Deze uitspraak is van Rolf Sietsma. Deze opvallend positieve jongeman kreeg niet lang geleden te horen dat hij ongeneeslijk ziek is; uitgezaaide kanker in o.a. zijn lymfeklieren en longen. Enkele weken geleden heeft de redactie van onze nieuwsbrief hem benaderd met de vraag of hij een stukje wilde schrijven. Hij heeft ons toen laten weten dit graag te willen doen. Helaas is de gezondheidssituatie van Rolf de laatste weken dermate verslechterd dat hij hiertoe niet meer in staat is.

Rolf was 1 maart jl. in de uitzending van Hour of Power. Naar aanleiding daarvan heeft hij ook een interview gegeven voor het blad ‘Hoop Magazine’, uitgegeven door Hour of Power Nederland. Met goedkeuring van de redactie van ‘Hoop Magazine’ en uiteraard ook van Rolf zelf, hebben wij dit bijzondere interview in deze nieuwsbrief geplaatst:

‘Als afgestudeerd hotelmanager had hij nog een hoop mooie toekomstdromen; naar Australië gaan bijvoorbeeld, zelfstandig ondernemer worden, reizen….. ‘Of ik nu werk? Nee, was het maar zo. Kón ik maar werken. Vanwege een tumor in mijn rug zou dat nu te lastig zijn’, aldus Rolf. Maar opgeven? Dat lijkt niet in zijn woordenboek voor te komen.

Rolf: ‘Ik kijk de dood niet in de ogen. Jezus kijkt voor mij de dood in de ogen. Dus ik leef per dag en ik geniet van elke dag die ik krijg. Dat kan ik doen zonder angst en in het volle geloof dat er ook een wonder kan gebeuren. In de tijd dat ik op aarde ben en nog niet genezen, zal ik blijven getuigen van Gods kracht in mijn leven. Ik kan met anderen delen wat er allemaal speelt en dat is een ongelooflijk dankbare taak. Ik ben niet somber of angstig; ik heb rust. Ik ben gewoon heel erg benieuwd wat de toekomst gaat brengen. Want als het loopt zoals de artsen me voorspeld hebben, ga ik vroeg naar huis, naar onze Vader in de hemel. Maar ikzelf geloof anders en ik blijf hoop houden. Daarom ben ik benieuwd. Ik heb twee favoriete Bijbelteksten. De één zegt: ‘Als jullie in Mij blijven en Mijn woorden in jullie, kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren’ (Joh. 15:7) en de andere tekst zegt: ‘Ik ben bestand tegen alles door Hem die mij kracht geeft’ (Fil. 4:13). Ik ben daar het levende voorbeeld van.’

De ziekte begon toen Rolf 19 jaar oud was. De artsen ontdekten een zeldzame vorm van kanker, maar zijn toekomst zag er optimistisch uit na een operatie. Rolf kwam in een controletraject terecht en twee jaar later ging het toch weer mis. Wéér werd hij geopereerd en leek alles goed. Tot afgelopen zomer. Rolf: ‘In een tijdsbestek van een half jaar is het allemaal heel snel gegaan. Het enige dat ze nu nog voor me kunnen doen, is door behandelingen proberen mijn leven te verlengen. Maar door de vele bijwerkingen van zo’n behandeling kies ik daar niet direct voor. Maar ik loop nog, heb af en toe wel pijn, maar het maakt voor mij niet uit. Opstapelend slecht nieuws maakt voor mij niet uit.’ Op de vraag of hij niet boos is op God, twijfelt hij geen moment. ‘Nee, omdat ik niet geloof dat de ziekte van God is. Ik denk dat er een vijand is die veel macht heeft hier op aarde.’

De afgelopen tijd is Rolf een aantal keren in de media geweest waarin hij zijn verhaal vertelt en andere mensen daarmee bemoedigt; de reacties zijn overweldigend. Maar wat als iemand in dezelfde situatie zit als Rolf? Wat zou hij hem of haar dan adviseren? Rolf: ‘Als je je hart aan Jezus hebt gegeven en als je gelooft wat Hij voor je heeft gedaan, hoef je je sowieso geen zorgen te maken. En als je ervan uitgaat dat die identiteit die je hebt in Christus waarheid voor je is, dan hoef je geen moment te buigen voor die ziekte. Dan is het leven net zo mooi met ziekte als zonder ziekte. Dat is niet een speciaal geheim of zo. Als de Bijbel echt binnenkomt bij je, dan weet je hoe je in rust mag leven. God wil je alles wat beloofd is in de Bijbel geven aan vrede, rust en liefde. Hoe moeilijk het pad ook is dat je bewandelt. Zelfs een dodelijke ziekte kan daar niet tegenop. Als je christen bent, mag je je daar aan vasthouden.

