilijke jaren kunnen, zoals bij Jozef, je dromen in scherven liggen. En het kwaad dat je overkomt, lijkt het gewoon van alles te winnen.

Het verhaal van Jozef vertelt, dat hij mocht meemaken dat God het kwade in zijn leven goed maakte. De haat van zijn broers won het niet. God vergat Jozef niet. Ook al werd hij in Egypte opnieuw verraden en door mensen vergeten. Zo werd Jozef langs onbegrijpelijke omwegen en doodlopende zijwegen onderkoning van Egypte en redder van zijn familie. Het plaatje van de puzzel werd zichtbaar. Duidelijk zag hij daarin Gods hand.

Was dat maar altijd zo!
Niet bij ieders levensverhaal kun je als het einde komt, vaststellen hoe mooi het plaatje van de puzzel uiteindelijk is geworden.

Er blijven puzzels waar je niet uitkomt.
Puzzels, die in onze ogen niet af zijn.
Plaatjes die alleen God kent.

Prediker schrijft later: ‘De mens heeft wel inzicht maar geen overzicht. Dat laatste heeft God.’

De geschiedenis van Jozef is voor ons een steuntje in de rug.
Blijven vertrouwen.
Ook al kom je een heleboel stukjes tekort.

Ds. Arie van der Veer

De hemel leeft mee

/0 Reacties/in /door

Openbaring 6:9-11
In Openbaring 6 lezen we van een visioen. God heeft in dat visioen een boekrol in Zijn handen. In dat boek staat de geschiedenis van het einde van onze wereld beschreven. Christus gaat dat boek in de hemel openen en de inhoud ervan uitvoeren. Bij het verbreken van die zegels gaat van alles gebeuren. Mooie, maar ook verschrikkelijke dingen. Er is sprake van hongersnood, oorlogen, dood en verderf. Zaken waarvan je je afvraagt: ‘Waarom moet dat nu?’

Het blijkt dat die vraag ook in de hemel wordt gesteld. Johannes hoort in een visioen stemmen in de hemel. Die stemmen zijn afkomstig van het bloed van de martelaren. Zij smeken of God een einde wil maken aan al die ellende, aan al het onrecht op aarde. En dat is opvallend. De hemel is blijkbaar op de hoogte van wat er op aarde gebeurt.

Niet alleen God weet van al het leed in deze wereld, maar ook anderen in de hemel. En blijkbaar zitten er geen hoge schotten tussen hemel en aarde. Eigenlijk wisten we dat al wel. Jezus had tijdens Zijn leven op aarde ook al gezegd dat er feest is in de hemel als een zondaar zich bekeert. Maar nieuw is dat er blijkbaar ook verdriet in de hemel kan zijn. Verdriet als een hartstochtelijk verlangen naar het einde van al het onrecht op aarde.

Daar kijken we vreemd van op. Vooral omdat de martelaren het woord ‘wraak’ nooit in hun mond nemen. Uitgerekend zij hadden dat tijdens hun leven op aarde nooit gedaan. Toen Stefanus werd gestenigd, bad hij voor zijn moordenaars. Wraak op de lippen van hemelingen?! Maar luister goed: de stemmen van de geloofsmartelaren vragen niet om persoonlijke vergelding, maar om recht en gerechtigheid.

God is een rechtvaardig God. Hij heeft beloofd dat recht en gerechtigheid ook op onze aarde zullen heersen. Daar vragen de martelaren om. De hemel geeft stem aan het gevoel dat je als gelovige hier op aarde soms bekruipt: Blijft de hemel dan onbewogen onder al die gruwelen die er zijn?!

Een hemel die meeleeft.
Maar wij hebben toch geleerd dat men in de hemel eeuwig zal zingen van Gods goedheid? Toch sluit dat niet uit dat ook de hemel verlangt naar het einde. Juist daarom.

Gebed:
O God, red deze wereld!

Ds. Arie van der Veer

Help je mee ons lezersbestand uit te breiden?

/0 Reacties/in /door

Hopelijk heb je deze nieuwsbrief met veel interesse gelezen en heeft de inhoud hiervan je aangesproken. Misschien ben je geraakt of bemoedigd door een bepaalde uitspraak. Of heb je iets gelezen waarin je jezelf herkent en wat je tot nadenken stemt.

Met het uitgeven van onze nieuwsbrieven hopen wij zoveel mogelijk mensen te bereiken en te ondersteunen. Tevens word je op de hoogte gehouden van onze activiteiten. Graag zouden wij daarom ons lezersbestand willen uitbreiden. Help je mee? Er is vast iemand in je omgeving die, op wat voor manier dan ook, met kanker te maken heeft en voor wie kennismaking met onze stichting waardevol kan zijn. Je kunt hem of haar via onderstaande link aanmelden voor toezending van de nieuwsbrief.

Meld je hier aan voor de nieuwsbrief

Ook kun je hem of haar voor een nadere kennismaking met onze stichting én voor het aanmelden voor de nieuwsbrief wijzen op onze website: www.alskankerjeraakt.nl.

Op deze manier help je mee de stichting Als kanker je raakt meer landelijke bekendheid te geven. Heel hartelijk dank hiervoor!