Het lijkt Rolf makkelijk af te gaan, het vertrouwen dat hij op God stelt. Hij is niet alleen positief, maar laat ook regelmatig een brede glimlach zien. Rolf: ‘Natuurlijk lach ik! Ik lach elke dag. Humor is belangrijk. Dat hebben mijn familie en ik ook geleerd, samen. We moeten thuis allemaal vertrouwen op God. Maar daar zijn we wel in gegroeid de laatste tijd. Ook de humor is er weer.’ Hij heeft duidelijk de situatie bij God losgelaten. Maar hoe doet hij dat? Rolf: ‘Het allerbelangrijkste is dat je éérst je situatie moet accepteren. Oké, ik ben ernstig ziek. Ik ben machteloos. Ik kan hier zelf helemaal niets aan veranderen. Als je dat weet, kun je het overgeven aan God. Dat is een eenmalig besluit geweest, maar ook iets waar ik dagelijks tegenaan loop. Zeker als ik pijn heb en niet kan slapen. Dan geef ik dat aan God. Over het algemeen geeft Hij me de rust die ik nodig heb, ook al is de pijn niet direct weg. En ik word regelmatig door Gods Geest bemoedigd en krijg ik ingefluisterd: ‘Het komt wel goed. Ik ben bij je’.

Bron: Hoop Magazine, een uitgave van Hour of Power Nederland, uitgave 73, maart 2015.

De laatste tijd tiereliert er met enige regelmaat een stukje tekst door mijn hoofd. De woorden corresponderen aardig met hoe het nu gaat. ‘When all is said and done’. Als alles is gezegd en gedaan, wat dan? ‘Vangt dan het nieuwe leven aan’? De diagnose is gesteld, de behandelingen zijn volbracht, de eerste controles zijn geweest, het werk is weer op honderd procent gebracht. En nu? Is het klaar? Over? Uit? Stap ik hernieuwd de lente in?

‘When all is said and done’. De rest van het liedje weet ik niet en dat is wel typerend voor nu. Ik ben in het sociale leven ook wat mijn tekst kwijt. Ik zie de mensen, onbekenden, bekenden, neem waar wat ze doen, wat ze zeggen, doe wat ik hoor te doen en dat is het dan. Ik leef ook nog wel mee, verdiep me momenteel in kraammoeders, reken in babyzaken maten en maanden uit, ga op kraambezoek, tuttel met het wereldwondertje en houd de kleine dreutel graag even in mijn armen.

Niet overal en voortdurend wil ik herinnerd worden aan mijn eigen wereld, die zover af staat van het nieuwe leven waarmee ik net in mijn armen heb gestaan. Maar ik kan ook niet ontkennen dat het confronterend is. Dat lieve onschuldige wezentje op mijn arm zoekt automatisch met het mondje naar iets om op te sabbelen. Dat kan zij ook niet helpen. Weet zij veel dat daar niets meer zit.

Het nieuwe leven voltrekt zich inmiddels om me heen. De zon lokt. Sneeuwklokjes, krokussen ontluiken. De eerste bloesem is gearriveerd. Ik sta erbij en kijk ernaar. Observeer. Constateer. Ben erbij, maar ben er ook niet bij. Koester me in de zon en ben boos op de zon. Wil roepen: ‘Laat me!’, maar fluister tegelijkertijd onhoorbaar ‘Houd me vast’. Doe mijn werk met plezier en zit futloos thuis. In die verwarring, die dubbelheid heb ik mijn handen vol aan mezelf. De vaart is er nog uit. Het twinkelen nog gedempt. Ook dat is nieuw, anders nieuw. Ergens in mij weet ik: deze tijd moet – sterker nog: mag – ik mezelf gunnen. Ik veer wel weer op, maar nu nog even niet.

N.B. Deze column komt uit mijn boekje ‘Zolang ik leef eet ik gebak. Toch kanker’ en draag ik op aan de mensen die – net als ik 8 jaar geleden – momenteel middenin de ‘kankerbusiness’ zitten. Hetzij doordat ze zelf de diagnose hebben gekregen, hetzij doordat een geliefde hierdoor is geraakt.
Julia Molenaar
www.juliamolenaar.nl